ព្រឹកថ្ងៃថ្មី...
ក្មេងប្រុសរូបរាងតូចច្រឡឹង ចង្កេះអង្ក្រង អមដោយ
ត្រគាករីកសាយ កាន់តែបង្កេីតភាពទាក់ទាញដល់ម្ចាស់សមីខ្លួនជាខ្លាំង។ កែវភ្នែកភ្លឺថ្លា ក្រឡេកមេីលឆ្វេងស្ដាំ
ឃើញថាគ្មានមនុស្ស ទេីបប្រេីជេីងស្រលូនបោះចូលក្នុង
បន្ទប់អ្នកជំងឺដែលមានការយាមកាមយ៉ាងតឹងតែង ចម្លែកអ្វី
ថ្ងៃនេះ មិនឃើញមានអ្នកណានៅឈរខាងមុខបន្ទប់ម្នាក់សោះ។
«ប៊ិះទៅហេីយ!»នាយតូច លួចបន្ទោសខ្លួនឯងនៅក្នុង
ចិត្ត ដ្បិតចូលទៅខាងក្នុង ចំពេល ជុងហ្គុក ងេីបចេញពីគ្រែ
ដេីរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក។ សំណាងហើយ ដែលក្រាបក្បាលចុះក្រោមទាន់ កុំអីអាថ៌កំបាំងលួចមកមេីលកូនប្រុស
គេនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ត្រូវបានបែកធ្លាយមិនខាន។
«កុំអាលចេញមកវិញ កុំចេញមកអី សូមអង្វរ»កាយ
ស្ដេីងទម្លាក់ខ្លួនចុះ ដេីរដូចសត្វទារ ទៅមុខម្ដងបន្តិចៗ ខណៈដៃកាន់ប្រអប់បាយជាប់។ ខំងេីបតាំងពីម៉ោង៣ធ្វើ
ម្ហូបឲ្យអ្នកខ្លះ ហើយត្រូវធ្វើដំណេីរពីខេត្តមកទីក្រុងទៀត។
ទឹកចិត្តមួយនេះពិតជាធំធេងខ្លាំងណាស់ បេីដឹងហេីយគួរ
ណាតែចែកលុយគ្នាចាយខ្លះ ឡេីងងារជាជំទាវឲ្យក៏បាន
ដែរ។
«ហ្ហឹម»សំឡេងគ្រហឹមដូចសត្វតាកំណាចចេញពី
ខាងក្នុងបន្ទប់ទឹក ធ្វើឲ្យអ្នកបម្រុងនឹងដាក់ប្រអប់អាហារទៅ
លេីតុ ស្រវាចាប់ទាញរត់ទៅពួនក្រោយវាំងននដែលមានសម្រុងវែងផុតខ្លួន។
«ឃ្លានណាស់»ជុងហ្គុក ស្រាប់តែរអ៊ូថាឃ្លាន នាំស្នាម
ញញឹមលេីផ្ទៃមុខស្រស់ផូរផង់បង្ហាញឡើង បញ្ជាក់ពីការ
សប្បាយចិត្តដែលការខិតខំប្រឹងប្រែងមិនអាសារបង់។
រាងកាយក្រាស់ឃ្មឹកបែរខ្នងគេងទៅម្ខាង សាងពេល
វេលាល្អដល់ ថេយ៉ុង ជាខ្លាំង ទេីបខំដេីរលបៗយកប្រអប់
អាហារដាក់លេីតុ រួចទម្លាក់ខ្លួន ដេីរដូចសត្វទា រកផ្លូវចេញ
ទៅខាងក្រៅវិញ តែចៃដន្យប៉ះចំ លោកដុកទ័រ ចាង ដូគីន
ចូលមកពិនិត្យអាការៈអ្នកជំងឺល្មម។
