De maffia

Hoofdstuk 67

Mijn slaapkamer deur gaat open en Riven stapt binnen. 'Nou het contact met Shane verliep soepeltjes.' Hij gniffelt even en kijkt me dan aan. 'Ik verwacht wel dat we een bezoekje gaan krijgen, maar wanneer, ik heb echt geen idee.' Zegt hij terwijl dat hij grijzend naar me toe loopt. Hij komt steeds dichterbij en ik blijf stil staan, ik voel me verstijfd. Misschien dat de gedachten van het voor het eerst zien van Shane, gezien de omstandigheden indruk op mij maken. Hij streelt met zijn hand over mijn wang en komt zo dicht op me staan dat ik zijn adem op mijn huid neer voel komen. Zijn handen glijden naar mijn middel en hij trekt me tegen zich aan. In een omhelzing, dit had ik niet verwacht. 'Bij mij zou je nooit iets overkomen. Je zou voor mij het belangrijkste zijn.' Ik voel me gevangen in zijn greep. Te bang om me los proberen te maken. Hij laat wat ruimte tussen ons komen en kijkt me aan. Hij legt zijn hand op mijn wang en zijn andere hand in mijn zij. Hij drukt zijn lippen zachtjes op de mijne ik verstijf nogmaals en zoen hem niet terug. 'Kom Summer, ik weet dat je dit wilt. Ga er in mee, laat je gaan. Hij begint te lopen terwijl dat hij zijn lippen opnieuw op die van mij plant. Ik loop langzaam achteruit mee. Ik voel het bed tegen mijn kuiten drukken en hij duwt me op bed. Hij komt boven me hangen en stopt dan even. Een gevoel van opluchting komt over me heen. Hij loopt naar de deur en draait de deur op slot. Dat was niet wat ik dacht dat hij ging doen. 'We willen natuurlijk niet gestoord worden.' Grijnst hij. Hij loopt terug naar me toe en kruipt boven op me. Zijn handen glijden over mijn lijf terwijl dat hij met zijn lippen langs mijn nek gaat. Hij trekt mijn shirt uit en schiet met zijn hand onder mijn rok. Ik hap even naar lucht, niet verwachtend dat hij zo snel er vol voor ging. Een kreun verlaat zijn mond waarna hij mijn rok uit trekt. 'Je hebt geen idee hoelang ik hier op heb gewacht.' Hij komt even overeind en trekt zijn shirt en broek uit, niet veel later volgt zijn onderbroek. 'Riven.' Piep ik. 'Sssh, het is goed Summer, ik zal voorzichtig zijn.' Kort daarna voel ik hem naar binnen glijden. Er verlaten een aantal kreunen zijn mond, terwijl bij mij de tranen in mijn ogen staan. Ik lig er stil bij, zonder enige mee bewegingen te maken. Hij laat nog één hardere kreun waarna hij zich op mij neer laat zakken. 'Dat was fijn.' Zucht hij uiteindelijk. 'Ik ga liever even douchen.' Zeg ik in de hoop dat hij mijn kamer verlaat. 'Natuurlijk, ik kom nog wel langs.' Zegt hij met een knipoog terwijl dat hij mijn kamer verlaat. Ik draai de deur terug op slot en loop de douche in shock in. Ik ga onder de warme straal staan en laat het even bezinken. Ik had moeten tegenstribbelen, duidelijk nee moeten zeggen. Maar dat had niks uitgemaakt. Ik ben alleen, ik heb geen inspraak. Riven is niet goed in zijn hoofd, hij denkt dat hij het goede doet, maar dat doet hij niet. Ik staar wat voor me uit en ik kan alleen maar denken aan hoe het zou zijn als Shane hier daadwerkelijk zou zijn, om mij hier weg te halen. Ik mis hem zo, maar zijn woorden hebben zeker ook zoveel pijn gedaan. En wie weet komt hij helemaal niet, en is het gewoon en truc van Riven om bij mij de moed op te houden.

Zouden mijn ouders weten wat er aan de hand is? Weet Luke het? En de meiden? Ik wil hier weg maar dat gaat nooit lukken. Aan de andere kant, wat heb ik nog meer te verliezen? Ik draai de kraan uit en zit in tweestrijd met mijzelf. Nadat ik mezelf heb aangekleed besluit ik de gok te nemen. Ik draai mijn deur van slot en sluip de gang op. Ik kijk rond proberend iedereen te vermijden. Ik moet en zal hier wegkomen. Ik weet voor een gedeelte de weg door het gebouw, ik heb inmiddels al vaak genoeg door deze gangen moeten lopen. Maar daardoor weet ik ook hoe streng beveiligd alles hier is. Ik blijf door de gangen lopen, zodra ik een deur zie die naar buiten lijdt kijk ik goed rondom of ik iemand zie. De kust lijkt veilig te zijn dus ik snel me naar de deur. Zodra ik mijn hand op de deurklink leg, schiet er een pijnscheut door mijn hoofd. Ik word aan mijn haren naar achter getrokken en word bruut op de grond gegooid. Voor ik het weet word ik terug omhoog opgetild. 'Volgens mij is dat niet helemaal de bedoeling meisje.' Sist de man die mij vast heeft. Hij maakt van zijn hand een vuist en heeft deze op. 'Stop dat, nu meteen.' Klinkt het achter ons. De man wacht even maar laat me daarna toch los. Voordat ik kan zien wie dat zei, word ik al aan mijn arm meegetrokken terug naar mijn kamer. Ik word de deur in geduwd en de deur sluit. Ik draai me om en zie Riven staan. 'O Summer.' Hij lacht even en loopt langzaam naar me toe. 'Tsk tsk tsk.' Ik blijf stil en verstijfd staan, in angst wat hij gaat doen. Hij gaat achter me staan en gaat met zijn had over mijn arm. 'Wat moet ik toch met je aan. Alhoewel, ik hou wel van een beetje een stout meisje. Maar er zijn grenzen.' Hij brengt zijn mond dichterbij mijn oor, wat mij een rilling over mijn hele lijf oplevert. 'Had je nu daadwerkelijk gedacht dat je hier zo makkelijk kon ontsnappen?' Vraagt hij terwijl hij mij omdraait. 'Kijk me aan als ik tegen je spreek!' Schreeuwt hij kwaad uit. 'Weet je wat er moet gebeuren bij ongehoorzaam gedrag?' Grijnst hij. Ik blijf stil en schud mijn hoofd, in angst wat zijn antwoord gaat zijn. 'Simpelweg een straf. Maar ik wil je helemaal niet straffen.' Zegt hij schouderophalend. Ik kijk hem even aan, gaat hij me er zo mee weg laten komen? Voor ik het weet krijg ik een klap in mijn gezicht van hem, met zijn platte hand. Mijn had grijpt naar mijn wang, waarna hij met zijn hand schudt. 'Dat was hard.' Lacht hij. Hij duwt me tegen de muur en komt weer tegenover mij staan. 'Neem het niet persoonlijk, maar ik mag je er ook niet mee weglaten komen hè. Maar Summer, even voor de duidelijkheid, je komt hier niet zonder onze toestemming weg. Dus stop met proberen, voor je eigen bestwil.' 'Hoelang willen jullie mij hier dan houden?' Vraag ik wanhopig. 'Zolang als we willen.' Zegt hij schouderophalend. 'Ik heb dan heerlijk mijn plezier van je. Dus mij hoor je niet klagen. En geloof me, er staan er hier meerdere in de rij om wat plezier met je te maken.' Hij lacht even. 'Geen zorgen, de rest mag pas wanneer ik het beu ben en dat gebeurd niet zomaar. O en de baas wilt natuurlijk wat reactie van Shane. Hoe langer hij wacht met toe happen, hoe langer jij bij ons zit. Maar zie dat niet zo somber in.' Ik kijk hem even kort aan schudt mijn hoofd. 'Ik ga vandaag nog liever dood, dan dat ik nog een moment langer met jou hier zit.' Sis ik hem toe. Zijn gezicht wordt strak en hij balt zijn vuisten, waarna hij op de muur slaat naast mijn hoofd.

'Als ik jou was Summer, dan zou ik wat meer respect en dankbaarheid tonen. Ik kan het je hier een stuk moeilijker maken.' Hij loopt even een rondje door "mijn" kamer en kijkt me dan weer even aan. 'Vanavond krijg jij geen avondmaal, misschien krijg je morgen iets. Dat ligt aan jou houding. Ik ga even aan het werk, misschien breng ik je straks nog wel een bezoekje. Zoek iets leuks uit, uit je kledingkast. En anders weet je de consequentie.' Zegt hij voor hij de kamer verlaat. Ik hoor de deur op slot draaien en laat me op de grond zakken. De tranen stromen mij over mijn wangen. Ik heb me nog nooit zo wanhopig en ten einde raad gevoeld. Ik loop naar de spiegel en zie een blauwe plek zich vormen op mijn kaak en mijn wang. Ik loop naar de kleding kast en kijk of ik iets zie hangen. Er hangt een kort strak jurkje die ik besluit aan te doen. Riven heeft me al gewaarschuwd voor consequenties. Ik voorkom liever nog meer klappen en blauwe plekken. Zodra ik het jurkje aan heb ga ik in bed liggen. Het enigste dat ik nu kan doen is hopen dat Riven vanavond niet meer langskomt en dat ik een soort van goed kan slapen. Mijn gedachte tollen nog wat voor mij voelt als uren, maar uiteindelijk val ik dan toch in slaap.