De maffia

Hoofdstuk 70

*POV Shane*
Mijn hart gaat te keer. Ik wil haar niet verliezen. Ze ziet er wit uit en haar hele middel zit onder het bloed. De ambulance broeders leggen haar op de brancard en zetten een zuurstofmasker bij haar op. Ze heeft tot nu toe nog een hartslag dat is positief.  Ik loop samen met Luke mee naar de ambulance waar wij worden tegengehouden. 'Zijn jullie familie?' Vraagt een van de ambulancebroeders. 'Alleen hij.' Zeg ik terwijl dat ik naar Luke wijs. 'Sorry maar dan mag alleen hij mee.' Ik knik en zet een stap naar achteren. Natuurlijk wil ik mee, maar Summer moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, als ik dan moeilijk ga doen duurt dat alleen maar langer. Ik wil mijn auto instappen maar Nathan houd mij tegen. 'Ik rij wel.' Ik knik kort, wetend dat hij gelijk heeft dat ik in huidige conditie niet achter het stuur moet kruipen. Jace en Ben stappen ook achterin en rijden mee naar het ziekenhuis. Mijn hart gaat tekeer. Ik wil haar niet kwijt. 'Alles komt goed Shane. Als we één ding zeker weten, dan is het dat Summer een vechter is. Ze komt hier bovenop.' Zegt Jace die vanaf de achterbank zijn hand op mijn schouder legt. 

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis stappen Jace en ik al uit, waarna Nathan een parkeerplek zoekt voor de auto zodat wij al naar binnen kunnen. 'Hallo, wij komen voor Summer Watson.' Zeg ik aan de receptie. 'Shane.' Ik draai me om en zie Tom staan. 'We zitten hier allemaal.' Nathan komt ook net binnengelopen en loopt met ons mee achter Tom aan. 'Is er al nieuws?' Vraag ik. Luke schut zijn hoofd. 'In de ambulance raakte ze in een shock. Ze is veel bloed verloren en-.' Hij stokt zijn zin en schud zijn hoofd. Hij vecht tegen de tranen waarna Jade hem in een omhelzing trekt. 'Ze schatten haar overlevingskans niet hoog in.' Maakt Ben Luke zijn zin af. 'Wat is niet hoog?' Vraagt Jace. 'Ze geven haar een overlevingskans van 30 procent.' Terwijl ze dat uitspreekt begint April te huilen, alsof nu ze het hardop zegt echt dat besef moment doordringt. Ik staar even voor me uit. Ik voel me verdoofd. Niks dringt tot me door. 'Shane, gaat het?' Ik kijk op en zie Mats me bedenkelijk aankijken. 'Natuurlijk gaat het niet met hem.' Schiet Olivia hem in de rede. Jade zet me neer op een stoel en haalt een glas water voor me. 'Waarom doen jullie aardig tegen me? Door mij ligt ze hier!' Roep ik gefrustreerd uit, wat enkele blikken van andere bezoekers oplevert. 'Shane, niemand hier stelt jou verantwoordelijk, je bent haar gaan redden, dat is waar het om draait.' Ik kijk naar Tom, uit zijn blik lijkt hij het te menen. 'Ze kan me waarschijnlijk nooit meer aankijken. Wat zijn ze nu aan het doen?' Vraag ik bezorgd. 'Ze wordt nu geopereerd. De kogel was in verschillende stukken gebroken.' Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Nog nooit heb ik zoveel angst gevoeld. Ik heb in benarde situatie gezeten, moeten vechten voor mijn leven, maar zo een angst, nee dat heb ik nog nooit eerder gevoeld. Het is verstikkend, een brok in je keel, licht in je hoofd, je voelt je suf en verdoofd, terwijl er toch allerlei emoties door je lijf gieren. Die elke paar secondes met elkaar afwisselen. 

'Ik breng de meiden wel naar huis.' Zegt Tom na nog anderhalf uur met zijn allen gewacht te hebben. 'Wat nee! Ik wil weten dat ze oké is.' Roept April stug uit. 'April, het kan nog uren duren voordat we haar mogen zien, als alles goed gaat, en als ze uit haar operatie komt, mogen we ook niet allemaal tegelijkertijd gaan kijken bij haar.' Legt Nathan haar rustig uit. 'Je mag ook met mij mee.' Stelt Jace voor. 'Dan kan je eerst even alles laten bezinken en rusten. Mocht er nieuws zijn dan laat Nathan dat wel weten, dan breng ik je persoonlijk terug.' Ze kijkt even bedenkelijk en knikt dan toch. 'Ik breng Ben, Mats, en Olivia wel.' Biedt Tom aan. 'Ik ga ervanuit dat jij bij Luke wilt blijven?' Vraagt hij aan Jade. Ze knikt even en pakt dan Luke zijn hand vast. Hij glimlacht even naar haar en dan zeggen we de rest gedag. Ik blijf dus over in de wachtkamer met Luke, Jade en Nathan. 'Hoe moet ik dit aan jullie ouders vertellen?' Zeg ik hoofdschuddend. 'Ik heb ze nog niks verteld.' Zegt Luke kalm. 'Op dit moment kunnen ze toch niks doen, pas wanneer de artsen meer weten bel ik mijn ouders.' Ik knik even, en begrijp zijn keuze, maar hun ouders hebben er wel recht op om te weten dat hun dochter neergeschoten is en geopereerd wordt. 

'Luke Watson?' Er komt een arts aangelopen en we staan allemaal direct op. 'Jullie zijn hier allemaal voor mevrouw Watson?' Vraagt hij. We knikken allemaal. 'Is iedereen familie?' Vraagt hij verder. 'Nee alleen ik meneer.' Antwoord Luke. 'Mogen zij de huidige staat horen, of wilt u het liever privé?' Vraagt de arts gericht naar Luke. 'Zij mogen het horen.' Zegt hij vol spanning. Ik merk dat ik misselijk wordt, ik snap de vragen, maar ik houd de spanning niet langer vol. 'Het goede nieuws is, mevrouw Watson is uit de operatiekamer en ligt nu op een privé kamer om te herstellen.' Begint hij. We halen allemaal even opgelucht adem. 'En het slechte nieuws?' Vraagt Jade direct. 'Het slechte nieuws is dat ze in een coma ligt, en we schatten een kans van twintig procent dat ze hier uitkomt.' We blijven allemaal even stil, iedereen hield wel de ergste scenario in zijn achterhoofd, maar als het dan echt waar wordt, dan is het een grotere klap dan dat je verwacht. 'Jongeman, er zijn een aantal regels en vragen die besproken moeten worden met betrekking de coma van uw...' De arts stopt even. Luke zit zelf ook in een grote shock dat hij niet eens meer antwoord. 'Hij is haar broer.' Verteld Jade hem. 'Zijn de ouders ook al gearriveerd?' Ze schud haar hoofd. 'We moeten haar ouders nog op de hoogte stellen, ze zullen er direct aankomen en met u de stappen doornemen.' Zegt ze kalm en beleefd met een glimlach. Hoe kan ze nu nog glimlachen. 'Mogen we haar zien?' Vraagt ze door. 'Uiteraard, kamer 231 ligt ze. Houd het rustig en praat veel tegen haar. Vooral vrolijke en positieve nieuwtjes of herinneringen. We zijn ervan overtuigd dat sommige patiënten wel dingen kunnen horen in hun coma.' Jade bedankt hem vriendelijk en zodra de arts ons sterkte heeft gewenst loopt hij weer weg. Nu rollen de tranen ook over Jade haar gezicht. 

'Ik zal de anderen even bellen.' Zegt Nathan terwijl dat hij opstaat. 'Luke wil jij haar zien?' Hij knikt en pakt Jade haar hand. 'Ga je mee Shane?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kom zo wel even kijken. Ik heb nog even nodig.' Zeg ik met een brok in mijn keel. Ik weet niet hoe ik haar ga aantreffen, ik heb haar dit aangedaan, haar de dood ingejaagd. Ik moet haar ouders onder ogen komen, en twintig procent ontwakingskans is heel weinig. Ze is een strijder, maar deze kans is zo onwaarschijnlijk, maar ik kan niet opgeven op haar. Ik laat mijn hoofd nog een keer in mijn handen zakken. En laat een enkele traan over mijn wang rollen. Nathan komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn schouder. 'We gaan gewoon elke dag langs Shane, of je gaat alleen dat ik je breng en haal, en als je wilt dat er iemand mee naar binnen gaat, dan weet je ook dat er genoeg zijn die je bij willen staan. Niemand stelt jou verantwoordelijk, alleen jijzelf doet dat.' Zucht hij meelevend. 'Probeer jezelf niet zo te kwellen, probeer positief te blijven en dat uit te stralen naar Summer. Je hoorde wat de dokter zei. Positieve verhalen en herinneringen.' Ik knik even kort. 'Maar neem ook de tijd om het te verwerken. Ik weet dat je geen grote prater bent, maar weet wel dat dat kan. Jace en ik weten hoeveel je om haar geeft. Dit is niet niks.' 

Ik kijk even op en wil naar haar kamer lopen, maar besluit nog even te wachten. 'Ik gun Luke ook even tijd met haar, het is zijn zusje. Hij is altijd zo beschermend over haar geweest.' Nathan knikt begrijpelijk en kijkt me dan even aan. 'Ik denk alleen niet dat je al te lang moet wachten om naar haar toe te gaan.' Zegt hij met een strak gezicht terwijl dat hij door het gebouw rondkijkt. 'Hoezo?' Vraag ik verward. 'Nee niks, ik bel Jace zo even of hij al kan komen.' 'Nathan, wat is er aan de hand.' Hij kijkt me even aan en schudt dan toch zijn hoofd. 'Nee, niks. Ik denk dat ik zelf ook even een beetje de weg kwijt ben door het nieuws.' Lacht hij kort. Ik geloof hem niet, maar op dit moment maakt het me ook niet uit, het enige wat mij op dit moment interesseert is Summer.