De maffia

Hoofdstuk 71

Ik loop naar haar kamer en leg mijn hand op de deurklink. Ik aarzel even of ik wel naar binnen kan en wil lopen. Ik wil haar zien, maar ik durf de confrontatie nog niet zo goed aan. Ik ga mijzelf nooit kunnen vergeven. En op dit moment heb ik niks van controle, niet in de situatie hoe die er nu voor staat. Ik klop even op de deur, als teken aan Jade en Luke dat er iemand binnen komt. Zodra ik binnen ben, verlaten Luke en Jade de kamer. Ik denk dat ze mij de privacy met Summer gunnen, die ik hen ook gaf. Ik sluit de deur achter me en ga naast haar bed zitten. 

Ze is verbonden aan allerlei slangen en draden, een masker over haar gezicht voor de zuurstof en een infuus in haar hand. Ik kijk naar haar armen en gezicht, die liggen niet bedekt onder de deken. Ze zit onder de blauwe plekken en schrammen. Als ik haar nu nooit zoveel pijn had gedaan was dit nooit gebeurd. Misschien had ik haar überhaupt nooit moeten ontmoeten, dan was ze nooit in deze wereld terecht gekomen.

Ik leg mijn hand op haar arm en merk dat de tranen in mijn ogen beginnen te prikken. Ik vecht er tegen en snuif even. 'Houd het bij elkaar Shane.' Zeg ik tegen mijzelf. 'Summer, het spijt me zo. Ik zit mijzelf zo af te vragen, dat als ik terug in de tijd kon gaan of ik je dan misschien wel had vermeden, dat onze paden nooit gekruist hadden, dan was je nu ook niet in deze wereld terecht gekomen, want ik wil niks liever dan dat jij blij, gelukkig en gezond ben. En daarin heb ik je nu in alles gefaald.' Ik blijf even stil, het is waar en het doet pijn. 'Maar ik ben een egoïst en ik weet ook dat elke vezel in mijn lijf bij jou wilt zijn. Dus als dat betekent dat ik jou vierentwintig uur, elke dag, bescherming moet bieden, dan is dat maar zo. Er is niemand waar ik ooit zo mijn hart aan verloren ben. Ik heb alles voor jou over. Je bent zo speciaal en puur. Jij ziet altijd het goede in mensen, dat zag je zelfs in mij. Jij houdt mij overeind en enigszins nog niet compleet gestoord. Ik waardeer je enorm en ik kan je echt niet kwijt. Ik hou zoveel van je. En ik zou zo graag mijn woorden die avond ongedaan maken.' Nu rollen er toch een paar tranen over mijn wang. 'Ik weet ook helemaal niet of je mij kan horen. De dokter gelooft van wel en ik kan het alleen maar hopen en wensen. Maar Summer, ik beloof je dit, ik zal er hoogst persoonlijk voor zorgen dat er nooit meer iemand ook maar een haar op je hoofd aanraakt met slechte intenties. Althans als jij nog voor ons openstaat. Ik zou het je nu niet meer kwalijk kunnen nemen als je het niet meer wilt. Maar Summer, jij bent een vechter. Ik weet niet wat je daar hebt moeten doorstaan, maar ik weet wel dat dat niet niks is geweest. En als jij er daar zo uit bent gekomen, dan lukt jou dat nu weer. En wij staan jou hier dan allemaal met open armen op te wachten. Iedereen maakt zich enorm zorgen om jou.' Ik druk haar een kus op haar voorhoofd en laat mij weer in de stoel naast haar bed zakken. Er word zachtjes op de deur geklopt en April, Jace en Olivia komen naar binnen. 

'Ik geef jullie wel even.' Zeg ik terwijl dat ik nog één laatste blik op Summer werp. Ik kijk naar April die enorm hard tegen haar tranen aan het vechten is. Ze is zich enorm geschrokken van het beeld. 'Oh Summer.' Zegt ze terwijl haar adem stokt. Olivia legt haar hand op Aprils schouder. 'Jace ga maar met Shane mee, ik blijf wel met April.' Zegt Olivia toeknikkend. Jace knikt ook even en loopt dan met mij mee de kamer uit. 'Shane..' Zucht Jace gespannen. 'Wat? Wat is er?' Vraag ik fronsend. 'Ik moet je iets zeggen en daar ga je nu niet op zitten te wachten. We weten het ook nog niet zeker, maar we willen het risico niet nemen.' Zegt hij. 'Wat niet zeker? Welk risico?' Vraag ik lichtelijk geïrriteerd. 'Nathan en ik hebben het vermoedde dat er mannen van Riven hier in het ziekenhuis zijn.' Zegt hij zacht. 'Wat? Waarom?' 'Ik denk dat ze er voor Summer zijn. Riven wilt haar, en hij heeft tegen onze bemanning gezegd dat als hij ze niet mag jij of iemand anders haar ook niet mag. Wij denken dat hij haar of terug wilt gijzelen, voor als hij denkt dat hij nog gaat ontsnappen. Of dat ze wachten op het moment dat er niemand bij haar is en dat er de minste kans is dat iemand iets ziet. En dat ze haar zelf ....' Hij stopt bij het laatste stukje van zijn zin. 'Ze heeft maar een kleine overlevingskans, dus artsen gaan daar ook niet veel meer achter zoeken.' Ik ga even gestrest met mijn hand door mijn haar en schud mijn hoofd. 'Ik blijf hier dag en nacht. Ik zet een team neer, dat het ziekenhuis bewaakt en als we ook maar iemand verdenken, dan gaan we erop af. Ik laat haar niet uit het oog. Niet nog een keer.' Zeg ik vastbesloten. 'Shane. We laten haar niks overkomen, wij gaan daar voor zorgen, maar in de nacht is er geen bezoek uur.' 'Jace, ik ben Shane Anderson. Geld kan ook veel verschil maken. Ik heb haar al eerder gefaald dat ga ik geen tweede keer doen.