De maffia

Hoofdstuk 69

'Laat haar gaan, Riven.' Zeg ik stug terwijl dat ik mijn pistool op hem richt. 'Nou nou. Denk maar even goed na over wat je doet Anderson.' Riven wijst naar verschillende camera's. 'Een verkeerde zet en het stormt hier vol met bewakers, dan zijn jullie er alle vier geweest.' Ik wissel even een korte blik met Nathan en Jace. 'Wat stel je voor, Shane? Een onderhandeling? Wat heb jij dat ik zou willen?' Het enige dat ik kan bedenken is dat hij geld en macht wilt. 'Ik geef je een kans om hier levend uit te komen. Laat Summer gaan, en ik zorg ervoor dat je een veilige doorgang krijgt. Geen politie, geen wraakacties.' 'En dat moet ik geloven. Dat je niet eens is iets van wraak gaat nemen.' Riven trekt nu ook zijn pistool. Deze gaat of in haar hoofd, of je geeft je over en ik mag je martelen op de manier hoe ik dat wil.' Zijn grip op het pistool verslapt niet. 'Je hebt geen keuze Riven.' Schiet Jace ertussen. 'Als je haar iets aandoet, ben je een dood man. Dit is je enige kans.' Beide, Jace en Nathan houden hem onder schot.  Er volgt een gespannen stilte. Riven laat heel even zijn focus afzakken waarna Summer inmiddels haar handen heeft weten te bevrijden en hem een stomp in de maag geeft. Hierdoor lost hij een schot. Jace en Nathan duiken op Riven waarbij ze hem op de grond houden. Ze roepen de versterking op en ik baan me een weg naar Summer. Ik trek haar in een stevige omhelzing. Ik had zo naar dit moment verlangt om haar weer in mijn armen te hebben. De versterking is inmiddels binnen gekomen en hebben Riven meegenomen. Ik laat haar los uit de omhelzing en kijk haar aan. 'S-shane.' Stottert ze. Ik kijk haar aan en zie haar hand op haar linkerzij een grote bloedvlek. 'Summer.' Zeg ik geschrokken. Haar ogen draaien weg en ze zakt door haar benen, ik vang haar op en druk mijn hand op haar wond. 'Bel een ambulance!' Schreeuw ik uit. Jace grijpt naar zijn telefoon en loopt naar buiten. Ik trek summer tegen mijn borst aan. Eén hand op haar hoofd en de ander op haar wond. 'Alles komt goed. Ik ga je niks laten overkomen.' Mijn hart gaat tekeer en de ambulance kan er niet snel genoeg zijn. Luke en Ben komen ook binnengestormd. 'Waar is ze?' Roept Luke ongerust uit. 'De meiden zijn ook onderweg.' Ik houd haar zo stevig in mijn armen vast. 'Ik had je nooit moeten laten gaan.' Fluister ik terwijl er een paar tranen mijn ogen verlaten. 'Waar blijft die fucking ambulance!' Schreeuwt Luke wanhopig en boos uit. Ik hoor Jace met April bellen en Ben en Nathan wachten buiten de ambulance op. 'Het spijt me zo.' Fluister ik haar toe. Opnieuw beginnen haar ogen weg te draaien. 'Summer?' Vraag ik gestrest. 'Ze ademt niet meer!' Roept Luke in paniek uit. 

POV Summer

Riven trekt me een donker kamer in. Hij zet me op een stoel neer en bind mijn handen achter de rugleuning vast. Mijn lichaam doet te veel zeer en ik ben te uitgeput om tegen te stribbelen. Niemand gaat me hier toch ook ooit  vinden. Ik moet mijn lot accepteren. Riven hurkt voor mij neer en kijkt me even aan. 'Oh Summer, wij hadden zo gelukkig kunnen zijn samen.' Hij streelt met zijn hand over mijn wang en plant zijn lippen kort op die van mij. Ik blijf gewoon stil zitten en verroer me niet. 'Nu mag je afscheid gaan nemen van die kansloze Anderson.' Ik kijk hem even kort aan, wanneer hij een mes uit zijn broek haalt. 'Geen zorgen, deze is niet voor Shane. Nee, deze is voor jou.' Grijnst hij. 'We moeten hem natuurlijk wel een beetje druk opleggen. Hij heeft jou gekwetst dus dan doe ik hem terug pijn. Alleen zonde dat jij dan weer de pineut bent.' Hij haalt zijn schouders even op en lacht dan. 'Laat dit een les zijn Summer, of nou ja eigenlijk twee lessen. Eén, het leven is niet altijd even leuk en eerlijk en twee date geen jongen die in de maffia zit en al helemaal niet de zoon van het hoofd.' Hij komt terug voor me staan en hurkt neer. 'Dit gaat wel even pijn doen.' Hij heft zijn mes en steekt deze in mijn arm. Ik krijs het uit van de pijn en de tranen rollen over mijn wangen. Ik voel hoe het koude metaal van het ijzer weer uit mijn arm glijdt en hoe Riven met een geamuseerde blik zijn mes weer schoonmaakt. 'Weet je, dit mes heb ik gekregen toen ik zeven was. Van mijn vader, hij zei dat ik dit in mijn mooiste momenten zo gaan gebruiken. En moet je zien, hij had gelijk.' Lacht hij. 'Mooiste? Jij vind dit een mooi moment?! Jij bent nog zieker in je hoofd dan dat ik ooit had kunnen denken. Ik schaam me dood dat er zo een vertoning als jij hier rond loopt op de wereld.' Sis ik hem vol minachting toe. Hij kijkt me kwaad aan en swingt met zijn mes langs mijn gezicht. Dit laat een snee achter, maar dit is niks vergeleken met de steekwond in mijn arm die nog volledig aan het bloeden is. 'Hoor je dat?' Vraagt hij opgewekt. 'Het is tijd.' Hij komt achter me staan en niet veel later zwaait de deur open.

Jace, Nathan en Shane komen binnengestormd. Ik kijk naar Shane die mij geschrokken aankijkt. Er vormen zich een paar tranen in mijn  ogen van opluchting en hoop. 'Hallo daar goede vrienden van me.' Grinnikt Riven achter mij terwijl dat hij zijn mes opnieuw over mijn arm streelt. Mijn hart zit in mijn keel, bang voor als hij nog een keer wilt uithalen met zijn mes.'Laat haar gaan, Riven.' Zeg t Shane rustig en met een duidelijke stem. Riven houdt zijn mes bij mijn wang met de punt er schuin drukkent tegen mijn wang. Riven begint spottend te lachen. 'Denk je nu werkelijk waar dat je hier zomaar binnen kunt lopen en haar kunt meenemen? Je hebt geen idee met wie je te maken hebt, jullie hebben mij altijd onderschat. Maar dan is het nu eindelijk tijd voor die wel verdiende karma, en voor mij is het tijd voor mijn welverdiende beloning.' Grijnst hij. 'Ik weet precies met wie ik te maken heb.' Antwoord Shane. Hij werpt weer even een korte blik op mij en kijkt dan weer naar Riven. 'Het is ook altijd hetzelfde met jou, jij kan nooit iets van jezelf vinden dus moet je het altijd van een ander afpakken.' Riven zijn blik verandert nu in een wat meer geïrriteerde blik. 'Is dit echt hoe jij je laatste momenten wilt beleven Anderson?' Bij die woorden schiet de paniek er nog meer in bij mij. Hij mag hem niks aandoen.

'Laat haar gaan, Riven.' Zeg Shane nog een keer stug terwijl dat hij zijn pistool op hem richt. Ik hap even naar lucht. De spanning in de ruimte is om te snijden. 'Nou nou. Denk maar even goed na over wat je doet Anderson.' Riven wijst naar verschillende camera's. 'Een verkeerde zet en het stormt hier vol met bewakers, dan zijn jullie er alle vier geweest.' I'Wat stel je voor, Shane? Een onderhandeling? Wat heb jij dat ik zou willen?' Gaat Riven verder. En hij heeft gelijk. Het enige wat Riven wilt is om Shane te vernederen en te laten leiden. 'Ik geef je een kans om hier levend uit te komen. Laat Summer gaan, en ik zorg ervoor dat je een veilige doorgang krijgt. Geen politie, geen wraakacties.' Zegt hij zelfverzekerd. 'En dat moet ik geloven. Dat je niet eens is iets van wraak gaat nemen.' Ik voel een schroef uitsteken aan de achterkant van de stoel en ga hier met mijn vast gebonden polsen langs. Na een aantal keer breekt de tape en heb ik mijn handen vrij. Ik houd ze nog achter mij zodat niemand het doorheeft. Riven trekt nu ook zijn pistool. Deze gaat of in haar hoofd, of je geeft je over en ik mag je martelen op de manier hoe ik dat wil.' Zijn grip op het pistool versterkt alleen maar terwijl het koude metaal tegen mijn hoofd drukt. 'Je hebt geen keuze Riven.' Schiet Jace ertussen. 'Als je haar iets aandoet, ben je een dood man. Dit is je enige kans.' Ze houden hem alle drie onder schot. Er volgt een gespannen stilte. Riven laat heel even zijn focus afzakken waarop ik mijn kans zie. Ik geef hem een harde stomp in zijn maag. Waardoor hij schiet. Jace en Nathan duiken op Riven waarbij ze hem op de grond houden. Ze roepen de versterking op en Shane komt direct naar me toe. Hij trekt mij in een omhelzing. Ik kan niet omschrijven hoe goed dit voelt. Om weer in zijn armen te zijn, zijn vertrouwde geur. De versterking is inmiddels binnen gekomen en hebben Riven meegenomen. Shane en ik laten elkaar los. Ik voel een pijn in mijn linkerzij. Zodra ik mijn hand erop leg zit ik onder het bloed. 'S-shane.' Stotter ik in paniek. Ik voel me slap worden en mijn lijf voelt zo ontzettend zwaar waarna ik naar de grond zak. Ik hoor Shane nog om een ambulance roepen. Ik raak in een soort trans. Ik hoor precies wat ze zeggen, maar het is een soort waas en ik kan niks terug zeggen. Er rolt een traan uit mijn ooghoek over mijn wang, maar Shane veegt deze al weg. 'Alles komt goed. Ik ga je niks laten overkomen.' Ik voel een soort veiligheid over mij heen spoelen. Ik heb een soort vrede met wat er ook gaat gebeuren. Alsof er een soort kalmte over mij heen hangt. Ik hoor Luke tegen mij praten maar ook op hem kan ik niet reageren. Mijn oren beginnen zwaar te suizen en een piep wordt hoorbaar. Ik merk dat mijn ogen zwaar worden, maar ik voel ook niet de drang om er tegen te vechten, ik voel de pijn niet meer, alles is zo verdoofd.