ធ្មេចបើកៗ ពេលវេលាមួយខែកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់
រហ័ស ហើយថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃដែល កំលោះតូច ថេយ៉ុង ហ្វៀ
រេសន៍ ធ្វេីជាអ្នកតំណាងឲ្យឃុំទាំងមូល ទៅប្រកួតប្រជែង
លេីកនិយាយអំពីរបាយការណ៍ និង សម្មិផលដែលភូមិឃុំ
បានសម្រេចបាន ជាមួយនឹងឃុំដទៃទៀតនៃខេត្តកាងណាម។ គួរបញ្ជាក់ផងដែរថា ឃុំដែលជាប់ឈ្មោះបានទៅប្រកួតមានចំនួនតែ២៥ឃុំប៉ុណ្ណោះ។
«ថេយ៉ុង រួចរាល់ឫនៅក្មួយ?»អ៊ំមេឃុំ ស្រែកសួរ
នាយតូច ចេញពីមាត់ថ្នល់ ឃើញថាកំពុងតែឱបលាលោក
ប៉ាអ្នកម៉ាក់ ខ្ជិលរំខាន ទេីបដេីរទៅអង្គុយចាំក្នុងឡានមុន។
«សំណាងល្អណាកូន»
«បេីទ្រាំមិនបាន កុំបង្ខំខ្លួនឯងណាកូន»លោក ហ្វៀរេសន៍ ផ្ដាំផ្ញើបន្ថែមពីលើប្រពន្ធ មិនចង់ឲ្យកូនបង្ខំខ្លួនឯង
ពេកទេ ព្រោះកម្មវិធីនៅពេលខ្លះក៏តម្រូវឲ្យអ្នកប្រកួត
ឈរយូរដែរ ខ្លាចថាជេីងរបស់ ថេយ៉ុង ទ្រាំទ្រមិនបាន
ឈរយូរ អាចនឹងចុក។
នាយតូច ងក់ក្បាល ទទួលយកការផ្ដាំផ្ញើរបស់លោក
មានគុណទាំងពីរ ទេីបស្ពាយកាបូបដេីរទៅរកឡានដែល
មានលោកមេឃុំនៅក្នុងនោះស្រាប់។ តាមពិត កន្លែងកម្មវិធី
មិនជាឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ តែបេីដេីរក៏មិនកេីតដែរ ជេីងមិនសូវ
ជាសហករណ៍សោះ។
«តេីអ្នកណាជាគណៈប្រតិភូ ទៅអ៊ំ?»
«គឺលោកប្រធា-ចង្រៃយ៍!!! បេីកឡានគ្មានភ្នែកទេ
ហ្ហេស?ពួកអាក្មេងពាលនេះ!»មិនទាន់បានបញ្ចប់ប្រយោគ
ផង ឡានក៏ត្រូវឈប់យ៉ាងទាន់ហន់ ព្រោះតែមានមនុស្ស
ស្លៀកឈុតខ្មៅមួយក្រុមបេីកកាត់មុខយ៉ាងលឿន។
«តែងខ្លួនដូចទៅធ្វើឃាតគេ»ថេយ៉ុង ជញ្ជក់មាត់ ក្ដក់
សំឡេង មានអារម្មណ៍មិនល្អនឹងពួកគេជាខ្លាំង។ បេីការធ្វេី
ខ្លួនវិញ ដូចពួកឃាតករសុីឈ្នួល សំខាន់មិនដឹងបេីកឡាន
ប្រញាប់ទៅងាប់នៅឯណាទេ។
