Bang me, Mr. Bang || MinChan

21.

Blondyn nie mógł spać całą noc. Myśli krążyły wokół Minho i ich pocałunku. Czuł na swoich ustach jego delikatne wargi. Słodki smak pomarańczy wyczuwalny przez pomadkę, której młodszy używał, był wymieszany z alkoholem. Zdawało się, że teraz to będzie ulubiony smak Chan'a.

Ciągle męczyło go to, dlaczego rano spotkał Minho przy wejściu? Dlaczego Felix nie powiedział, że jego kuzyn przyjechał? Racja, rudowłosy nie musiał mówić mu takich rzeczy i Chan nawet by go nie zachęcał do mówienia tego. Były to osobiste sprawy chłopaka, więc szanował jego wybory.

Chan zasnął dopiero rano, chociaż nie na długo. Wstał dopiero około dziesiątej, a zasnął o szóstej. Lubił spać, więc z powodu, że spał mało, był strasznie zdenerwowany, a ból głowy go tylko dobijał. Nienawidził być niewyspany, jednak wiedział, że gdy pił alkohol, nigdy nie mógł zasnąć szybciej i przy tym, także szybko wstawał.

Dlatego też niedługo później wstał z łóżka i poszedł się ogarnąć. Wyglądał źle i tak samo źle się czuł. Był zdenerwowany, a każde spojrzenie na siebie w lustrze, kończyło się krótką wiązanką przekleństw. Gdy był w miarę ogarnięty, poszedł do kuchni zrobić sobie kawy. Nie chciało mu się robić śniadania, więc po prostu zamówił sobie coś z McDonalda. Usiadł na kanapie, mając ubrane tylko spodenki dresowe. Stwierdził, że niewygodne ubrania sprawią mu tylko więcej problemu.

Niecałe piętnaście minut później usłyszał dzwonek do drzwi. Wstał i biorąc gotówkę do ręki, podszedł do drzwi, otwierając je po chwili. Był okropnie głodny, a w jego myślach nadal był Minho, który swoimi słodkimi ustami dotykał tych jego. Nie wierzył, że będzie to pamiętał, jednak cieszył się, że to pamięta. Być może coś z tego będzie?

Blondyn podniósł wzrok na osobę, która stara na korytarzu z jego zamówieniem. Jego oczy otworzyły się tak szeroko, że nie był w stanie uwierzyć, że tak się da. Nigdy by nie sądził, że osoba, która zajmowała jego myśli przez całą noc, właśnie stoi przed nim w kasku rowerowym oraz plecakiem cateringowym.