De maffia

Hoofdstuk 64

Ik zucht even diep maar accepteer het dan ook. Het zou op deze manier ook wel veel te gemakkelijk zijn. Ik zou iets van een krukje nodig hebben om er bij te kunnen. Ik staat wat naar het raampje in de hoop een idee te krijgen hoe ik hier uit kom. Maar ook al lukt dat, hoe kom ik dan ooit echt ongezien ook buiten weg? Ik laat een gefrustreerde zucht en loop richting mijn deur. Ik duw de deurklink een paar keer naar beneden maar natuurlijk gebeurd er niks, alsof ze die van slot zouden halen.

Ik hoor een paar voetstappen deze kant op komen en zet een stap naar achteren. De deur wordt van slot gedraaid en gaat open. 'Riven.' Zeg in met een afkeurende toon die in mijn stem te horen is. 'O kom op Summer, je geniet er wel van als ik er ben. Je geniet stiekem van mijn ongevraagde aandacht.' Ik moet lachen en kijk hem aan. 'Inderdaad ongevraagd, dus hoepel maar gauw weer op. Ik wil je niet in mijn gezichtsveld hebben.' Merk ik vrij duidelijk op naar hem. 'Je maakt het je jezelf alleen maar moeilijker.' Zucht hij. 'Sluit je aan bij ons. Ik weet dat Shane je nooit in het veld wilde inzetten, wij zullen dat wel doen.' Zegt hij terwijl dat hij zich op mijn bed laat vallen. Mijn blik glijd naar de deur die nu van slot is en waar er nu niemand voorstaat. Ik twijfel of dat ik deze kans pak. Ik weet natuurlijk alleen niet hoe het er voor de rest in het gebouw eruit ziet, kan ik überhaupt buiten geraken of staan er daar ook te veel bewakers? Ik went mijn blik snel weer af naar Riven. 'Ik ben geen verrader.' Zeg ik stug. 'Een verrader?' Lacht hij. 'Als Shane zoals jij zegt, meende wat hij zei, dan ben jij geen verrader.' Hij staat op en steekt zijn handen in de lucht. 'Denk er maar over na, slaap er een nachtje over. Maar vergeet niet, hij heeft jou bedrogen, vergeet zijn woorden niet.' Ik staar hem even na totdat hij uit mijn zicht is.

Dat kan ik niet maken. Niet tegen over Shane maar ook niet tegen over Liam. Ik vraag me af hoelang het gaat duren voordat iemand merkt dat ik kwijt ben. Maar hoe zouden ze er ook maar achter moeten komen dat ze hier moeten zoeken. Mijn maag draait zich om en ik word misselijk van de gedachten om hier nog maanden of langer te zitten. Ik mis mijn familie en vrienden. 

De volgende morgen word ik wakker en kijk ik de ruimte rond. Ik had zo gehoopt dat het gewoon een slechte droom was. Maar helaas is dat niet het geval en zit ik nog steeds vast in dit gebouw. Er wordt op de deur geklopt, ik zucht even en sta dan op. 'Mevrouw Watson.' Glimlacht een jongen die mij erg bekent voorkomt. 'Tayler.' Zucht ik. 'Ik zou willen zeggen dat dit een verrassing is om jou hier te zien, maar het verbaasd me eigenlijk helemaal niks.' Hij moet lachen en duwt de deur open. 'Genoeg gechit-chat. Loop nou maar mee.' Zegt hij terwijl dat hij me aan mijn arm het kamertje uit trekt. 'Waar gaan we naartoe?' Vraag ik. 'Je mag even gaan ontbijten. Daarna staat iets anders op de planning.' Ik volg Tayler braaf door de lange gangen en uiteindelijk stopt hij bij een deur. Hij opent de deur en stapt opzij. Ik loop voor hem uit een gigantische kamer in. Een keuken met allemaal zwarte marmeren aanrechtbladen en een lange marmeren tafel. De ruimte is erg chique en modern ingericht. 'Ga zitten Summer.' Zegt Tayler met een dwingend toontje in zijn stem. 'Dat ging makkelijker dan ik had verwacht.' Lacht hij. 'Raak er maar niet aan gewend en daag me niet uit.' Zeg ik terwijl dat ik hem strak aankijk. 'O nu word ik bang.' Zegt hij sarcastisch. 'Je hebt alleen jezelf ermee als je opstandig gaat doen.' Zegt hij schouderophalend. Ik sluit mijn ogen even voor zo een drie seconden. Wetend dat hij gelijk heeft. Hij schraapt zijn keel waarna er 3 meisjes voor ons verschijnen.  

'Wat mag het zijn voor u?' Vraagt één van de meisjes. Ik kijk ze niet begrijpend aan. 'Voor het ontbijt. Wat wilt u hebben, dan maken wij het klaar.' Verteld ze verder. 'Wat voor jullie makkelijk is. Jullie moeten niet te veel moeite in mij stoppen.' Antwoord ik. 'Ze heeft veel energie nodig voor straks, dus geef haar maar een goed ontbijt.' Springt Tayler bij. De meisjes knikken en lopen weer weg. Tayler kijkt me even aan en schudt zijn hoofd. 'Eigenlijk ben jij veel te lief voor deze wereld.' Lacht hij. 'Dat maakt het alleen maar grappiger dat je er in beland bent geraakt, dit zou zomaar nog jouw dood kunnen worden.' Hij komt achter me staan en legt zijn hand op mijn schouders. Ik voel zijn adem op mijn oor terwijl dat hij zijn lippen naar mijn oor verplaats. 'En dat zou zonden zijn want echt veel leuke dingen hebben wij nog niet samen kunnen doen.' Grinnikt hij. 'Wat zitten jullie hier te smoezen?' Ik kijk op en zie Riven binnen lopen. 'Niks hoor Riven.' 'Pa wilt je spreken.' Zegt hij tegen Tayler. 'Wat wilt hij nu weer gedaan hebben?' Zucht hij waarna dat hij de kamer verlaat. 

'Jullie vader?' vraag ik. 'Mhm.' Antwoord hij schouderophalend. 'Jullie zijn broers?' Vraag ik nog verwarder. 'Jup.' Antwoord hij met een ploppende "p". 'En ons pa is het hoofd van Eldorado.' Ik knik. 'Natuurlijk.' Riven loopt mijn kant op en streelt met zijn hand over mijn wang. 'Je zou het jezelf zoveel gemakkelijker kunnen maken Summer. 'Wees met mij. Dan ben je zoveel veiliger.' Ik moet eigenlijk lachen, maar ik weet mijn lach te onderdrukken wanneer er een idee in mijn hoofd schiet. Wat nou als ik Riven inderdaad laat denken dat ik met hem wil zijn? Misschien krijg ik dan meer vrijheid en kan ik hier wegkomen. Of kan ik iemand een boodschap sturen dat ik hier zit. Ik sluit mijn ogen en leun tegen zijn hand aan. Hij trekt hem gauw weg en kijkt me aan. 'Wat was dat?' Vraagt hij. Ik kijk hem aan en schudt mijn hoofd. 'Niks.' Antwoord ik. 'Je genoot van mijn aanraking.' Grijnst hij. Dit wordt nog makkelijker dan ik dacht. Denk ik bij mezelf. 'Misschien maar dat was maar voor een moment. Ik bedoel kan je het me kwalijk nemen? Denk je dat ik me hier op mijn gemak voel?' Vraag ik hem. 'Het geeft een vertrouwt gevoel dat er hier iemand om me zou geven, iemand die ik echt kan vertrouwen.' Zucht ik terwijl dat ik naar de grond staar. 'Hé.' Hij tilt met zijn vingers onder mijn kin mijn hoofd een stukje omhoog en staart me aan. 'Ik geef echt om je.' Hij legt zijn handen op mijn middel en trekt me naar zich toe. Hij legt één hand op mijn wang en trekt me naar zich toe. Kak, dit gaat vlugger dan ik had verwacht of gehoopt. Ik besluit dan toch maar het spelletje mee te spelen. Shane heeft het toch uitgemaakt dus vreemdgaan is het niet. Zijn tong glipt naar binnen en hij duwt me een stukje naar achteren. Hij merkt dat ik niet verder naar achteren kan door de tafel. In één soepele beweging tilt hij me op en zet hij me op de tafel. Ik moet toegeven dat was indrukwekkend. Zijn hand glipt naar de knoop van mijn broek, maar dat is het moment dat ik terug trek. Hij kijkt me even aan en lacht dan. 'Dat voelde goed.' Grijnst hij. Ik moet lachen en knik naar hem. 'Dat kan je wel zeggen.' 'Waarom stop je me dan?' Vraagt hij. 'Mijn ontbijt kan elk moment hier gebracht worden.' Hij moet lachen en knikt. 'Dan maken we dit nog wel af.' Hij legt zijn handen op mijn billen en trekt me nog dichter tegen zich aan. Hij trekt me in een omhelzing en voor een moment begin ik te twijfelen of dat hij echt wel zo slecht is. Als het hoofd van Eldorado je vader is kan ik het hem ook niet echt kwalijk nemen. 

De deur gaat open en de meisjes lopen naar me toe. Ze zetten een kop thee, een glas jus de range, croissantjes, ei, pannenkoekjes, en fruit neer voor me. 'O dank jullie wel!' Zeg ik terwijl dat ik mijn ogen uitkijk. Ze glimlachen en lopen direct weer weg. 'Wil je ook?' Vraag ik aan Riven. 'Dit is jouw ontbijt.' 'Ah toe, dit krijg ik nooit op.' Vraag ik terwijl dat ik ga zitten. Hij kijkt me even twijfelend aan maar schuift dan toch aan. Nadat ik ontbeten heb loop ik met Riven mee door de hal en komen we uiteindelijk bij een sportruimte aan. Ik zie Tayler al klaar staan. Hij draait zich om en een grijns verschijnt op zijn gezicht. 'We gaan eens kijken hoe jij jezelf kan verdedigen.  En of dat je daadwerkelijk materiaal bent om het veld in te gaan.' Hij loopt naar me toe en duwt een sport setje in mijn handen. 'O streel je ego maar niet, we kijken niet.' Zegt hij terwijl dat hij met zijn ogen rolt. Ik zucht maar weet tegelijk ook dat hoe veel tijd dat ik ook rek, hoe weinig zin dat heeft. Ik ga dit toch op hun manier moeten doen. Ik kleed me om en draai me daarna weer om richting Riven en Tayler. 'Je zei dat jullie niet zouden kijken.' Zeg ik verontwaardigt. 'O kom op Sum, wie heeft je geleerd om de maffia te vertrouwen. Come on.' Ik zucht geïrriteerd maar tel dan tot 10 in mijn hoofd. 'Kom hier, we moeten beginnen.' Zegt Tayler commanderend. Ik kijk naar riven die op een stoel in de ruimte gaat zitten. Fijn, gaat hij ook nog zitten toekijken.