«ចាស៎?លោកប៉ានិយាយថាម៉េចអម្បាញ់មិញ?»
«គឺ-គឺម៉ាក់និងប៉ាស្រាតខោអាវលេងទឹក គឺស្រាតខោអាវលេងទឹកប៉ុណ្ណឹងទេកូន មិនបានធ្វើអីលេីហ្នឹងទេ
ហិហិ»កំលោះតូច ប្រញាប់បកស្រាយខ្លាចកូនចាប់បាន
ដោយមិនភ្លេចលួចក្ដិចក្បាលពោះអ្នកនៅខាងក្រោយ
កុំឲ្យសម្រុកខ្លាំងពេក កូនទាន់ឥឡូវហើយ។
«ពេលណាឈប់លេងទឹកទៅ?កូនឃ្លានណាស់»
ធម្មតាក្មេងភ្ញាក់ឡើងតែងតែឃ្លានយំរកចំណីរ មិនខុសពី
ដាយអាឡា នាងទេីបតែមានអាយុ៥ឆ្នាំ រឿងអីមិនងរង៉ក់
រកអាហារ? គ្រាន់តែនាងមានរបៀបរបបល្អជាងក្មេងដទៃ
ព្រោះទទួលបានការហាត់ពុតជាមួយអ្នកម៉ាក់ទែ តាំងពីកេីត
មកភ្លាម ឲ្យស័ក្ដិសមនឹងសព្វនាមកូនស្រីតែមួយគត់របស់
លោកប្រធានាធិបតី ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍។
«កូនទៅចាំនៅបន្ទប់មុនទៅ ម៉ាក់ទៅឥឡូវហេីយ»
មិនស៊ាំញាំច្រើន ដាយអាឡា ក៏ដេីរទៅបន្ទប់នាងបាត់
ចំណែក ថេយ៉ុង ពេលឃើញ នាងតូចចេញទៅផុត ក៏
ហក់ធាក់ ជុងហ្គុក មួយជេីង ឲ្យប្រញាប់ប្រញាល់ឡេីង
ទៅយកខោអាវដែលគេបានចាប់សម្រាតចោលកាលពី
យប់មិញមកឲ្យខ្លួនវិញ។
..........
នាយតូច និង ដាយអាឡា អង្គុយលេីកៅអី រង់ចាំ
ជុងហ្គុក លេីកម្ហូបមកដាក់ឲ្យ ស្របដៃម្នាក់ៗត្រៀមចង្កេះ
សម ស្លាបព្រា រួចជាស្រេច។
«យ៉េ!!!មកដល់ហេីយ»នាងតូច ទះដៃ សេីចកក្អឹក
ខណៈ លោកប៉ាដាក់អាហារលេីតុ រួចលេីកដៃញីសក់
ក្បាលកូនស្រីលេងតិចៗទាំងគ្រឺតក្នាញ់មុននឹងថេីបថ្ពាល់
នាងមួយខ្សឺត ហុចផលឲ្យក្មេងខ្លះឃើញហើយខំបំប៉ោង
ថ្ពាល់ឲ្យកំលោះកូនមួយថេីបដែរ។
«សឺត!សឺត!»លោកប្រធានាធិបតី គ្រវីក្បាលអស់
សំណេីច តែក៏មិនភ្លេចដេីរទៅថេីបថ្ពាល់ក្រពុំមានក្លិន
ក្រអូបប្រហេីរទាំងសងខាងខ្សឺតៗ មុននឹងដាក់បង្គុយចុះ
លេីកៅអី។
