Inna niż wszystkie

Rozdział 102

- Co się stało z tą planetą? - spytał Quill. Zdradził nam swoje imię, a bardziej przezwisko już kilka minut wcześniej. Jednak mężczyzna nie oczekiwał odpowiedzi. Zaczął chodzić wokoło, trzymając jakieś żółte małe urządzenie w dłoni. - Oś odchylona o osiem stopni. Grawitacja i bieguny totalnie pokiełbaszone.

- Jedno działa na naszą korzyść. To my czekamy na niego. - odparł Stark oczywistym tonem. .

- Co ona robi? - spytałam cicho Petera, który trzymał kurczowo moją dłoń i patrzył na tą kosmitkę z czułkami, która skakała na czymś.

- To wszystko jest jak z kosmosu. - powiedział chłopak, rozglądając się wokoło. W jego oczach szalały ogniki. Dopiero teraz mogliśmy rozejrzeć się co nieco po tej planecie.

- Bo jesteśmy w kosmosie, tam tylko przypomnę.

Ale nie otrzymałam już odpowiedzi. Zamiast tego, odezwał się tata, odwracając się za siebie, gdzie akurat staliśmy z nastolatkiem.

- To nasz atut. - stwierdził, zatrzymując nieco dłużej na mnie wzrok. Domyślałam się, że chce mieć mnie cały czas na oku, w razie konieczności. Mimo wielu kłótni i przeszkód, które stawiał los na naszej drodze, kochałam go najmocniej, jak tylko potrafiłam i nigdy nie zamieniłabym go na kogoś innego. - Dobra, mam plan. Albo przynajmniej zalążek.

Ja, Peter, ten cały Quill, a także zielonoskóra dziewczyna oraz niebieskoskóry chłopak zebraliśmy się w kółku tuż przy mężczyźnie. Pozostała dwójka, tj. ci pozostali kosmici, stali kawałek dalej.

- Jest prosty. Zwabimy go tu, przygwoździmy, weźmiemy, co trzeba. Nie chcemy się z nim certolić.

Certolić? Co to znaczy?

- Potrzebna nam tylko rękawica. - dokończył w końcu, choć wciąż zastanawiało mnie, co to znaczy certolić. Pierwszy raz spotykałam się z takim słowem, ale nie wiedziałam, jak o to spytać. - Czy ty może ziewasz? - spytał głośno, wskazując na tego niebieskiego typa, który rzeczywiście zaczął ziewać. Uśmiechnęłam się na dosłownie chwilę. Z jednej strony było to dość zabawne, ale z drugiej... On po prostu zlekceważył tatę, który przecież przedstawiał nam strategię działania. - Akurat teraz jak przedstawiam strategię, hę? Słuchałeś mnie w ogóle?

- Tak, ale tylko do słów "dobra, mam plan".

- Aha. Pan glaca chce po swojemu. - stwierdził miliarder, odwracając się do drugiego mężczyzny, lecz wskazując ręką na jego kolegę. Miał chyba nadzieję, że ten jakoś ustawi go do pionu, ale zamiast tego...

- My w ogóle rzadko działamy po czyjemuś, co nie? - odparł mu Quill, jak gdyby nigdy nic.

- Potwierdzam! - powiedziała dziewczyna w zielonych włosach, nie odstępując swojego, prawdopodobnie, przyjaciela o krok.

- Aaa. A ta działalność to co konkretnie? - zapytał Pete, wtrącając się przy tym do rozmowy. W sumie, mnie również ciekawiło, co oni robili. Oni wiedzieli, kim byliśmy, ale my nie wiedzieliśmy, kim byli oni.

- Kroić biednych. - odparła od razu kosmitka, przestając skakać. Powiedziała to z takim przejęciem, że parsknęłam cicho śmiechem, nie mogąc się przed tym powstrzymać. - I dawać bogatym.

- Dokładnie tak. - przytaknął jej ten niebieski w jakieś wzorki. Jego głos był spokojny, miał jakby cały czas chrypkę.

Chciało mi się śmiać z ich słów, bo ewidentnie pokręcili słowa. A może jednak nie?

Milczeliśmy przez jakiś czas, przyglądając się sobie nawzajem. Gdzieś niedaleko nas lewitował Strange, którego akurat teraz zauważyłam. Parker spojrzał na mojego tatę, podczas gdy on westchnął.