រ៉ាក់គី មិនហ៊ានលូកមាត់ចូលក្នុងគ្រួសារចៅហ្វាយនាយ បានត្រឹមតែធ្វើតាមបញ្ជាស្រីតូចបណ្ណោះ ចំណែក
ជុងហ្គុក វិញដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះលេីកៅអី គិតដល់ពាក្យសម្ដី
កូនស្រីនិយាយមុននេះមិនព្រមឈប់។
ចិត្តចង់ឈប់ណាស់ដែរ តែខួរក្បាលមិនសហការ
សោះ។
.......
@មន្ទីរពេទ្យ
រំលងផុត៣ថ្ងៃ ជំងឺផ្លូវកាយរបស់ ថេយ៉ុង ក៏វិល
ត្រលប់មកល្អប្រសេីរឡើងវិញ គ្រាន់តែជេីងរបស់គេ
មិនអាចសូម្បីតែកម្រេីក ចំណែកជំងឺផ្លូវចិត្តវិញ កាន់តែ
ធ្ងន់ធ្ងរឡេីងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
«ទៅផ្ទះយេីងវិញណាកូន ចាំម៉ាក់ខិតខំរកលុយ
ព្យាបាលជេីងឲ្យកូនណា»
«ប៉ានឹងប្រឹងប្រែងចិញ្ចឹមគោយកទឹកដោះទៅលក់
ឲ្យបានច្រើនៗ នោះយេីងច្បាស់ជាមានលុយព្យាបាល
ជេីងមិនខាន កូនប៉ារឹងមាំណាស់ ថេយ៉ុង របស់ប៉ាច្បាស់
ជាៗ»លោកគីម ហ្វៀរេសន៍ និង ភរិយា ព្យាយាមនិយាយ
លេីកទឹកចិត្តកូនប្រុសរហូតទាល់តែកំលោះតូចលេចស្នាម
ញញឹមចេញមក។
«តោះ! យេីង»ថេយ៉ុង ញញឹមងក់ក្បាល ព្រមឲ្យ
លោកប៉ារុញរទេះចេញទៅ ប៉ុន្តែចេញមិនទាន់ផុតពីបន្ទប់
ផង វត្តមានមនុស្សគួរឲ្យស្អប់ក៏លេចឡេីងមក។
«ចង់យកគេទៅណា?»ជុងហ្គុក ប្រេីក្រសែកោងកាច
សម្លក់ទៅកាន់បុរសចំណាស់ដែលមានបំណងយក ថេយ៉ុង
របស់នាយចេញទៅ ស្របជេីងទាំងគូក៏ឈានសំដៅទៅ
ក្បែររទេះរុញ រួចដណ្ដើមមកកាន់នឹងដៃជាប់ណែនក្ដន់។
«ថេយ៉ុង ជាកូនរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់យកគេទៅផ្ទះវិញ សង្ឃឹមថាលោកប្រធានាធិបតីនឹងយល់»ទទួលស្គាល់ថាគាត់ពិតជាចាញ់ប្រៀបក្រសែភ្នែកមុតស្រួចរបស់លោកប្រធានាធិបតី មែន ប៉ុន្ដែចិត្តជាឪពុក ជាអ្នកផ្ដល់កំណើតឲ្យកូន ម្ដេចនឹងព្រោះព្រលែងកូន ព្រោះតែពាក្យសម្តីរបស់អ្នកមានអំណាចត្រឹមតែប៉ុន្មានម៉ាត់នោះ?
