𝐌𝐀𝐍𝐄𝐀𝐓𝐄𝐑 𝖺𝗍𝗍𝖺𝖼𝗄 𝗈𝗇 𝗍𝗂𝗍𝖺𝗇.

CHAPTER FOURTEEN.

Wieczór minął Sakurze okropnie. Już pomijając fakt, że ciotka ciągle posyłała jej albo to rozczarowane spojrzenia, albo sztuczne uśmiechy, dzięki czemu dziewczyna nie mogła sprecyzować jak ma się zachować i co myśleć o zaistniałej sytuacji.
Ale piekło dopiero się zaczęło, kiedy razem z Miaki poszły spać.
Zanim weszły do swoich pokoi, blondynka rzuciła swojej przyjaciółce smutne spojrzenie. Szczerze spojrzenie przepełnione żalem i bólem, przekonane o stracie przyszłej stracie przyjaciółki.

— Ale przecież będziemy się jeszcze widywać, prawda? — zapytała z nadzieją młodsza z dziewczyn, uśmiechając się przekonująco. Miaki uśmiechnęła się słabo i pokręciła przecząco głową, jednocześnie pokazując że cała złość się ulotniła.

— To nie będzie to samo. Za każdym razem kiedy będziemy się widzieć, zawsze będzie niezręcznie. Ta cała zdrada i świadomość że spotkanie może być naszym ostatnim nas zniszczy....

— Co? Jaka zdrada?

— Ale przecież Ty zawsze musisz coś zniszczyć prawda? — zapytała retorycznie Miaki i zostawiła oszołomioną brunetkę samą, zamykając drzwi od swojej drewnianej kańciapki i za nimi zniknęła, a Sakura odniosła wrażenie że zrobiła to na zawsze.
Powoli wycofała się do swojego pokoju, przetwarzając każde słowo przyjaciółki w pamięci i czuła jak jej serce powoli zostaje przez nie piłowane, jak drewno z starych tartaków.

Pogrążona w szarej melancholii, przebrała się i się umyła, poczym położyła się w łóżku. Kiedy zrobiło się zimno, dziewczyna opatuliła się mocniej kołdrą i zacisnęła powieki. Nigdy nie czuła się tak sama i bezradna jak teraz, a łzy wprosiły się do jej oczu.

xxx

Następny ranek był nierzeczywisty. Kiedy Sakura się obudziła, rutyna kazała się jej podnieść i wyszykować lepiej niż zwykle.
Uczesała włosy i spięła je w dwa warkocze, ubrała sukienkę, pod nią założyła spodenki sportowe na wszelki wypadek, skórzane buty za kolano i stary sweter jej mamy, którego nosiła jak była w jej wieku. Szybko umyła twarz, nałożyła na nią puder i pseudo szminkę. Wstała, przejrzała się w lustrze i dyskretnie wyszła.

Odrazu po opuszczeniu pokoju, skierowała się do swojego gabinetu gdzie miała  prywatne, jak i potrzebne rzeczy.
Podeszła do biórka z segregatorem w ręku i zaczęła porządkować oraz pakować wszystkie prace. Słoiki z próbkami wpakował do skrzyni wypchanej puchem oraz poduszkami, książki spakowała do dwóch pudeł razem z notatkami i pracami na temat tytanów.

Chwyciła do ręki starą, startą ale pojemną i mocną, skórzaną torbę i wróciła do pokoju. Spakowała szczoteczkę do zębów i do włosów, mydła oraz dwa kosmetyki, jej starego pluszaka z dzieciństwa i album z zdjęciami, dwa pamiętniki, poczym wbiegła do swojego laboratorium i chwyciła do ręki najważniejszą rzecz w jej życiu. Na trzynaste urodziny dostała wisiorek z fioletowym kamieniem w środku, Sakura nadal nie zidentyfikowała jaki to, jednak sama biżuteria miała dla niej największą wartość. Założyła naszyjnik i wyszła z pracowni, zamykając ją na klucz, który schowała potem do kieszeni. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i zaczęła się wdrapywać na górę, a kiedy już tam dotarła było cicho.

Nie było słychać żadnych kucharek, nic się nie gotowało ani prało.
Przeszła przez kuchnie i już miała wychodzić, kiedy ktoś ją zatrzymał.