«នៅឆ្លៀតសួរបញ្ជាក់ភាគរយទៀត ចាប់បោះទម្លាក់
ពីលេីភ្នំមែនទែនឥឡូវហើយ! »ក្មេងក្បាលខូចប្រញាប់
លេីកដៃតោងកមាំជាប់ ខ្លាចគេខឹងចិត្ត ចាប់បោះទម្លាក់ពីលេីភ្នំពិតមែន។ កុំភ្លេចឲ្យសោះណា ជុងហ្គុក កែតែចរិតព្រានទៅជាមនុស្សស្មោះត្រង់ទេ តែរឿងដៃឆៅ សម្លាប់មនុស្ស គេមិនបានផ្លាស់ប្ដូរឡេីយ។
កាយតូចអង្គុយនៅលេីពូក ដោយមាន លោកប្រធានាធិបតី លាបរបួសឲ្យ ចំណែក ដាយអាឡា ក៏គេងលង់លក់បាត់ មិនដឹងថា លោកប៉ានិងម៉ាក់ថ្មីរបស់នាងត្រូវគ្នាបាន
៥០ភាគរយនោះទេ បេីបានដឹង នាងច្បាស់ជារីករាយ។
«ឃ្លានទេ?»ពេលរួចរាល់ ជុងហ្គុក ក៏លេីកចិញ្ចេីមសួរ
មនុស្សអង្គុយទល់មុខ នាយល្អិតឮហេីយក៏ងក់ក្បាលតិចៗ
បញ្ជាក់ថាឃ្លានពិតមែន។
«ចាំបន្តិច»ជុងហ្គុក ចេញទៅធ្វើអាហារបាត់ ថេយ៉ុង
ក៏លទៅថេីបកូនស្រីក្រៅខោជាច្រើនខ្សឺតទាល់តែរំសាយ
អារម្មណ៍នឹករលឹកបានខ្លះ ទេីបងេីបដេីរចេញទៅអង្គុយនៅ
លេីផ្ទាំងថ្មក្បែរមាត់ជ្រោះ។
ភ្លេីងអំពូលតូចៗពណ៌ពងមាន់ រុំព័ទ្ធ ចងហ៊ុមតាមដេីម
ឈេី បំភ្លឺទេសភាពឲ្យកាន់តែស្អាតនិងមានភាពរ៉ូមែនទិក
ខ្លាំងទ្វេដង សំឡេងសត្វយំ អមដោយស្នូរសំឡេងទឹកជ្រោះធ្លាក់មកពីទីខ្ពស់ ជំនួយដល់ខួរក្បាលឲ្យទម្លាក់ចោលនូវរឿងអាក្រក់បានស្ទេីរតែទាំងស្រុង។
កែវភ្នែកពណ៌ត្នោតបាញ់តម្រង់ទៅរកមនុស្សជាទី
ស្រឡាញ់ដែលកំពុងអង្គុយស្រងេះស្រងោចកណ្ដោច
កណ្ដែងតែម្នាក់ឯងនៅមាត់ជ្រោះ រួចកាន់ចានមីដែលទេីប
ឆាហេីយក្ដៅៗទៅជាមួយ។
«ញុំាទៅ»នាយតូច ងាកមេីលមុខមនុស្សប្រុសដែល
ធ្វើឲ្យបេះដូងតូចមួយគ្រាំគ្រាជាច្រេីនថ្ងៃមួយស្របក់ ទេីប
ដកក្រសែភ្នែកងាកទៅមេីលចានមីនៅក្នុងដៃមាំជំនួសវិញម្ដង រួចទទួលយកមកញុំាទាំងលួចសម្រក់ទឹកភ្នែកចុះ នឹកស្រណោះរសជាតិដែលគេធ្លាប់ធ្វើឲ្យបរិភោគនាពេលកន្លងមុនចែកផ្លូវគ្នា។
