«បងមកលេងអូន អូនសុខសប្បាយទេទែ?»ជុងហ្គុក
ដាក់បាច់ផ្កាដេសុីពណ៌សនៅលេីផ្នូររបស់ភរិយា ព្រមទាំង
សួរនាំទៅកាន់នាងដោយសេចក្ដីនឹករលឹក។ពេលបាត់បង់ឱកាស ទេីបគេនឹកស្ដាយក្រោយ។ មនុស្សដូចគេ ស័ក្ដិសមហើយដែលនៅចុងក្រោយទទួល
បានលទ្ធផលបែបនេះ។«ថេយ៉ុង គេពិតជាស្អប់បងណាស់ ចំណែក ដាយអាឡា វិញ មិនសូម្បីតែហៅបងថាលោកប៉ា សារភាពប្រាប់
អូនតាមត្រង់ចុះ បងខូចចិត្តណាស់»ជីវិតធ្លាក់ដល់ដំណាក់
កាលនេះក៏ព្រោះតែគេអ្នកសាងវាដោយខ្លួនឯង។ ណ្ហើយចុះ ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ នឹងទទួលខុសត្រូវគ្រប់
យ៉ាងដោយមិនរារែកចិត្ត។........
@សេតវិមានហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍
«នាំគ្នាធ្វើស្អីហ្នឹង?»មនុស្សកំពុងតែមួម៉ៅផង ពេល
មកដល់សេតវិមានក៏ឃេីញស្រីបម្រើរេីអីវ៉ាន់របស់ នាយតូច
យកមកដាក់នៅខាងក្រោម។ នេះវាយ៉ាងម៉េចឲ្យប្រាកដទៅ?«គឺក្មេង-»
«អ្នកប្រុសតូច!»ជុងហ្គុក សង្កត់សំឡេងដោយក្ដីមិន
ពេញចិត្ត ពេលឮស្រីបម្រេីហៅ ថេយ៉ុង ថាក្មេងនេះក្មេង
នោះ ទាំងដែលគេផ្ដល់តម្លៃនិងឋានៈឲ្យនាយតូចស្មេីនឹង
ម្ចាស់សេតវិមាន។«គឺអ្នកប្រុសតូច ចង់មករស់នៅជាន់ក្រោមវិញទាន៎»
«ហេតុអី្វ?»
«រឿងខ្ញុំ កុំចេះ! »សំឡេងស្រួយស្រេះស្រែកបន្ទរ
ពីជាន់ខាងលេី ធ្វេីឲ្យអ្នកមេីលពីក្រោមប្រហោងពោះធ្លុង។
ចុះបេីភ្លាត់ស្នៀតធ្លាក់ចុះមកក្រោម តេីឲ្យគេគិតបែបណា?
ចុមមែន! ក្មេងម្នាក់នេះ។ជុងហ្គុក ក្ដាប់មាត់ មិនហ៊ានតប.ត ហាក់ចាញ់រិទ្ធ
អំណាចមនុស្សខ្លួនតូច រួចដេីរតឹបៗទៅក្រសោបកាយ
ក្មេងចិត្តធំ បីយកចុះមកជាន់ខាងក្រោម ក្រោមការមិន
ពេញចិត្តពីម្ចាស់សមីខ្លួន។