@សេតវិមានហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍
«អ្នកប្រុសតូចចង់ធ្វើបែបណាជាមួយនឹងអ្នកគ្រូពេទ្យ
អុីយៀន ម្នាក់នោះ?»នីនី បន្លឺសំឡេងចច្រែតសួរចៅ
ហ្វាយតូចដែលអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់សម្លឹងមេីលសកម្មភាព
តាមយកចិត្តយកថ្លេីម លោកប្រធានាធិបតីពីសំណាក់អ្នកគ្រូពេទ្យអុីយៀន តាមរយៈបង្អួចកញ្ចក់។
ក្រែងនាងជាគ្រូពេទ្យប្រចាំខ្លួនរបស់គេហ្ហេស?
ម្ដេចក៏មុខក្រាស់តាមបម្រេី ជុងហ្គុក ទៅវិញ? អ្នកណា
ហៅនាងទៅ?
«នាងនឹងមិនដោះលែងលោកប្រធានាធិបតី ងាយៗ
ឡេីយ បេីដេញឲ្យនាងចេញ ថ្ងៃណាមួយ នាងគង់តែ
ត្រលប់មកវិញ តែបេីធ្វើឲ្យនាងចាកចេញដោយអស់ចិត្ត
គ្មានថ្ងៃលេចចេញវត្តមានអ្នកគ្រូពេទ្យ អុីយៀន ឲ្យពួក
យេីងឃើញទៀតទេ»នីនី ងក់ក្បាលយល់ពីអ្វីដែល
ថេយ៉ុង និយាយ រួចរុញរទេះ នាំកាយតូច ទៅរកមនុស្ស
ពីរនាក់ដែលពួកគេលេីកឡេីងមុននេះ។
«យេីងទទួលយកនាងចូលសេតវិមាន ក៏ព្រោះ ថេយ៍
អ្នកស្នើសុំ ដូច្នេះសូមកុំធ្វើខ្លួនហួសព្រំដែន យេីងមិន
ចូលចិត្ត»មកអង្គុយធ្វើការនៅកញ្ចុះខាងក្រៅ ព្រោះចង់
បំបាត់ភាពស្ត្រេស ចង់ទទួលបរិកាសបរិសុទ្ធចេញពី
ធម្មតា មិនចង់ឲ្យអ្នកណាមករំខាន តែនាងបែរជាមក
បន្ថែមភាពមួម៉ៅនៅក្នុងខ្លួនគេទៅវិញ។
«សុំទោសលោកប្រធានាធិបតី»នាងធ្វើជាទម្លាក់ទឹកមុខចុះពេលទទួលបានការស្ដីបន្ទោសពីមនុស្សដែល
ខ្លួនប្រាណនាងញ័រចង់បានជាកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួន។
«ម្ដេចក៏បងអត់ចិត្តខ្លាំងម្ល៉េះ?នាងខំយកកាហ្វេមកឲ្យ
ហេីយ ឆាប់ទទួលទៅ»សម្ដីសំដៅហាក់ដូចជាមនុស្សមាន
ចិត្ត ប៉ុន្តែធាតុពិតកំពុងតែសេីចចំអកអ្នកគ្រូពេទ្យដោយ
ប្រយោល ហេីយ អុីយៀន ក៏ដឹងច្បាស់ដូចគ្នា។
