«អ៊ីចឹងមានតែ...»ចង់ណាស់ ចង់និយាយថាលោក
ប៉ាក្មេក តែហាមាត់មិនរួច ព្រោះនឹកស្មានមិនដល់ ជួនកាល
ជុងហ្គុក យល់ច្រឡំខុសក៏ថាបាន។
«ត្រូវហេីយគឺលោកប៉ាជាអ្នកយកមកឲ្យអូន»លោក
ប្រធានាធិបតី និយាយដោយភាពជឿជាក់ ដ្បិតស្គាល់ចរិត
អ្នកផ្ដល់កំណើតឲ្យខ្លួនច្បាស់ ខណៈកែវភ្នែកមានអំណាច
លួចចោលសម្លឹងមេីលទៅកៀនជេីងសសរ ដែលមាន
បុរសចំណាស់ម្នាក់កំពុងតែអេីតឡឺមៗ បង្ហាញពិរុទ្ធឲ្យ
ជុងហ្គុក ចាប់បាន។
ថេយ៉ុង ស្ទេីរតែមិនជឿនូវអ្វីដែលខ្លួនបានឮនិងឃេីញ
នៅថ្ងៃនេះ ។ លោកប៉ាក្មេកពិតជាចម្លែកណាស់ ម្ដងក៏ល្អ
ម្ដងក៏អាក្រក់គួរឲ្យខ្លាច។ អាល្អិត គ្រវីក្បាលបណ្ដេញការ
គិតចេញអស់ ទេីបលេីកថាសអាហារយកចូលក្នុងបន្ទប់
រួចដាក់លេីតុ ហេីយបរិភោគទាំងអារម្មណ៍ល្អ។
ព្រឹកថ្ងៃថ្មី...
ថេយ៉ុង ក្រោកតាំងពីក្បាលព្រលប់ ចូលផ្ទះបាយ
ដេីម្បីរៀនមេីលពីរបៀបនៃការធ្វើម្ហូបរបស់ចុងភៅប្រចាំ
សេតវិមាន។ រៀនធ្វើនេះ មិនមែនចង់យកចិត្តលោកប៉ាក្មេក តែក៏ចង់ឲ្យគាត់ពេញចិត្តខ្លួនដែរ។
«នីនី ជួយរៀបផ្លែឈើថែមមួយចានទៀតមក»រៀប
អាហារលេីតុបណ្ដេីរ ប្រឹងបន្លឺប្រាប់ស្រីបម្រេីបណ្ដេីរឲ្យ
យកផ្លែឈេីមកថែមទៀត ស្របពេលដែលអ្នកយាមម្នាក់
ក៏ដេីរចូលមកល្មម។
«អ្នកប្រុសតូច មានគេផ្ញើប្រអប់អ្វីម៉្យាងមកឲ្យលោកប្រធានាធិបតី»
«ប្រអប់ស្អី?មានដឹងទេ?»
«មិនដឹងទេទាន៎»ថេយ៉ុង មិនមាត់ តែក៏ទុករបស់ក្នុងដៃទៅលេីតុ រួចដេីរទៅតាមអ្នកយាមពីក្រោយ រហូតដល់ក្លោងទ្វារសេតវិមានក៏ប្រទះនឹងបុរសប្លែកមុខម្នាក់កំពុង
តែកាន់ប្រអប់បួនជ្រុងយ៉ាងចម្លែក។
«លាក់ធ្វើអី?ឲ្យមកខ្ញុំមក!»គ្រាន់តែឃើញកំលោះតូច
ដេីរចូលមក បុរសម្នាក់នោះក៏លាក់ប្រអប់ទៅក្រោយខ្នង
តែលាក់ម្ដេចជិតនឹងកែវភ្នែកដ៏មោះមុតទៅ?
