ព្រឹកថ្ងៃថ្មី...
ជុងហ្គុក ក្រោកតាំងពីព្រលឹមស្រាងៗ ដេីម្បីលាយ
ទឹកក្ដៅ និង របស់របរប្រេីប្រាស់ទុកសម្រាប់ ថេយ៉ុង។
ពេលរួចរាល់ ក៏រៀបចំងូតទឹក ផ្លាស់ប្ដូរសម្លៀកបំពាក់ តែង
ខ្លួនយ៉ាងស្រស់សង្ហា ឃេីញថាទទួលយកបាន ទេីបដេីរ
ទៅបីអ្នកគេងធ្វើមុខម៉ក់ៗនៅលេីពូកយកទៅដាក់ក្នុងអាង
ទឹករួចចេញមកវិញ មុននឹងចេញមក ក៏មិនភ្លេចផ្ដែផ្ដាំពាក្យ
ពេចន៍ខ្លះៗដែរ៖
«ពេលងូតទឹកហើយ ហៅយេីងឮទេ?»
«មិនឮ!»
«ថេយ៍!»
«អឺឮហេីយ»ជុងហ្គុក អស់សំណើច ដេីរចេញទៅ
ខាងក្រៅ អង្គុយលេងទូរស័ព្ទរង់ចាំក្មេងឫកធំខ្លះ។
អូសចុះអូសឡេីង ក៏ប្រទះឃេីញព័ត៌មានអំពីការប្រកួត
ប្រជែងការគូរគំនូរនៃវគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រ។ អារម្មណ៍ល្អៗស្រាប់
តែរលាយបាត់អស់ ជំនួសមកវិញនូវភាពសោកស្ដាយ
និង អាម៉ាស់ ដែលខ្លួនឯងជាជញ្ជាំងឃាំងឃាត់ដំណើរជីវិត
ដ៏ស្រស់បំព្រងរបស់ក្មេងប្រុសមិនដឹងខ្យល់អ្វីម្នាក់ឲ្យទទួល
រងថ្មបាក់ដ៏សែនធ្ងន់។
ចាយពេល៣០នាទី កំលោះតូច ងូតទឹក ស្លៀកពាក់
រួចរាល់ជាស្រេច ទេីបហៅអ្នកខាងក្រៅឲ្យលេីកបីចេញ
ទៅដាក់នៅមុខតុសំអាង បម្រុងនឹងផ្លុំសក់ តែប្រុសខ្លះ
ស្នេីខ្លួនធ្វើជំនួសទៅវិញ។
«ថ្ងៃនេះយេីងមានភ្ញៀវ ថេយ៍ធ្វើខ្លួនឲ្យល្អណា
ចាត់ទុកថាយេីងសុំទៅចុះ»ជុងហ្គុក ទម្លាក់ម៉ាស៊ីនផ្លុំ
សក់ទៅលេីតុ ទម្លាក់ចង្កាលេីស្មាស្ដេីងសិចស៊ី កែវភ្នែក
ខ្មៅងិលសម្លឹងមេីលមនុស្សស្រស់ស្អាតដូចទេវបុត្រ
មិនដាក់។
ថេយ៉ុង មិនមាត់ អង្គុយស្ងៀមទ្រឹងសម្លឹងមេីលមុខ
សង្ហាតាមកញ្ចក់។ បេះដូងលោតឌឹបៗ ដៃជេីងត្រជាក់ស្រេងខុសធម្មតា មុខក្ដៅភាយៗយ៉ាងចម្លែក។ គេឈឺ
ឫ?
