«បងមកលេងអូន អូនសុខសប្បាយទេទែ?»ជុងហ្គុក
ដាក់បាច់ផ្កាដេសុីពណ៌សនៅលេីផ្នូររបស់ភរិយា ព្រមទាំង
សួរនាំទៅកាន់នាងដោយសេចក្ដីនឹករលឹក។
ពេលបាត់បង់ឱកាស ទេីបគេនឹកស្ដាយក្រោយ។ មនុស្សដូចគេ ស័ក្ដិសមហើយដែលនៅចុងក្រោយទទួល
បានលទ្ធផលបែបនេះ។
«ថេយ៉ុង គេពិតជាស្អប់បងណាស់ ចំណែក ដាយអាឡា វិញ មិនសូម្បីតែហៅបងថាលោកប៉ា សារភាពប្រាប់
អូនតាមត្រង់ចុះ បងខូចចិត្តណាស់»ជីវិតធ្លាក់ដល់ដំណាក់
កាលនេះក៏ព្រោះតែគេអ្នកសាងវាដោយខ្លួនឯង។ ណ្ហើយចុះ ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ នឹងទទួលខុសត្រូវគ្រប់
យ៉ាងដោយមិនរារែកចិត្ត។
........
@សេតវិមានហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍
«នាំគ្នាធ្វើស្អីហ្នឹង?»មនុស្សកំពុងតែមួម៉ៅផង ពេល
មកដល់សេតវិមានក៏ឃេីញស្រីបម្រើរេីអីវ៉ាន់របស់ នាយតូច
យកមកដាក់នៅខាងក្រោម។ នេះវាយ៉ាងម៉េចឲ្យប្រាកដទៅ?
«គឺក្មេង-»
«អ្នកប្រុសតូច!»ជុងហ្គុក សង្កត់សំឡេងដោយក្ដីមិន
ពេញចិត្ត ពេលឮស្រីបម្រេីហៅ ថេយ៉ុង ថាក្មេងនេះក្មេង
នោះ ទាំងដែលគេផ្ដល់តម្លៃនិងឋានៈឲ្យនាយតូចស្មេីនឹង
ម្ចាស់សេតវិមាន។
«គឺអ្នកប្រុសតូច ចង់មករស់នៅជាន់ក្រោមវិញទាន៎»
«ហេតុអី្វ?»
«រឿងខ្ញុំ កុំចេះ! »សំឡេងស្រួយស្រេះស្រែកបន្ទរ
ពីជាន់ខាងលេី ធ្វេីឲ្យអ្នកមេីលពីក្រោមប្រហោងពោះធ្លុង។
ចុះបេីភ្លាត់ស្នៀតធ្លាក់ចុះមកក្រោម តេីឲ្យគេគិតបែបណា?
ចុមមែន! ក្មេងម្នាក់នេះ។
ជុងហ្គុក ក្ដាប់មាត់ មិនហ៊ានតប.ត ហាក់ចាញ់រិទ្ធ
អំណាចមនុស្សខ្លួនតូច រួចដេីរតឹបៗទៅក្រសោបកាយ
ក្មេងចិត្តធំ បីយកចុះមកជាន់ខាងក្រោម ក្រោមការមិន
ពេញចិត្តពីម្ចាស់សមីខ្លួន។
