Bang me, Mr. Bang || MinChan

51.

- Mogę ci jakoś pomóc z tym? - Chan podniósł na niego swój wzrok, nadal klejąc się do chłopaka.

- Poradzę sobie, hyung. Nie martw się o to. - uśmiechnął się i podniósł się do siadu, trzepiąc lekko głową na boki. - Chcesz coś do picia?

- Nie, dzięki, kotek.. - wymamrotał tylko i pozwolił Minho wstać i wyjść z pokoju.

Rudowłosy poszedł do kuchni i sięgnął do szafki po pudełko tabletek na uspokojenie. Nie widać tego po nim, jednak nieraz dłonie trzęsą mu się zbyt bardzo. Strach przed byłym chłopakiem pojawiał się tak nagle, a Minho nie zawsze miał przy sobie leki. Świadomość, że Jeonghan jednak jest w areszcie tymczasowym niedaleko, sprawiała, że kręciło mu się w głowie. Najgorsze było to, że Chan był tutaj. Racja, czuł się przy nim bezpieczniej, jednak strach nadal był o wiele większy. Gdyby blondyna tu nie było, byłby spokojniejszy. W końcu nie zdradziłby znowu Jeonghan'a i ten by go nie skrzywdził znowu.

Wziął głęboki wdech i pociągając nosem. Nie zarejestrował momentu, kiedy zaczął płakać. Przetarł szybko policzki dłońmi i popił tabletkę wodą. Ogarnął się szybko i wrócił do sypialni, kładąc się na łóżku.

- Coś się stało, Minnie? - zapytał Chan, widząc lekko szklane oczy chłopaka.

- Nie... Nic się nie stało.. Chodźmy już spać. - uśmiechnął się lekko i nie przytulił się tym razem do starszego, a nawet się odsunął.

Czuł się źle, że nie mógł się przytulić do blondyna, jednak nadal obawa przed byłym go niszczyła. Nie chciał, aby ten wracał. I jednak nie wróci, ale w głowie Minho już wbiło się to myślenie, że Jeonghan w jakiś sposób dowie się o wszystkim i znowu będzie zły na niego. Wolał uniknąć kolejnych kłótni i krzyków, bo naprawdę ich nienawidził.

Chan nawet nie wiedział, co ma zrobić. Minho odwrócił się od niego i skulił, mocniej naciągając na siebie kołdrę. Nie chciał naciskać na niego, ani sprawiać, że poczułby się źle przy nim. Chciał, aby ludzie mu ufali i czuli się komfortowo. Ale co złego zrobił, że Minho się odsunął?