«កុំយំ អស់អីហេីយណា»ជុងហ្គុក ទម្លាក់កាយតូចទៅ
លេីពូកថ្នមៗ រួចដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរ ព្យាយាមនិយាយលួង
លោម ទាំងអ្នកម្ខាងទៀតលួចពេកមាត់ជ្រេញចរិត។
«អ្នកណាយំ?»ថេយ៉ុង លេីកដៃវាសជូតទឹកភ្នែកនៅ
លេីថ្ពាល់ទាល់តែជ្រះស្អាត ទេីបខិតខ្លួនទៅអង្គុយនៅចុង
ពូក ហើយទម្លាក់ជេីងចុះទៅខាងក្រោម មុននឹងលេីកដៃ
ក្រព័ទ្ធត្រឹមដេីមទ្រូងបញ្ចេញចរិតក្អេងក្អាងដូចមុន។
«ហុឹស! ខូច»ជុងហ្គុក ឧទានឡើងទាំងអស់សំណើច
លាយឡំការហួសចិត្ត តែក៏មិនបានមានអារម្មណ៍ខឹង បែរ
ជាឃេីញ ថេយ៉ុង កាន់តែគួរឲ្យស្រឡាញ់ទ្វេដងទៅវិញ។
«រឿងខ្ញុំ កុំចេះ! »ដំបូងឡើយដូចជាមិនសូវកាចឆ្នាស
ណាស់ណាទេ ប៉ុន្ដែយូរទៅកាន់មេខ្លាកាន់តែសន្ថិតចូល
ខ្លួនច្រើនទៅៗ។ ថ្ងៃខ្លះក៏ជេរ ថ្ងៃខ្លះក៏វ៉ៃ គក់តប់ ស្ទេីរបែក
ប្រម៉ាត់។
សង្ស័យតែរស់មិនដល់អាយុ៤០ឆ្នាំទេលោកប្រធានាធិបតី...។
លោកប្រធានាធិបតី ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍
ដែលល្បីរន្ទឺថាមានអត្តចរិតឃោរឃៅ ផ្ដាច់ការ គ្មាន
ស្នេហាស្មោះ ចាត់ទុកប្រពន្ធដូចស្រីកំដរ យកស្រីកំដរ
មកបញ្ឈឺចិត្តប្រពន្ធ។ មិនធ្លាប់ស្គាល់ពាក្យថាចុះ មិនដែល
ស្គាល់អ្វីដែលហៅថាការខូចចិត្ត បែរជាធ្លាក់ខ្លួនស្ថិតក្រោម
ការគ្រប់គ្រង គាបសង្កត់របស់ក្មេងប្រុសជាងគំនូរទៅវិញ។
វាមិនសមហេតុផលទាល់តែសោះ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងបាន
ក្លាយជាការពិតទៅហេីយ គេចាញ់ហេីយ តែតមាត់មួយ
ម៉ាត់ក៏មិនហ៊ានផង។ ហេតុអី្វមានអារម្មណ៍ថាខ្លាចក្មេងម្នាក់
នេះម្ល៉េះ?គេមិនធ្លាប់បែបនេះពីមុនមកទេ។
ជុងហ្គុក ដេីរចេញទៅក្រៅ ដេីម្បីចាត់ចែងរឿងរ៉ាវ
គ្រប់យ៉ាងរវាងគេនិងសាយហ្វា ឲ្យបានរៀបរយ ហេីយ
ក៏ធានាថានាងគ្មានថ្ងៃបានមកជាន់សេតវិមាន ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ ទៀតឡេីយ ចំណែក ថេយ៉ុង វិញ អង្គុយ
ញ៉ាំនំមេីលទូរទស្សន៍ទាំងទឹកភ្នែកហូរស្រក់ចុះដោយមិន
ដឹងខ្លួន។
