YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR!
İlk yayınlanma tarihi: 05.07.2017
Tekrar yayınlanma tarihi: 12.12.2022
"Şunu unutma. Ben şehri yıkıp geçen kasırgayım ama sen, yerinden bile kıpırdatamadığım bir kuş tüyüsün. Bir kuş tüyü kadar hafifsin, üflesem uçars...
Kitabın asıl bölümlerine az kaldı. Siz de heyecanlı mısınız? Ben ölüyorum heyecandan!
The xx - Intro Keyifli okumalar ❤️
"Karanlığın ortaya çıkabilme ihtimalidir, gün saatlerini bu denli parlak yapan." - Stephen King
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korku, çaresizlik, yorgunluk ve bıkkınlık.
Midemde, korkunun doğurduğu sancının yanında bir de bıkkınlık hissi vardı artık. Bıkmıştım, yorulmuştum. Bilinmezlik, tehlikede olmak, korkmak... tüm bunlar beni çok yormuştu. Vücut ısım gittikçe düşerken, içimde cayır cayır yanan bir ateş vardı.
Dayanamıyordum artık ve çıldıracak gibi hissediyordum. Tahammülüm kalmamıştı. Delirmek istiyordum. Telefonu açtığımda duyacağım o ürkütücü sesi tiz bir çığlıkla bastırmak istiyordum.
Vücudumu şiddetli bir üşüme ve titreme hissi alırken korkuyla parlayan gözlerim hâlâ Kaan'a bakıyordu. Kesik bir nefes alıp bakışlarımı titreyen telefona çevirdim ve ürkekçe yutkundum.
"Sikeyim böyle işi!"
Ben gür bağırışı ve ettiği küfür karşısında korkuyla irkilirken arabayı ani bir manevrayla, sinyal vermeden sağa çekti ve frene asıldı. Öne doğru savrulup tekrar koltuğa yapışırken dişlerimi birbirine bastırdım.
Telefon elimin içinde titremeye devam ediyordu. Sanki elimdeki bu titreşim, dalgalar halinde bütün bedenime yayılıyordu.
Kaan bana yönelince tekrar irkildim. Duraksadı ve burnundan bir nefes verdi. "Korkma Gece," dedi sesini kontrol etmeye çalışarak. "Korkacak bir şey yok."
Sonra elimde titremeye devam eden telefonu aldı ve kapıyı açıp arabadan indi. Korkuyla ne yapmaya çalıştığını düşünürken de kapıyı sertçe kapatıp arabadan uzaklaştı. Öyle sert kapatmıştı ki araba olduğu yerde sallanmıştı.
Kaan telefonu açıp kulağına yaslarken çaresiz bir şekilde omzumun üzerinden Tunga'ya baktım. O da gerilmişti.
Tam bana neler olduğunu soracağını düşündüğüm sırada beni rahatlatmak ister gibi gülümsedi. "Korkma," dedi güven veren bir sesle. "O halleder."
"Sen biliyor musun?" diye sordum zar zor çıkan sesimle.
"Biliyorum," dedi bakışlarını dışarıda telefonla konuşan Kaan'a çevirirken. "Anlattı."
Onun bakışlarını takip ederek ben de Kaan'a baktım. Bağırıp çağırıyordu. Ne söylediğini anlayamıyordum ama öfkesini aramızdaki cama rağmen hissedebiliyordum.
Tunga yeniden bana döndü. "Korkma, tamam? Güvendesin."
Başımı iki yana salladım. "Her an öldürülebileceğim ihtimalini bilirken nasıl korkmayacağım?"
