មិនបាច់ស្គាល់គ្នា មិនបាច់មុខជួបគ្នាឫមានទំនាក់
ទំនងអ្វីជាមួយគ្នាទាំងអស់ ទោះបីជាក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏
ដោយ។ បែកហេីយ គឺបែបមួយជីវិត។ ពេលវេលាល្អៗ
ដែលធ្លាប់សាងឡេីងរួមគ្នា បំភ្លេចចោលទៅចុះ ថេយ៉ុង
ហ្វៀរេសន៍ នឹងរៀនប្រេីជីវិតថ្មីដែលគ្មានវត្តមាន លោក
ប្រធានាធិបតី ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ នៅក្បែរដូច
ពីមុន។
«ថេយ៍»មាត់ចង់ឃាត់ តែខួរក្បាលប្រឹងហាមមិន
ឲ្យធ្វើទង្វើបែបហ្នឹង។ បេីឃាត់ ប្រៀបដូចគេជាមនុស្ស
ស្ដោះទឹកមាត់ទៅលេីដី រួចជាន់នឹងជេីងដេីម្បីលុបដាន។ គេមិនអាចបំពានសន្យាបានឡេីយ រឹតតែមិនអាចដោះលែងក្មេងម្នាក់នេះជាដាច់ខាត។
«ជូនពររកអ្នកថ្មីបានឆាប់...»នាយតូច កាន់វ៉ាលីស៍
ជាប់ដៃ អូសដេីរចេញបុកស្មាមាំបញ្ឆិតបន្តិច រួចក៏ទច់ដំណេីរបន្ទាប់ពីដៃស្រលូនដែលនៅទំនេរត្រូវបានប្រអប់ដៃមាំរបស់មនុស្សលែងត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នា ចាប់ក្រសោបជាប់។
«អូនដូចគ្នា...»
«អត់ពីខ្ញុំទៅ លោកចង់ធ្វេីបែបណាក៏បាន ចង់ប្រេី
ជីវិតដូចមុនក៏តាមសប្បាយ ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅគ្មានអ្នកណា
ឃាត់ឃាំង នៅចាំកំចាត់ ឫធ្វើបាបមនុស្សស្រីរបស់លោក
ទៀតទេ លោកប្រធានាធិបតី!»បញ្ចប់ប្រយោគ ជេីងស្រលូនឈានជេីងដេីរចេញទៅ ស្របដៃក៏ចាប់ផ្ដើមរបេះចេញពីគ្នា ប្រៀបដូចជីវិតស្នេហារបស់ពួកគេនាពេលនេះ
អ៊ីចឹង វាត្រូវបានឈានមកដល់ផ្លូវបញ្ចប់ហើយ...។
........
រថភ្លើងចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរ ស្របពេលទឹកភ្នែក
ក្មេងប្រុសម្នាក់ចាប់ផ្ដើមហូរប្រដេញគ្នាចុះ ដោយគ្មានសំឡេង។ ដៃតូចៗលូកចូលក្នុងវ៉ាលិស ទាញយកផ្ទាំងគំនូរដែលគូរដោយផ្ទាល់ដៃមកមេីល។
វាគឺជារូបគំនូរគ្រួសារ មាន ដាយអាឡា ជុងហ្គុក
និង ថេយ៉ុង ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីពេលនេះទៅនឹងគ្មានទៀតទេ ព្រោះថា...
