De maffia

Hoofdstuk 66

*POV Shane*

Ik heb me een hele dag opgefokt gevoeld. Inmiddels heeft het hele team zich verzameld en zijn ook, Ben, Luke, April, Olivia, Jade, Mats, Tom en Liam aanwezig.

'Oké, ik wil van iedereen even de aandacht. Wat er nu aan de hand is is een serieus iets. Is er iemand die iets van Summer heeft vernomen na gister avond?' Vraag ik terwijl dat ik de groep scan. 'Luke?' Vraag ik. Hij schudt zijn hoofd en aan zijn houding en blik te zien is hij erg ongerust. 'Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ze bij jullie een girls night had.' Legt hij uit terwijl dat hij naar Jade kijkt.

We knikken allemaal goedkeurend. 'Het is denk ik alleen maar beter dat zij denken dat er niks aan de hand is.' Merkt Nathan op. 'Niet totdat wij zelf meer weten.'

'We weten het bos waar dat Summer, voor wat wij weten, het laatste is geweest. We maken kleine groepen en doorzoeken het hele bos.' Eis ik. Iedereen knikt.

'Jullie gaan met ons mee.' Zeg ik duidend op Ben, Luke, April, Jade, Olivia, Mats, Tom en Liam. 'Nathan en Jace jullie rijden ook een auto.' Ik gooi twee verschillende sleutelbossen naar hen en loop de garage in gevolgd door de anderen. Tom, Luke, Ben en Jade stappen bij mij in de auto. Olivia, Mats bij Nathan en April en Liam bij Jace.

Jace en Nathan rijden achter mij aan, net als de rest van het team. 'Wat als haar iets heel ergs overkomen is?' Vraagt Jade gestrest. 'Dit kan geen toeval zijn.' Zeg ik terwijl dat ik mijn hoofd schud. 'Er zit hier meer achter.' Zucht ik. De rit is maar een paar minuten maar de tijd lijkt wel eeuwig te duren. Zodra we er eenmaal zijn stappen we allemaal uit. 'In deze huidige groepen splitsen we op. 

'Als één van jullie ook maar denkt iets te zien, meld het direct. Hoe eerder we kunnen inspelen hoe beter.' Iedereen knikt en we lopen verder het bos in. Na meerdere minuten rond te lopen en nog steeds niks te vinden, merk ik dat ik gefrustreerd begin te raken. 'Godverdomme!' Schreeuw ik hard. Ik hoor hoe mijn geschreeuw galmt door het bos. 'Shane.' Ik voel een hand op mijn arm en kijk opzij. Het is Jade. 'We vinden haar echt wel. Ik weet het zeker.' Knikt ze me toe moedigen toe. 'Ik hoop gewoon dat ze oké is.'

'Ik heb iets gevonden!' Ik kijk op en zie Ben verderop staan. Ik ren op hem af met Jade achter mij aan. Luke staat er al bij. 'Het hoeft niks te zijn, maar kijk.' Ik kijk naar wat hij wijst. 'Het is een bos, onze voetstappen staan hier ook in.' Zucht Jade. Duidend op de schoenafdrukken die Ben bedoeld. Ik zucht even, ik had zo gehoopt op een aanwijzing. 'Maar dat wel!' Roept Jade uit.

Ik kijk naar de grond en volg haar blik. 'Of dit is dikke toeval, maar dit lijkt wel heel erg op haar armband, toch?' Zegt ze terwijl dat ze hem opraapt. 'Dit kan geen toeval zijn.' Zegt Luke hoofdschuddend. 'Dus ze was hier.' Zegt Ben terwijl dat hij rondkijkt. 'Maar waar is ze nu?' Zucht ik. 'Summer!' Roept Luke in het rond terwijl dat hij begint te lopen. 

Jade loopt naar hem toe en probeert hem rustig te houden. Ik zie Nathan met Olivia en Mats naar ons toekomen. 'Iets gevonden?' Vraagt Liam. 'Haar armbandje lag hier op de grond. Maar ze is hier natuurlijk niet meer. Liam zucht ook even en kijkt me even aan. 'Ik weet het ook even niet meer.' Zegt hij schouder ophalend. Dat zijn natuurlijk niet de worden waar ik op zit te wachten. 

We horen in de verte donder door de lucht dreunen en zien al vrij donkere wolken onze kant op komen. 'Misschien kunnen we maar beter terug gaan.' Zegt Mats die het omslaande weer duidelijk ook heeft opgemerkt. 'Nathan zet jullie thuis wel af.' Merk ik op. 'Luke, misschien kan je je ouders maar beter op de hoogte stellen.' Hij kijkt me even aan en knikt. 'Zoiets kunnen we niet blijven verzwijgen.' Merkt Olivia op. 'Ik ga wel met je mee, dan hoef je het niet alleen te zeggen.' Zegt Jade terwijl ze zijn hand pakt. Hij slaat zijn arm om haar heen en geeft een kus op haar hoofd. 'Thanks.' We splitsen op en rijden weer naar huis. 

Zodra dat ik thuis ben trek ik de koelkast open en haal ik er een biertje uit. Nathan en Jace komen niet veel later binnen. Jace pakt ook twee biertjes uit de koelkast en geeft er eentje aan Nathan. Er hangt een stilte in de ruimte, niemand weet echt wat hij moet zeggen. Ik drink mijn bier verder op op de bank, totdat de telefoon gaat. 'Wie is het vraagt Nathan.' 'Nieuwsgierigaard.' Zeg ik terwijl dat ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal. 'Anoniem.' Zeg ik schouderophalend. ' 'Hallo?' Vraag ik terwijl dat ik de telefoon opneem. 'Shane Anderson?' Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik wissel even een blik uit met Nathan en Jace, en merk dat hun nu ook alert zijn. 'Ben je soms iets kwijt deze dagen?' Mijn ogen worden even groot en ik schiet uit de bank. 'Of zou ik beter iemand zeggen.' Wordt er aan de andere kant gelachen. 'Wie is dit?' Sis ik. 'Ach je zou toch denken dat je mijn stem moet herkennen.' 'Ik kan je grijns door de telefoon horen Riven.' Zeg ik kalm, maar zeker geïrriteerd. Bij de naam "Riven" staan Jace en Nathan ook direct naast mij. 'Als je haar ook maar met één vinger aanraakt hè.' Sis ik hem toe. 'Ho ho tijger. Voor zo goed als ik gehoord heb en mij me kan herinneren, had jij het uitgemaakt. En als kers op de taart heeft ze nooit iets voor je betekent. Toch?' Ik blijf even stil en kijk naar Nathan en Jace. 'Waar is ze? Waar houden jullie haar.' 'O Shane, gebruik je hersenen. Als je op tijd bent en je komt alleen, en je gaat akkoord met het voorstel, dat je terplekke te horen krijgt dan laten we haar gaan. Tot die tijd mag ik mijn play time met haar hebben. En Shane, laat me deze keer niet zo lang wachten. Dan wordt het saai. Of je moet willen dat ik zelf iets bedenk om me te vermaken.' Voordat ik kan antwoorden hangt hij de telefoon op.