«កូនលោកនិងលោកជំទាវអារ៉ាយទែ មិនមែនកូន
ខ្ញុំ!»
«ថេយ៉ុង!!!»ជុងហ្គុក ភ្លាត់សំឡេងស្រែកគំហកដាក់
ថេយ៉ុង ជាលេីកដំបូងនៅក្នុងឆាកជីវិត។ គេមិនដែលខឹង
ដល់ម្លឹងទេ តែក្រោយឮពាក្យសម្ដីបែបនេះ ពិតជាទប់
អារម្មណ៍មិនបានពិតមែន។ វាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ឈឺលេីសពីឈឺ ជាពិសេសគឺខ្លោចចិត្តអាណិតកូន ខំស្រឡាញ់ ចាត់ទុក ថេយ៉ុង ជាម្ដាយ តែនាយតូច បែរជានិយាយពាក្យបំបាក់ទឹកចិត្តដ៏ស្មោះសររបស់នាងតូចទៅវិញ។
«ម៉ាក់...»ដាយអាឡា ចូលមកដល់តាំងពីពេលណា
ក៏មិនដឹង តែអ្វីដែលដឹង នាងបានឮគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ហើយក៏តូចចិត្តឱបកូនតុក្កតាខ្លាឃ្មុំដែលលោកប៉ាទិញឲ្យ
ចេញទៅបាត់។
«ដាយ!ដាយ ចាំប៉ាផង»ជុងហ្គុក លែងដៃ ថេយ៉ុង
ឲ្យមានសេរីភាព រួចរត់ទៅតាមកូនស្រី ដែលរត់ចេញទៅ
ទាំងទឹកភ្នែក។ ទ្រូងជាឪពុក តេីអ្នកណាទ្រាំបានទៅពេល
ឃេីញសភាពគួរឲ្យអាណិតរបស់កូនបែបនេះ?
«ដាយ ម៉ាក់...»ពេលពួកគេចេញផុតអស់ កំលោះតូច
ក៏ឈរគាំងធ្មឹង ភ្លឹកនៅនឹងកម្លាំង ហាមាត់ឃាត់ ដាយអាឡា ក៏មិនទាន់ អណ្ដាតក៏រឹងរករកបកស្រាយមិនចេញ។
«អ្ហឹកៗ អ្ហឹកៗ»កាយតូច ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយ ស្រែកយំ
ខ្លាំងៗ នាំឲ្យលោក ហ្វៀរេសន៍ និង អ្នកស្រីឆេរីន រត់ចូល
មកលួងលោមជាបន្ទាន់។
«ប៉ា...ម៉ាក់...អ្ហឹក ដាយ-ដាយអាឡា ជុង-ជុងហ្គុក
អ្ហឹក ទៅហើយម៉ាក់!!»ឃេីញដូច្នេះ អ្នកជាម្ដាយប្រញាប់ចូលទៅឱបក្រសោប សួរនាំពីចិត្តកូន។
«កូនស្រឡាញ់លោកប្រធានាធិបតី និង កូនស្រីរបស់
លោក ខ្លាំងណាស់ឫ?»
«ពួកគេជាគ្រួសារកូន អ្ហឹកៗ»
«គ្រួសារ?»
«ជាប្ដីនិងកូនរបស់ខ្ញុំ អ្ហឹក»បញ្ចប់ប្រយោគ កាយស្ដេីង
រេីចេញពីការក្រសោបឱបលួងលោមរបស់អ្នកម្ដាយ រួចរត់
សំដៅទៅរកកន្លែងដែល ជុងហ្គុក និង ដាយអាឡា រត់
ចេញទៅ។
