«ឯងដឹង?»
«ត្រូវហើយ! យេីងដឹងគ្រប់យ៉ាង ហេីយក៏ដឹងថានាង
មានបំណងសម្លាប់យេីងនៅថ្ងៃណាមួយដូចគ្នា ដូច្នេះហើយយេីងត្រូវតែកំចាត់នាងចេញជាមុន មុននឹងនាងបក
ក្បាលមកខាំយេីង ហេីយ... ចាំមេីលណា...ជុងហ្គុក ជួយអូនផង អ្ហឹកៗ»មនុស្សល្បិចច្រើន ធ្វើពេីជាស្រែកយំខ្លាំងៗ
បីដូចកំពុងត្រូវអ្នកដែលសន្ទនាជាមួយធ្វើបាប រីឯអ្នកនៅ
ខាងក្រៅ គ្រាន់តែឮភ្លាម ទម្លុះទ្វារចូលមកក្នុងចង់បាក់.ក។
«ថេយ៍ អូនកេីតអី?»ជុងហ្គុក លុតជង្គង់ចុះឲ្យស្មេី
នឹងនាយតូច លេីកដៃក្រសោបមុខក្រពុំអង្អែលថ្នមៗ ព្រម
ទាំងជូតទឹកភ្នែក និង សួរនាំ តែ ថេយ៉ុង គិតតែគ្រវីក្បាល
យំ មិនព្រមប្រាប់។
អុីយៀន កាន់តែង៉េមង៉ាម មិនដឹងត្រូវធ្វើបែបណាដេីម្បីតតាំងនឹងក្មេងពិការជេីងដែលនាយតែងតែមាក់ងាយ។ វាមិនងាយដូចអ្វីដែលនាងគិតឡេីយ ក្មេងម្នាក់នេះមិនធម្មតាទេ អាចធ្វើឲ្យនាងខ្លាចរអាត្រឹមរយៈពេលដ៏ខ្លីមួយ។
«អុីយៀន ធ្វើបាបអូនឫ?»
«អត់ទេ! ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីគេទេលោកប្រធានាធិបតី»
ជុងហ្គុក សួរ ថេយ៉ុង តែ អុីយៀន រហ័សឆ្លេីយជំនួសដោយមិនចាំយូរ តស៊ូរកយុត្តិធម៌ឲ្យខ្លួនឯង ព្រោះមុនហ្នឹង
នាងមិនបានធ្វើបាប ថេយ៉ុង ទេ មានតែក្មេងនោះទេ
ធ្វើបាបនាងសឹងតែក្អួតឈាមទាំងដុំ។
«ចាំនិយាយគ្នាពេលក្រោយទៅ ពេលនេះអូនឃ្លាន
ហើយ»មិនបង្អង់យូរ ដ្បិតបណ្ដូលចិត្តឃ្លានទៅហើយ
ជុងហ្គុក ក៏នាំនាយតូចទៅកាន់តុអាហារ ចាប់ផ្ដើមញ៉ាំ
បាយដោយសមាជិកចំនួន៣នាក់ គឺ ដាយអាឡា ម្នាក់
ទៀត។ នាងបានត្រឡប់មកពីដេីរលេងវិញហេីយ។
អុីយៀន ភ័យញ័រខ្លួន ព្រោះដឹងថាគេចមិនរួចពី
កណ្ដាប់ដៃមនុស្សពិការ ដែលគ្រប់គ្នាមេីលឃេីញពី
សម្បកក្រៅថាទន់ខ្សោយ។ កែវភ្នែកមិនប្រក្រតី ងាក
ឆ្វេងងាកស្ដាំក៏ប្រទះរូបថតលោកជំទាវ អារ៉ាយទែ កំពុង
តែញញឹមយ៉ាងស្រស់មកកាន់នាង ប៉ុន្តែជាស្នាមញញឹម
ដែលមេីលឃេីញហើយ ស្លុតចិត្តជាខ្លាំង។
