𝗠𝗔𝗡𝗘𝗔𝗧𝗘𝗥. (マミーター).
gdzie pewna nazbyt pobudliwa oraz nieokrzesana dziewczyna, przez przypadek gubi swoje wszystkie notatki na temat tytanów i wpada na bardzo niskiego kapitana oraz tajemniczego bruneta.
we need to save h...
— Armin? — Sakura miała dość tych niespodzianek, mogła poprostu nie wychodzić z domu. Po co był jej ten wypad na miasto? Co ona zyskała? Kłopoty, załamanie nerwowe i ciągle poczucie winy, że to wszystko nie powinno być tak.
Blondyn wpadł do sali, a jego twarz była wykrzywiona w żalu i smutku, a dziewczyna otrzymała wrażenie, że Armin wie o czymś, o czym powinni wiedzieć również oni. — Co się dzieje?
Odrazu otrzymała swoją odpowiedź. Działo się źle, a Sakura była tego absolutnie pewna, kiedy zobaczyła jak Erwin Smith w towarzystwie dwóch innych żołnierzy wkracza do sali.
— O cholera...
— Idealna puneta, Jeager. — syknęła przerażona brunetka, podchodząc bliżej przyjaciela, tak na wszelki wypadek.
— Przestań akcentować to 'r'. Ja nie mówię do ciebie...
— Będziesz się teraz kłócić o spógłoski? Mamy przesrane, zaraz nas rozstrzelają, a ja nie dokonałam niczego w moim życiu.
— Nieprawda. Rozwaliłaś dzielnicę, to już coś. Nie zapominajmy też o tym jak przewróciłaś tego tytana za pomocą sznurka, pamiętam jak wszyscy potem o tym gadali i nie tylko na mieście. — chłopak starał się pocieszyć dziewczynę, jednak jego pracę zniszczył generał, który podszedł do nich niebezpiecznie blisko.
Wystarczyło tylko jedno skinienie głowy, a dwóch żołnierzy brutalnie chwyciło dwójkę i zaczęło ją wyprowadzać z sali, nawet nie poruszeni przepuszczeniem, że mogą być nadal ranni.
Sakura bardzo długo się opierała i wyrywała, a za jej śladami poszedł Eren, który nawet doszedł do gróźb. Dziewczyna złapała przepraszający wzrok Armina, który stał bezradnie w kącie.
— Błagam... Zrób coś... — szepnęła dziewczyna.
— Przepraszam... Próbowałem ale...
— Ruszaj się, gówniaro! — warknął żołnierz i popchnął przed siebie dziewczynę, która tylko oddała mu cios, czego pożałowała.
xxx
Miaki zaciskała zbielałe palce na rąbkach pognięcionej szaty. Białe włosy spływały na jej wychudzone ramiona, drżące z zimna i przerażenia. Rozstała się z Sakurą pokłócona, nawet nie przemyślając możliwości że może ją stracić naprawdę.
A teraz siedziała obok swojej na wpół przytomnej ciotki i błagała wszystkich bogów, by sędziowie okazali się litościwi wobec niej. Bo przecież Sakura była nadal młoda. To nie była jej wina, że pojawiła się w niewłaściwym miejscu u niewłaściwym czasie.
— Zabiją... Zabije ich....
— Ciociu, nie rób wstydu. — syknęła białowłosą, widząc jak parę żołnierzy obrzuca ich krytycznym wzrokiem. — Kto kogo zabije? — zapytała ciszej, nachylając się nad zmarszczonym uchem ciotki. Ta popatrzyła się na nią nieobecnym wzrokiem i uśmiechnęła się.
— Uprzedzałam. Mówiłam, że nie warto, że nie wolno. Ale oni myśleli swoje. Sądzili, że zdołają opanować to co w niej spało. Wiedzieli, na jakie ryzyko się porwali.
— Ciociu, przestań przedzić.
— Miaki. Jesteśmy zgubieni.
— Ciociu, gadajże z sensem!
— Albo nas zabije albo wyzwoli.
— Kto?
— Sakura.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
