MUCİZE | BEKLENMEYEN 2 (TAMAMLANDI)

57.BÖLÜM

AZAD

Heyecandan ellerim titriyordu. Ne yapacağımı şaşırmış sedyede korkuyla bana bakan karıma destekte bulunmak için sadece elini tutabiliyordum.

İçimde tarif edemediğim onca duygu vardı. Dile dökemiyordum. Saçlarını yavaşça okşadım. Sancılardan dolayı yüzünü buruşturdu. Alnı stresten terlemişti. Korkuyordu. Korkuyordum.

Yıllar önce oğlumun doğduğu zamanlar aklıma geldi. O gün sadece ikimiz vardık. Kimse yoktu yanımızda, şuan koca bir aile olmuştuk. Geri de merakla bizi bekleyen iki çocuğumuz daha vardı.

Bağırmamak için dişlerinin arasına aldığı dudaklarını büyük bir çığlıkla serbest bıraktı. Sesindeki acıyla yüreğim ezilirken elini daha sıkı tuttum.

"Derin derin nefes alın Berçem hanım!"

Nefes nefese doktoru onaylayıp derin nefes almaya çalıştı. Terden ıslanan saçlarını geriye doğru attım. "Burdayım güzelim, hadi bir gayret!"

Berçem nefes nefese gözlerini kapattığında büyük bir korkuyla doktora döndüm. O ara doktorun kucağındaki küçük bebeği gördüm. Kendimi Berçem'e o kadar çok kaptırmıştım ki bebeğin ağladığını dahi fark etmemiştim.

Aklıma yeniden karım gelince doktora telaşla baktım. "Berçem! Berçem'e ne oldu?"

"Sakin olun," diyerek beni sakinleştirmeye çalıştım doktor. Sonra da kucağındaki minik bebeği hemşireye teslim etti. Diğer hemşire de Berçem'le ilgileniyordu.

"Zor bir doğum olduğu için yorgun düştü Berçem hanım, " gülümsedi. "Merak etmeyin, iyi."

Duygu karmaşası içinde gelip gidiyordum. Ailemize yeni bir üye katılmıştı. Eskisi gibi zayıf değildik, güçlüydük. İkimiz de belli konumlara yükselmiş, anne baba olmanın sorumluluğunu yeterince almıştık.

Güzel kadınım benim. Bana bütün güzel duyguları tattıran tek insan. Hayatımda var olan tek gerçek. Kelimeler yetmiyordu onu anlatmama. O benim canımdı, canımın içiydi.

-

Beni aldıkları odada merakla hem karımı hem de bebeğimizi beklemeye koyuldum. İçim kıpır kıpırdı. Sanki ilk kez baba oluyordum. Yeni bir bebek dünyaya gelmişti, ikimizden bir parça. Aşkımızın meyvesi.

"Ay çok heyecanlandım, nerede kaldılar?"

Anneme gülümseyerek baktım. En az benim kadar heyecanlı gözüküyordu. Heyecanlı ve mutlu. Elimi elinin üzerine koydum.

Kapı açılıp hemşirenin sürüklediği tekerlekli sandalyede karım ve bebeğimi gördüğümde yüreğimin heyecanla atışına engel olamadım. Karım kucağındaki minikle yeniden anne olmanın sevincini yaşıyordu. Yine her zaman ki gibi annelik en çok ona yakışmıştı.

Yatağa yatmasında yardımcı olduktan sonra bebeği görmek için yanına geçtim. "Baksana minicik," diyerek gülümsedi. Göz yaşlarımı saklamaya çalışırken başımı salladım.

Ne ara bu kadar duygusal olmuştum ben? Yıllar önceki gaddar adama ne olmuştu? Bu melek yüzlü kadın beni nasıl dönüştürmüştü?

"Maşallah, pek de güzel,"

Annem Berçem'in saçlarını okşarken hayran hayran bebeğe bakıyordu. Berçem gözlerinden akan yaşlara rağmen gülümsüyordu. Mutluluktan ağlayacak kadar mutluyduk.

Daha ne isterdim ki ben?

ELİF

Kucağımda uykudan yeni uyanmış bana masum masum bakan Liyayı iyice kendime bastırdım. Miniğim nasıl da her şeyden habersizdi. Oysa anne babası birazdan gelecek ve ona bir kardeş getirecekti. Liya artık abla olmuştu.