«អស់អីហេីយណា៎»ជុងហ្គុក អង្អែលសរសៃសក់ទន់
ល្មើយលេងថ្នមៗ នៅអង្គុយចាប់ដៃស្រលូនដូចបន្លាក្រូចតាំងពីទៀបភ្លឺរហូតដល់មេឃស្រឡះមិនព្រមទៅណា ទាល់តែអាការៈ នាយតូច វិលធម្មតាវិញ ទេីបគេស្ងប់ចិត្ត។
«អឹម»ថេយ៉ុង គ្រហឹមបន្តិច រួចបិទភ្នែកគេងយកកម្លាំង
កំហែងមកវិញ ខណៈដៃតូចៗចាប់ប្រអប់ដៃមាំជាប់ណែន
មិនរបេះ ហាក់ខ្លាច ម្ចាស់ដៃទៅណាចោលខ្លួនយ៉ាងអ៊ីចឹង។
«ជុប៎»ជុងហ្គុក ទម្លាក់បបូរមាត់លេីថ្ងាសសរលោង
មួយខ្សឺត ទេីបដេីរចេញទៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ដោយមាន
លោកដុកទ័រនៅរង់ចាំទីនោះរួចជាស្រេច។
«និយាយមក តេីយេីងគួរធ្វើបែបណាទេីប ថេយ៍ អាចដេីរវិញបាន?»
«លោកប្រធានាធិបតី មិនចាំបាច់ធ្វើអ្វីទាំងអស់ គ្រាន់
តែទ្រាំខាំមាត់សង្កត់ចិត្ត នៅស្ងៀមៗ រង់ចាំពេលវេលាល្អ
មកដល់ ថ្ងៃមួយអ្នកជំងឺច្បាស់ជាអាចដេីរបាន»
«ថ្ងៃណា?ឲ្យយេីងចាំដល់ពេលណា?»ជុងហ្គុក
ច្រឡោតខឹង ងេីបឈរស្រែកសួរទាំងសម្ដីរឹងកំព្រឹស។
គេអាចចាំបាន តែសួរថេ ថេយ៉ុង ចាំបានទេ? ចម្លើយ
ប្រាកដជាទេ គេចង់ដេីរ ចង់មានសេរីភាព ចង់ប្រេីជីវិត
ដូចមុន។
«សូមលោកប្រធានាធិបតីស្ងប់ចិត្តសិន ហើយស្ដាប់
ខ្ញុំបកស្រាយ»បុរសវ័យកណ្តាលទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយលេីសាឡុង ដកដង្ហើមធំ លេីកជេីងគងអន្ទាក់ខ្លា ចាំស្ដាប់
លោកដុកទ័រមានប្រសាសន៍បន្ត៖
«ជំងឺនីមួយៗទម្រាំមេីលជា សុទ្ធតែសឹងតែត្រូវការ
ពេលវេលា គ្រាន់តែតិចឫឆាប់ប៉ុណ្ណោះ! ចំពោះជេីងអ្នកប្រុស ថេយ៉ុង ពួកយេីងត្រូវការពេលយូរបន្តិចក្នុងការព្យាបាល តែលោកប្រធានាធិបតី កុំបារម្ភអី ខ្ញុំនឹងបញ្ជូនគ្រូពេទ្យជំនាញទៅមេីលថែអ្នកជំងឺដោយផ្ទាល់ នោះនឹងងាយស្រួលមេីលថែ និង ព្យាបាលពេលពេលជេីងធ្វើទុក្ខផង តែសំខាន់ លោកប្រធានាធិបតី អនុញ្ញាតឲ្យពួកយើងចូលក្នុងសេតវិមានឫអត់ទាន៎?»ប្រយោគដ៏វែងអន្លាយរបស់លោកដុកទ័រតម្រូវឲ្យ លោកប្រធានាធិបតី ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ អង្គុយគិតសញ្ជឹងពិចារណាមួយស្របក់ ទេីប
ងក់ក្បាលទទួលយល់ព្រមតាមសំណេីរ។
