«ហ៊េីយ!អស់កម្លាំងណាស់»
«មិនមែនអស់កម្លាំងដោយសារទាត់អតីតសង្សារទេ
ហ្ហេស?»ជុងហ្គុក ធ្វើជាសួរញ៉ោះលេង ព្រោះចង់ឃេីញ
ភាពគួរឲ្យក្នាញ់របស់ ថេយ៉ុង។ មេខ្លាសន្ថិតចូលប៉ុន្មាននាទីមុននេះ ឆ្អឹងខ្នងរបស់គេ ព្រឺខ្ញាកលេីស វ៉ាយឡែត ទៅ
ទៀត។ មិនហ៊ានស្រមៃទេថាថ្ងៃណាមួយ គេលួចមានស្រី ហើយ ថេយ៉ុង តាមទាន់។ ប្រាកដណាស់ សាច់នឹងត្រូវបានចិញ្ច្រាំចូលគ្នា ហើយយកទៅចំហុយ ចំណែកឆ្អឹងយកទៅស្ងោរស៊ុប ជាមិនខាន។
មកដល់ផ្ទះ កំលោះតូច ងូតទឹកក្ដៅ ញ៊ាំបបរ លេប
ថ្នាំ សំងំគេងយកកម្លាំងនៅក្នុងបន្ទប់ រួចដេកប្រះទៅឆ្វេង
ម្ដងទៅស្ដាំម្ដងក៏គិតឃេីញថា ខ្លួននិងជុងហ្គុក បានបែក
គ្នាហេីយ មិនទាន់ត្រូវគ្នាទេ ហេតុអី្វនៅសុខៗក៏ហៅគ្នា
អូនបងវិញ? ឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់។
«ត្រូវហើយ! ពួកយេីងបានបែកគ្នាហើយ បែកគ្នា
រស់នៅផ្សេងគ្នា ធ្វើជាអ្នកដទៃ ជួបគ្នាលេីកក្រោយត្រូវ
ធ្វើដូចមនុស្សមិនស្គាល់គ្នា»មិនអស់ចិត្ត ក៏ងេីបអង្គុយ
រាប់ដៃ រាប់ជេីង សញ្ជឹកសញ្ជឹងមួយសន្ទុះធំ ក៏ដឹងកាន់តែច្បាស់ថាពាក្យទាំងអស់នោះខ្លួនគឺជាអ្នកនិយាយផ្ទាល់។ ម្ដេចក៏ហៅប្រធានាធិបតីផ្ដាច់ការដ៏ឲ្យស្អប់នោះថាបងពេញៗមាត់?ខ្មាសគេណាស់ ថេយ៉ុង អឺយ!!។
"ប្រាប់ថាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ ស្រឡាញ់
លេីសជីវិត អ្ហឹកៗ តែគ្មានតំណែងត្រឹមត្រូវមួយឲ្យខ្ញុំនៅក្នុងសេតវិមាន អ្ហឹក រស់នៅរាល់ថ្ងៃនេះ ប្រៀបបាននឹងប្រពន្ធចុង ស្រីកំណាន់ ស្រីកំដរអារម្មណ៍ឲ្យប្ដីគេអ៊ីចឹង!បេីជ្រុលជាចង់ឲ្យខ្ញុំចេញ លែងត្រូវការខ្ញុំទៅហើយ ចាប់ពីស្អែកនេះទៅមិនបាច់ស្គាល់គ្នាទៀតទេ! លោករស់ដោយលោក ខ្ញុំរស់ដោយខ្ញុំ! ពេលវេលាជិត១ឆ្នាំដែលសាងឡេីងជាមួយគ្នា ចាត់ទុកជាក្ដីសុបិនទៅចុះ!"កំលោះតូច លេីកដៃ
ខ្ទប់មុខ ញុលនឹងពូក ញីញក់ទៅមក សែនខឹង! ខឹង! ខឹង
នឹងខ្លួនឯងដែលនិយាយពាក្យបែកខ្លួនឯង ហើយទៅនិយាយអូនបងផ្អែមល្ហែមដូចគូសង្សារជាមួយគេមុនខ្លួនឯង។
