«ធ្វើជាមួយពួកនាង យេីងលេបថ្នាំការពារមេរោគ
ឆ្លង ព្រមទាំងប្រេីស្រោមអនាម័យ តែធ្វេីជាមួយ ថេយ៍
យេីងមិនប្រេីវាទេ»ទឹកមុខខិលខូច មកព្រមគ្នាជាមួយ
នឹងពាក្យសម្ដីមុតស្រួច លាក់បង្កប់ដោយភាពច្រឡឺមបឺស
រុញច្រានអារម្មណ៍អ្នកស្ដាប់ឲ្យទ្រាំមិនបាន ចាប់ទាញ
សក់ក្បាលលោកប្រធានាធិបតី បញ្ច្រាសគល់ពីក្រោម
ឡេីងលេីមួយអស់កម្លាំងដៃតែម្ដង។
«អូ៎យ ថេយ៍! ឈឺណា»ជុងហ្គុក ព្យាយាមចាប់បំបេះ
ដៃនាយតូចចេញ តែបេះមិនចេញសោះ ណាមួយ មិន
ហ៊ានប្រេីដៃពីរទេ ខ្លាចថាប្រលែងទាំងអស់ អ្នកខ្លះនឹង
ធ្លាក់ចូលទឹក។
«បេីមិនចេះទ្រាំ ឈប់មានគំនិតចង់បានខ្លួនប្រាណខ្ញុំទៀត!»មិននិយាយតែមាត់ ដៃក៏ប្រឹងទាញសក់ក្បាល
ខ្មៅរលេីបរលោងរបស់នាយធំសឹងតែរបកមកទាំងផ្ទាំងៗ។
ប៉ុណ្ណឹងហើយ នៅតែមិនអស់ចិត្ត ឆ្លៀតងេីយខាំស្លឹកត្រចៀកគេទៀត។
«អស់ចិត្តហើយ?»ជុងហ្គុក សួរបញ្ចួស បន្ទាប់ពីបោច
សក់ផង ខាំស្លឹកត្រចៀកទាល់តែចេញឈាមផងទេីប
មេខ្លាព្រមឈប់ ទម្រាំតែឈប់ គេស្ទេីរតែស្លាប់ម្ដងៗក៏មាន។
ផ្លាច់!!!
«មាត់គេទុកឲ្យនិយាយពាក្យល្អៗ ដៃគេទុកឲ្យធ្វើការ
តែហ៊ាននិយាយរឿងស្មោកគ្រោកឫលូកលាន់ដាក់ខ្ញុំទៀត
ត្រៀមខ្លួនដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំ! »វាត់ថែមមួយកំផ្លៀង ហេីយស្ដីឲ្យថែមទាល់តែស្ពឹកមុខទៀត ទេីបតោង
ក.អ្នកដែលខ្លួនទេីបទះ ដេីម្បីឲ្យគេបីនាំទៅលេីគោក។
«សុំទោស»ជុងហ្គុក បន្លឺពាក្យសុំទោសទៅកាន់
នាយតូច រួចដាក់ ថេយ៉ុង ទៅលេីមាត់អាង មុននឹង
ពន្លិចខ្លួនចូលក្នុងទឹកវិញ ដេីម្បីរំងាប់អារម្មណ៍នាពេល
នេះ។
ថេយ៉ុង ក៏មានអារម្មណ៍ខុសដូចគ្នាដែលជ្រុលដៃ
វាយធ្វើបាបគេដល់ម្លឹង តែគ្រាន់តែចង់ឲ្យលោកប្រធានាធិបតីសម្ដីព្រានបានដឹង និង ដឹងពីតម្លៃនៃខ្លួនប្រាណមនុស្សម្នាក់ៗឲ្យបានច្រើនជាងមុនបន្តិច។
