«ថេយ៍ ស្ដាប់យេីងបកស្រាយសិន»ជុងហ្គុក ស្ទុះរត់
ទៅឃាំងរទេះរុញមិនឲ្យ ថេយ៉ុង ទៅណាបាន។ គេដឹងថា
គេខុសដែលទប់អារម្មណ៍ធ្វើរឿងនោះមិនបាន តែក៏មិនមានបំណងធ្វើវាឡេីយ វាជាការភ្លាត់ស្នៀតប៉ុណ្ណោះ។
«មានអីហ្ហេស?»ថេយ៉ុង បញ្ឈប់រទេះរុញ លេីក
ចិញ្ចេីមសួរអ្នកដែលទេីបមកដល់ បង្ហាញឫកពារសោះ
កក្រោះ ហាក់មិនបានកេីតអ្វីទាំងអស់។
«រឿងមុននេះយេីងអាចបកស្រាយបាន ថេយ៍ ទុក
ពេលឲ្យយេីងសិនណា ៥នាទីក៏បាន»ជុងហ្គុក លុតជង្គង់
ក្រសោបក្រអូបដៃស្រឡូនច្របាច់ច្របល់ថ្នមៗ។
គេភ័យណាស់ពេល ថេយ៉ុង ស្ងៀមស្ងាត់ មិនមាត់
ក.បេីវ៉ៃគេ ជេរគេតែបន្តិចក៏គេអស់ចិត្តដែរ ព្រោះ ថេយ៉ុង
របស់គេមិនមែនជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់បែបនេះទេ។
«បកស្រាយរឿងអី?»ពូកែណាស់អាសម្ដែងធ្វើមិន
ដឹងខ្យល់អ្វី។ ក្នុងទ្រូងចុកពឺត ឈឺចាក់សៀតព្រោះតែ
រូបភាពមុននេះ តែមេីលចុះ ធ្វើដូចខ្លួនឯងកំពុងតែសប្បាយ
រីករាយយ៉ាងអ៊ីចឹង។
មិននិយាយច្រើន ជុងហ្គុក ស៊កដៃចូលប្រឡោះជើង
លេីកកាយតូចយកដាក់ចូលក្នុងឡាន ដោយមាន សាន់
ឆាយ រៀបចំទុកដាក់រទេះរុញតាមក្រោយ។
នៅតាមផ្លូវ ថេយ៉ុង ស្ងាត់បាត់មាត់បាត់កឈឹង ចំណែកលោកប្រធានាធិបតីវិញ អង្គុយឱបខ្លួនតូចស្ដើង
ពីក្រោយជាប់ កំពុងរិះរកពាក្យពេចន៍ណា ដែលនិយាយ
ហេីយ អាចឲ្យអ្នកអង្គុយនៅលេីដេីមភ្លៅយល់ពីខ្លួនបានខ្លះ។
«ថេយ៍ហា៎...»សំឡេងផ្អែមស្រទន់មិនធ្លាប់វាចា
ដាក់អ្នកណា បន្លឺឡើងក្បែរគុម្ពត្រចៀកសខ្ចី បណ្ដាល
ឲ្យជំនិតទាំងពីរបះរោមជ្រោង។ មិននឹកស្មានថាបានឮ
សម្ដីសំដៅបែបនេះពីក្រអូបមាត់របស់លោកប្រធានាធិបតី
ជុងហ្គុក ហ្រ្វេដតន់ដានេសហ៍ ឡេីយ។
