«អ្នកណាបាញ់យេីង!!!?»
«យេីង!»
«អ្នកណា?»
«ថេយ៉ុង ហ្វៀរេសន៍»ស្របសម្ដីមុឹងម៉ាត់ បង្កប់
ដោយភាពកាចឆ្នាស រាងកាយតូចស្ដើងក៏បង្ហាញឡើង
នៅលេីរទេះរុញសម្រាប់មនុស្សពិការ ខណៈប្រអប់ដៃ
ស្រឡូនលេីកកាំភ្លើងខ្លីដែលកញ្ឆក់ពីចង្កេះ រ៉ាក់គី យក
មកជុប៎ដាក់លេីបបូរមាត់ ញាក់ចិញ្ចើម តម្កើងឫក
ឌឺដង ផ្លែផ្កា ដាក់ពួកនាងៗម៉ាឆ្ងាញ់។
«អាក្មេងឆ្កួត!ឯងមែនទេជាអ្នកបាញ់បញ្ឆិតក្បាល
យេីង?»យ៉ាងយ៉ាង ច្រាល់ឈាម ផ្ទុះកំហឹង ស្ទុះដេីរ
ទៅចង្អុលមុខ ថេយ៉ុង ចំៗ ឥតអៀនដៃ។
«អឺ! យេីងហ្នឹងហើយ មានអ្នកណាទៀត? យ៉ាងម៉េច
ភ្លឹកមេីលស្អី? ខ្ញុំស្អាតពេកឫបងស្រី?»កំលោះតូច ព្រិច
ភ្នែកមិចៗ ញញឹមញញែម លេងទឹកមុខយ៉ាងគួរឲ្យស្រ
ឡាញ់ បណ្ដាញចិត្តអ្នករង់ចាំមេីលគ្រឺតក្នាញ់ជាខ្លាំង ចង់
តែស្ទុះទៅចាប់គ្រញិចថេីបឲ្យបែកអាចម៍។
«កុំមកហៅយេីងបងស្រី យេីងមិនមែនបងឯង!»
«ហាក៎! ឃើញមុខចាស់ពេញហ្នឹងហា៎ទេីបចេះតែ
ហៅបងស្រីទៅ បេីតាមស្មានអ៊ំឯងអាយុចូល៣០ប្លាយហើយនុះ!»អាល្អិត បូញមាត់ ញាក់ស្មា ធ្វើហីៗ រួចដាក់កាំភ្លើងទុកលេីដេីមភ្លៅ បង្វិលកង់រទេះបន្តដំណើរទៅមុខទៀត តែទៅមិនបាន ព្រោះមានប្រអប់ដៃបំពាក់ក្រចក
វែងស្រួចចាប់រទេះជាប់។
«គិតថាត្មិះដៀលពួកយេីងហើយ រត់គេចយករួច
ខ្លួនស្រួលៗណាស់ឫ?»យូរិ បេីកភ្នែកធំក្រឡោត សម្លក់
ដាក់អ្នកដែលអង្គុយស្ងៀមៗ ត្រងត្រាប់ចាំស្ដាប់នាងព្រុស ដូចចាំស្ដាប់លោកគ្រូនាយកនិយាយលេីដងទង់ជាតិ។
«អ្នកណាគេច?ខ្ញុំឫ?អូហ៍ទេ ខ្ញុំទៅយកកាំភ្លើងថ្មីមក
ទុកបាញ់ពួកនាងតេីស៎ ព្រោះអានេះគ្រាប់តិចពេក ផាំងៗ»
បញ្ចប់ប្រយោគ ថេយ៉ុង ក៏កេះកៃបាញ់រះទៅលេីអាកាស
ចំនួន២គ្រាប់ បង្កជាការផ្អេីលឆោឡោ ភ័យខ្លាច រត់បាត
ជេីងសព្រាត។
