ជុងហ្គុក ត្រូវបានគេលេីកដាក់ក្នុងឧទ្ធម្ភាគចក្រ
ផ្ទាល់ខ្លួនដែលមានគ្រូពេទ្យនៅប្រចាំការជាប្រចាំស្រាប់
រួចដាក់បំពង់អុកស៊ីហ្សែនជំនួយក្នុងការដកដង្ហើម។
«ខ្ញុំទៅដែរ អ្ហឹក ឲ្យខ្ញុំទៅផង»កំលោះតូច រត់ទៅ
រកឧទ្ធម្ភាគចក្រ ដែលបម្រុងនឹងហោះលេីអាកាស អង្វរសុំ
ពួកគេទៅជាមួយដែរទាំងសម្លៀកបំពាក់ប្រឡាក់ដោយ
ឈាមក្រហមស្រស់ឡេីជោកជាំ។
«ឋានៈឯងមិនអាចរួមដំណើរជាមួយលោកប្រធានាធិបតី បានទេ កុំលេងសេីចពេកអី ពួកយេីងគ្មាន
ពេលលេងសេីចជាមួយឯងទេក្មេងតូច»ថេយ៉ុង យំហ៊ូ
ពេលស្ដាប់ឮការប្រកែករបស់អង្គរក្សដែលយាមនៅខាងមុខ ឧទ្ធម្ភាគចក្រ រួចងាកឆ្វេងស្ដាំ ឆ្លេឆ្លារកមេីល
ជំនួយ។
«ពេលនេះខ្ញុំគ្មានឋានៈអ្វីដែលអាចរួមដំណើរជាមួយគាត់ទេ តែគាត់មានរបួសព្រោះជួយខ្ញុំ គាត់ការពារខ្ញុំ អ្ហឹក
គាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្ហឺ...»ធ្លាប់យល់ខុសថាក្ដីស្រឡាញ់ដែល
គេមានចំពោះខ្លួនគឺជាក្ដីស្រឡាញ់ក្លែងក្លាយ តែអ្វីគ្រប់
យ៉ាងបានបកស្រាយនៅថ្ងៃនេះ ទោះបីថ្ងៃខាងមុខ គេ
ប្រាប់ថាមិនបានស្រឡាញ់ក៏ ថេយ៉ុង ហ្វៀរេសន៍ មិន
ល្ងង់ជឿគេហេីយរត់មកផ្ទះវិញជាដាច់ខាត នឹងនៅស្វែងរកការពិតនៅពីក្រោយពាក្យសម្ដីទាំងអស់នោះឲ្យទាល់
តែបាន។
«អាល្អិត កុំលេងសេីច ខ្ញុំអាចបាញ់ឯងបានណា កុំ
ចូលមកឲ្យសោះ!»អង្គរក្សលេីកកាំភ្លើងភ្ជង់ក្បាល ថេយ៉ុង
ពេលតម្រង់រត់ចូលទៅរកឧទ្ធម្ភាគចក្រ។ ពេលនេះ ប្រធានាធិបតី កំពុងតែប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ អ្នកណាក៏មិនអាច
ទុកចិត្តបានដែរ។
«ឯងកំពុងតែចង់បាញ់ភរិយាលោកប្រធានាធិបតី?»
សំឡេងគ្រលរមាំបន្លឺឡើង ស្របរាងកាយមាំមួនប្រឡាក់
ដោយឈាមដេីរចូលមក ទោះបីមិនប្រាប់ ក៏ស្មានដឹងថា
រ៉ាក់គី សម្លាប់ក្រុមឃាតករសុីឈ្នួលដោយវិធីណាដែរ។
