នាយតូច ឆ្លេឆ្លាចង់លោតចេញពីឡាន តែ ជុងហ្គុក
លឿនជាងក៏ចាប់ឱបជាប់។ នែ៎! កំពុងតែដេីរមិនរួចផង
រកលោតថែមជំងឺមួយមុខទៀតមែនទេ?ក្មេងម្នាក់នេះ!«ទៅវិញទៅណា អ្ហឹកៗ»យំសឺតសកផង អង្រួនដៃមាំ
សុំអង្វរឲ្យគេទៅវិញផង បង្កជាចម្ងល់ដល់មនុស្សនៅក្នុង
ឡានទាំងបីនាក់ជាខ្លាំង។ គ្រាន់តែនាំមកជួបលោកប៉ាអ្នក
ម៉ាក់របស់លោកប្រធានាធិបតីសោះ ចាំបាច់យំ? ខ្លាចដល់
ម្លឹង?ឫមានអ្វីលាក់បាំងទេីបមិនចង់ជួបពួកគាត់?«មកដល់ហើយ ទៅវិញមិនបានទេ ថេយ៍ ត្រូវយល់
ណា»ជុងហ្គុក ព្យាយាមនិយាយពន្យល់ ឯនាយតូច ខំប្រឹងយកមុខសុទ្ធតែទឹកភ្នែកទៅជូតនឹងអាវគ្រ័ហ្សេររបស់គេ។
នេះជាឱកាសមួយដែលអ្នកណាៗក៏ចង់បាន ប្រាថ្នាចង់
មកលេង ដេីម្បីស្គាល់ និង ណែនាំខ្លួនឲ្យលោកឧកញ៉ា
លោកជំទាវហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ ស្គាល់ ខុសប្លែកតែ
ថេយ៉ុង គ្រាន់តែប្រាប់ ភ័យឡើងយំ។ងុឺតតត...
ឡានឈប់ ស្របកាយមាំចេញមកដោយមាននាយ
តូចនៅក្នុងដៃ ខណៈ ថេយ៉ុង នៅតែអណ្តឺតអណ្តកមិន
ទាន់បាត់ លេីកដៃឆ្វេងជូតទឹកភ្នែកផង រួចក៏លេីកដៃស្ដាំ
ជូតទឹកម្ដង មេីលទៅឡេីងគួរឲ្យអាណិត តែបែរជាគួរឲ្យ
ស្រឡាញ់នៅក្នុងភ្នែកលោកប្រធានាធិបតីវ័យកណ្តាល
ទៅវិញ។«មកហេីយហ្ហេស?ឆាប់ចូលក្នុងមកកូន អូហ៍...
ហេីយចុះអ្នកណាគេហ្នឹង?»លោកជំទាវ អាន់ណា ភ្ញាក់ព្រើត ពេលក្រឡេកមនុស្សប្លែកមុខស្ថិតនៅលេីដៃកូនប្រុសតែម្នាក់គត់របស់គាត់។បេីតាមសង្កេតមេីល ក្មេងម្នាក់នេះ មានបញ្ហាជេីង ឫមួយ ជាមនុស្សតែម្នាក់ដែល អារ៉ាយទែ កូនប្រសារស្រីសំណព្វចិត្តរបស់គាត់បេីកឡានបុក?
«ជម្រាបសួរលោកជំទាវ»មិនឲ្យ ជុងហ្គុក ឆ្លេីយ
សំនួរអ្នកម៉ាក់ទាន់ នាយតូចក៏លេីកដៃសំពះមនុស្សចាស់
ជាការគួរសមមុន ព្រោះបេីក្រោកឈរឱនក្បាលគោរពក៏មិនកេីត។