De maffia

Hoofdstuk 63

Ik voel mijn hart in mijn keel bonken, het voelt net alsof hij nog net niet uit mijn borstkast springt. Ik moet helder nadenken. Blijf rustig. Ik probeer een aantal ontsnappingsmogelijkheden te bedenken maar er schiet me niet zo snel iets te binnen.

De auto rijdt een bocht om waarna er licht te zien is. We zitten diep in het bos en ik heb geen flauw idee waar we ongeveer zitten. Mijn ouders denken dat ik vanavond bij Shane slaap, die weten dus ook niet dat de plannen zijn gewijzigd. De deur gaat aan mijn kant open en ik stap rustig uit. Ik ben maar alleen met Riven en 2 andere mannen. Ik heb toch niks te verliezen dus ik besluit om het op een rennen te zetten. Ik sprint zo snel als ik kan weg en voordat ik het weet beland ik op de grond. Ik slaak een pijnlijke kreun en wordt overeind getrokken. De man kijkt me ladend aan en snokt me hard aan mijn arm mee naar de deur. Een pijn scheut schiet door mijn arm. De realisatie begint in te dalen, ik kom hier niet zomaar weg. Zodra we binnen lopen staan er vier gewapende mannen bij de ingang.

Ze brengen me een aantal gangen door. Het is een soort gebouw dat ik nog nooit eerder heb gezien. De binnenkant is zo netjes en chique. De vloertegels zijn zo schoon en glimmend dat je je eigen weerspiegeling erin kan zien. Ik kijk observerend rond en probeer een uitgang te vinden. Wie houd ik ook voor de gek. Deze plek is hier zo goed beveiligd. Het gaat hier om hoge maffia zaken.

Ik word een kamer ingeduwd en beland op het bed. 'Hier.' Ik draai me om en zie dat Riven een tasje in zijn handen geduwd krijgt.

'Dit is voor jou.' Ik kijk hem wantrouwend aan. 'Dit is even schone kleding. Je moet namelijk zo meteen even iemand ontmoeten.' Hij legt het naast me neer en verlaat de kamer. Ik sta zachtjes op en loop naar de deur zodra ik de deur niet op slot heb horen gaan. Ik open de deur en zucht even. Natuurlijk had dat niet gewerkt. Er staat zowat 10 man voor mijn deur. Ik besluit me nu maar zo goed mogelijk te gedragen. Hopelijk krijg ik dan meer vrijheid.

Ik besluit me om te kleden en draai me daarna om. 'Riven.' Roep ik geschrokken zodra ik hem ineens achter me zie. 'Ja Summer?' Zegt hij zo onschuldig mogelijk. 'Hoelang stond je daar al.' Vraag ik geïrriteerd. 'Lang genoeg.' Grijnst hij. Mijn maag krimpt ineen waarna hij een paar stappen naar me toe zet. Hij steekt zijn hand naar me uit en kijkt me aan. 'Zal ik je naar de bestemming brengen?' 'Haal die vuile grijns van je gezicht af.' Sis ik hem toe, terwijl ik hem voorbij de kamer uitloop. Hij lacht even en loopt me dan achterna. Ik volg 2 mannen die vanaf de kamerdeur waar dat ik in zat weglopen.

We lopen een paar trappen op en komen uiteindelijk bij een deur die mij al een rilling over mijn rug oplevert. Er wordt aangeklopt en na een aantal seconden wordt er opengedaan. Ik loop achter de 2 mannen aan naar binnen. k word op een stoel gezet en kijk naar voren. Tegenover mij zie ik een man zitten, ik kijk hem aan terwijl dat hij langzaam zich in zijn rugleuning van zijn bureaustoel laat zakken. Hij slaat zijn armen over elkaar en kijkt ons allen één voor één aan. 'Dus.' Begint hij. 'Summer was het toch?' Ik knik kort en sla mijn benen over elkaar. 'Waarom ben ik hier?' Vraag ik vrij direct. 'Meestal Summer, wacht je af tot wanneer het jouw beurt is om te spreken. Maar je bent hier nieuw, dus voor deze keer zie ik het door de vingers.' Zegt hij terwijl dat hij de kraag van zijn overhemd recht zet. 'Maar wat betreft je vraag. Ik zal even heel erg open kaart spelen. Jij bent nu Shane zijn zwakke plek. Hij zal je komen opzoeken. Dat is wanneer we hem pakken.' Zegt hij met een kille blik op zijn gezicht. 'Dan vergis je je. Shane en ik zijn uit elkaar.' Zeg ik terwijl dat de tranen weer opspelen. 'Ik weet niet of je de waarheid spreekt. Maar ook al is het wel zo, hij heeft veel van je gehouden dus hij zal je gegarandeerd komen opzoeken. Misschien niet direct, misschien duurt het dan nu wel weken. Maar dan kan jij ons de komende weken vermaken.' Grijnst hij. 'O ja een kleine tip. Hoe beter je je gedraagt hoe meer luxe je zal krijgen, maar dat is natuurlijk allemaal aan jou.'

Ik probeer alles wat dat hij net heeft verteld te laten bezinken. Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ergens geloof ik niet dat Shane meende wat hij zei. Het voelt niet als de waarheid dat hij nooit iets voor me gevoeld heeft. Aan de andere kant heeft hij het natuurlijk wel altijd zo gedaan. Ik zou niet de eerste persoon zijn die dat in zijn trucjes trapt door zijn charmes.

Hij laat zijn blik nog één keer over me heen glijden en knikt daarna. 'Ik wilde eigenlijk het één en het ander aan je vragen, maar ik denk dat ik dat nog even bewaar voor een volgende keer. Ik word vrij direct uit mijn stoel getrokken en de gang opgeduwd. Ik loop zwijgend achter de mannen aan en laat mijn gedachtes door mijn hoofd spoken. Als ik hier levend uit wil komen kan ik misschien maar beter het spel braaf met ze mee spelen. Wie weet krijg ik dan wel echt meer vrijheid en krijg ik een kans om te ontsnappen. Ook al zal dat niet gemakkelijk worden.

Er wordt een deur voor me geopend en ik kijk afwachtend naar de mannen die hun blik nu op mij richten. 'Loop maar naar binnen Summer, je bent hierbinnen bij ons veilig.' Zegt hij relaxt. Hij lacht even en kijkt dan weer op naar mij. 'Althans, zolang je je aan onze regels houdt.' Ik probeer hem te negeren en loop naar binnen. Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Ik wil niet laten blijken dat ik het spannend vind.

Tot mijn verbazing staat er een meisje voor me. Ik schat zo een paar jaar ouder dan dat ik ben. De deur sluit achter me en ik kijk het meisje in afwachting aan. 'Hi ik ben Rosita.' Ze kijkt me even aan en glimlacht dan. 'Ik weet dat dat allemaal als heel veel overkomt en dat je genoeg hebt om te laten bezinken. Maar weet wel dat je hier in goede handen bent. Al voelt het misschien niet zo. Ze zullen je hier geen kwaad doen.' Zegt ze kalm. 'Hoe weet je dat zo zeker?' Vraag ik terwijl dat ik de kamer rondkijk. Het is en gigantisch grote inloopkast. De grote van een woonkamer. 'Ze willen alleen Shane. Ze zijn ervan overtuigd dat jij hen naar hier lokt.' Legt ze me uit. Voor een moment denk ik een glim van medeleven in haar blik te zien. 'Denk jij dat ook?' Vraag ik door. 'Ik weet het niet. Ik hoor hier en daar namen waaien, maar veel informatie heb en weet ik niet. Daar heb ik ook geen behoefte aan. Ik houd me liever uit het gewelddadige leven.' Ik knik begrijpelijk. 'Wat doe je hier dan? Als ik dat vragen mag.' Vraag ik haar terwijl dat ik de kamer een beetje rondloop. Ze kijkt weg en schudt haar hoofd. 'Dat is een lang verhaal. Maar ik doe je echt geen kwaad. Ik wil je in de tijd dat je hier zit alleen maar zoveel mogelijk helpen.' Ik kijk haar even goed aan maar knik dan.

'Je mag hier even wat kleding uit kiezen, je zal hier nog wel een tijdje zitten. Ze willen dat je je comfortabel voelt. Je mag alles pakken wat je wilt. Dit is nu jouw kledingkast.' Mijn ogen worden even groot en kijk terug naar haar. Ze moet even lachen en knikt dan. 'Ik weet het, het is veel. Maar geloof me. Ze zijn hier echt niet zo slecht. Het is gewoon dat het rivalen zijn, ze willen beiden hetzelfde. Dat is ook echt de enige reden dat ze niet met elkaar overweg kunnen. Van normen en waarde zijn het geen slechte mensen.' Probeert ze hen te verdedigen. 'Goeie mensen doden niet zomaar. Niet voor geld, niet voor drugs, voor niks.' Zeg ik stellig. 'Shane heeft dat zeker ook nooit gedaan?' Lacht ze. Ik slik even en weet dat ze een punt heeft. Dat was inderdaad behoorlijk hypocriet van mij.

Ze zucht even en loopt dan naar de deur. 'Pak wat je wilt, wanneer je alles hebt klop je op de deur. Dan brengen ze je terug naar je kamer.' Ik knik en ze loopt de kamer uit.

Ik zucht even diep en besluit dan maar wat kleding bij elkaar te zoeken. Ik loop wat rond en na hier en daar wat leuke dingen te vinden klop ik op de deur waarna deze wordt geopend. De kleding wordt uit mijn handen genomen en ik word opnieuw naar mijn kamer geleid.

De man die de kleding had overgenomen legt het in de kleding kast en sluit mijn deur. Ik hoor hem de deur op slot draaien en ik zucht even diep. Hier zit ik dan alleen. Ik besluit mijn kamer nog wat beter te verkennen aangezien het veel groter is dan dat het lijkt. Ik zie nog een deur en wil hem openen om te kijken wat zich daar achter bevindt. Maar natuurlijk zit deze op slot.

Ik laat mezelf op het bed vallen en staar naar het plafond. Ik ben moe en een golf van emoties valt over me heen. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen en ik laat ze de vrij loop. Het verdriet van Shane zijn worden en het feit dat het over is tussen ons. Het doet pijn. Het feit dat mijn ouders denken dat ik daar bij hem ben, maar ik daadwerkelijk hier in een afgelegen gebouw in the middle of nowhere ben en niemand het weet. Na een paar minuten lukt het me om me bij elkaar te rapen. Ik staar naar mijn muur en val me de ramen van boven op. Het zijn kiep ramen. Ik spring van mijn bed af en spring in de lucht, met de hoop om me aan het muurtje vast te kunnen pakken. De eerste paar keer mislukt het. Maar uiteindelijk kan ik mezelf vast houden aan het randje muur voor één van de kleine raampjes. Ik probeer mezelf omhoog te hijsen wat veel moeite en kracht kost. Ik zie een hendeltje en wil er met één hand naartoe grijpen. Maar ik ben te zwak en val terug op de grond ik zucht geïrriteerd en sta weer op.