«បែកគ្នា?ថេយ៍ អូនមានដឹងខ្លួនថានិយាយអីចេញមក
ទេ?»
«បែកបន្ទប់! គេងផ្សេងគ្នាមួយម៉ោង ចាំផុតមួយ
ម៉ោង ចាប់មកដេកឱបអូនវិញ អ្ហឹកៗ»វាចាចប់ ក៏ប្រះខ្លួន
ដេកលេីពូក យូរៗម្ដងក៏ទាញភួយមកជូតទឹកភ្នែកទឹកសំបោរដែលហូរចេញមកមិនព្រមបាត់។
«សឺត!!!បងស្របតាមអូន»មុននេះព្រលឹងហោះ
ចេញពីខ្លួនមិនដឹងជាទៅដល់ណាទេ ភ័យស្ទេីរជ្រុះបេះដូង
ចេញពីទ្រូង ពេលឮ ថេយ៉ុង សុំបែកគ្នា តែក៏ល្អដែរ ដែលឲ្យគេងបែកបន្ទប់ត្រឹមរយៈពេលតែ១ម៉ោង ទេីបប្រញាប់ដេីរទៅថេីបថ្ពាល់ក្រពុំមួយខ្សឺត មុននឹងឱនរេីសឯកសារកាន់ដេីរទៅបន្ទប់ផ្សេង។
គ្រាន់តែ ជុងហ្គុក ដេីរចេញទៅផុតភ្លាម អ្នកខ្លះក៏ងេីប
ភ្លែត ទាញទូរស័ព្ទពីក្បាលដំណេកមកផ្ទៀងម៉ោងមេីលទាំង
មុខជូរហួញ ព្រោះម៉ោងដេីរយឺតពេក ធម្មតាដូចមិនយឺតបែបនេះទេ។
«ឆាប់ផុតមួយម៉ោងឲ្យលឿនៗទៅ ខ្ញុំចង់គេងឱប
ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍!!!»នាយតូច ស្រែកថាឲ្យ
នាឡិកា បំពាក់នៅលេីជញ្ជាំង ទាំងបោកក្បាលទៅនឹង
ពូកផូសៗ ចរិតប្លែកៗមិនធ្លាប់មានក៏ចេញមកពីក្នុងខ្លួន។
«ខ្ញុំចង់គេងឱបលោកប្រធានាធិបតី អ្ហឺៗ»ពីមុនមិន
ដែលយំ មិនដែលរំអួយ ញិកញ៉ក់ ព្រោះតែមនុស្សប្រុស
តែឥឡូវមិនដូចពីមុនទៀតទេ ផ្លាស់ប្ដូរ៣៨០ដឺក្រេតែម្ដង។
ពីមួយនាទីទៅមួយនាទីកន្លងទៅយ៉ាងយូរ ទម្រាំតែ
ផុតមួយម៉ោង ក្មេងខ្លះស្ទេីរតែស្ទះដេីមទ្រូងស្លាប់ ហើយ
ខណៈពេលនេះដែរ កំពុងតែអង្គុយចាំផ្លូវអ្នកដែលខ្លួន
ដេញឲ្យគេងផ្សេងគ្នាមួយម៉ោង ម៉ក់ៗដូចកូនឆ្កែ។
«OMG លេីសមួយនាទីហើយ»កាយតូចញ័រចំប្រប់
ខឹង ជុងហ្គុក ក្រមកបន្ទប់វិញពេក ហើយក្រដែល
ថេយ៉ុង និយាយ គឺលេីសមួយនាទីតែប៉ុណ្ណោះ។
