MUCİZE | BEKLENMEYEN 2 (TAMAMLANDI)

58.BÖLÜM

Aylar sonra...

"Çocuklar neredesiniz?"

Yataktan kalktığım gibi çocukların odasına geçmiştim ama odada hiç birinin olmaması beni şaşırmıştı. Bu saatte odalarında olmaları lazım değil miydi?

"Ayne buydayız!"

Alt kattan gelen Liya'nın sesiyle merdivenlerden indim. Salona girdiğimde Liya ve Işık top havuzunda oynamaya çalışıyorlardı. Daha çok Liya oynuyor, Işık emeklemeye çalışarak ona ayak uydurmaya çabalıyordu. Bu görüntü içimi sıcacık yapmıştı. Yüzümdeki gülümsemeye engel olamadım.

"Ne yapıyorsunuz fıstıklarım,"

Yanlarına doğru ilerlediğimde onlar da bana doğru geldi. Liya tabi koşabildigi için Işık'tan daha erken yanıma gelmişti. Işığı kucağıma aldığımda Liya kıkırdadı. "Yarışı ben kazandım!"

Koltuğa oturduğumuzda onun bu haline gülerek sordum. "Ne yarışı bebişim?"

"Kaydeşimle yayışıyorduk ama ben kazandım." Diyerek açıklama yaptığında onu onaylayarak saçlarını okşadım.  Etraftaki oyuncaklara baktığımda uzun zamandır burada olduklarını fark ettim. "Abin nerede? "
"Biymem," diyerek omuz silkti.

Alt tarafı bir saat kadar uyumuştum. Nereye gitmişti bu çocuk? 

Oturduğum yerden kalkıp kapıya doğru ilerledim.  "Umut!" Oğluma seslendim. "Neredesin oğlum? "

Mutfaktan telaşla, ellerini havluyla kurulamaya çalışan Gülşah abla çıktı. "Bir şey mi oldu kızım?" Diye sordu.

Başımı olumsuz anlamda salladım. "Umut nerede Gülşah Abla? "

Kucağımdaki Işık saçlarımı oynamaya çalışırken saçımı çektiğinde yüzümü buruşturdum. Acımıştı ama!

"Azad geldi de arka bahçeye çıktılar,"

Kızım saçımı daha çok çekmeye çalışırken ellerini saçlarımdan kurtarmaya çalıştım. Başarılı olmadığım için yardımıma Gülşah abla yetişti.

"Dur ben onu alayım da uyutayım, uykusu geldi herhalde."

Işık'ı kucağımdan alıp yukarıya doğru çıkarken arkalarından gülümseyerek izledim onları. İyi ki vardı Gülşah abla. Her türlü konuda yardımcı oluyordu bize. Tabi annemin eline su dökemese de bize çok yardımı dokunuyordu.

Liya ile birlikte bahçeye çıktığımızda Umut ve Azad birlikte top oynuyorlardı. Liya elimi bırakıp onlara doğru koştu.  "Bende bende!"

Umut topu alıp kaçmaya çalışırken Azad ikisini de yakalayıp, çimlere yatırıp gıdıklamaya başlamıştı. Onları öyle izlemek bile çok güzeldi.

Yavaşça bahçedeki koltuklardan birine oturdum. Bizimkilerin sesinden korkmuş gibi Mıncır'da koşup benim kucağıma oturmuştu. O bile büyümüştü bu zaman diliminde. Liya ve Umut onu bulduklarında küçücük bir kediyken şimdi evin maskotu haline gelmişti.

"Anne!"

Umut koşarak kucağıma oturmaya çalıştığında Liya onu ittirmeye çalışıyordu. Bir de kıskançlıkları çıkmıştı başımıza. Bazen nasıl baş edeceğimizi şaşırıyorduk.

Mıncır bu kargaşaya daha fazla dayanamamış, kucağımdan kalkıp bahçenin başka bir köşesine yol almıştı bile.

Daha fazla dayanamayıp ikisini de birbirinden ayırıp, birini sağıma birini soluma oturttum. Azad nefes nefese onların arkasından bize dogru geldiğinde güldüm. "Yaşlanıyor musunuz acaba Azad Bey?"