«ចុះបេី ថេយ៍ ពិកាជេីងម្ដងទៀត? ថេយ៍ នឹងរស់នៅជាមួយយេីងរហូតតទៅ ត្រូវទេ?»កាយមាំទម្លាក់ខ្លួនចុះ
អង្គុយផ្ទាល់ឥដ្ឋ លេីកដៃខ្ទប់មុខគ្រវីក្បាលបណ្ដេញគំនិត
ឆ្កួតឡប់ឡែចេញពីខួរក្បាល តែធ្វើមិនបាន ចុងក្រោយ គេ
នៅតែជ្រេីសរេីសផ្លូវនេះ។
ថេយ៉ុង ត្រូវបាន នីនី លាងរបួសនិងលាបថ្នាំឲ្យ ទេីប
ដេីរទៅសម្រាកលេីគ្រែដោយភាពហត់នឿយ។ ហត់ទាំង
ផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត មានសេចក្តីសុខតែមួយរយៈពេលខ្លី
ភាពទុក្ខសោកក៏រត់ចូលមក ត្រូវដោះស្រាយនូវរយៈពេលដ៏សែនវែង។
ក្រាកកក
ទ្វារបន្ទប់បេីកឡេីងដៃប្រអប់ដៃមាំរុំព័ទ្ធដោយសរសៃ
រវាម ស្របរាងកាយធំឌាំងដេីរចូលក្នុងបន្ទប់ដូចមនុស្សគ្មាន
សតិនៅក្នុងខ្លួន រួចវារឡេីងទៅពូកយឺតៗ សម្លឹងមេីលទៅ
មនុស្សជាទីស្រឡាញ់គេងលង់លក់ ដោយប្រេីក្រសែភ្នែក
ប្លែកៗ។
«បងស្រឡាញ់អូន បងស្រឡាញ់អូនណាស់ ថេយ៍»
សំឡេងញ័រ បបូរមាត់ញាក់ ទឹកភ្នែកប្រដេញចុះគ្មានសំឡេង កែវភ្នែកវិលក្រឡាប់ក្រឡេីត ដៃលូកចូលក្នុង
ចង្កេះខោទាញកាំភ្លើងខ្លីចេញមក។
«បងមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានអូនបានទេ អូន
ត្រូវតែរស់នៅជាមួយបងពេញមួយជីវិត បងមិនអនុញ្ញាតឲ្យ
អ្នកណាយកអូនចេញពីបងជាដាច់ខាត!»ជុងហ្គុក ខាំធ្មេញ
ទប់សំឡេងទឹកភ្នែកមិនឲ្យលេចឮចេញមកខាងក្រៅ ខ្លាច
នាយតូចភ្ញាក់មកឃើញទង្វើមិនគួរធ្វើដែលគេរៀបនឹងធ្វើនាពេលនេះ រួចកេះដៃកាំភ្លើងតម្រង់ទៅត្រង់ក្បាលជង្គង់
មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ រួច៖
ផាំង!!!!
សំឡេងគ្រាប់កាំភ្លើងលាន់ឮពេញសេតវិមាន បង្ក
ជាការភ្ញាក់ផ្អើលដល់មនុស្សម្នាជាច្រើន ស្របពេលដែល
ថេយ៉ុង ភ្ញាក់ពីដំណេកទាំងមិងមាំង សម្លឹងមេីលបុរសនៅ
ក្បែរខ្លួនទាំងតក់ស្លុត បន្ទាប់ពីក្រឡេកឃើញបាតដៃក្រាស់
ឃ្មឹក ធ្លាប់ប្រលោមលួងលោមអង្អែលថ្នាក់ថ្នមខ្លួន ប្រែជា
ប្រហោងធ្លុះស្រក់ឈាមហូរដូចទឹក។
