YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR!
İlk yayınlanma tarihi: 05.07.2017
Tekrar yayınlanma tarihi: 12.12.2022
"Şunu unutma. Ben şehri yıkıp geçen kasırgayım ama sen, yerinden bile kıpırdatamadığım bir kuş tüyüsün. Bir kuş tüyü kadar hafifsin, üflesem uçars...
Size bir sır vereyim. Hep aynı kadın ölecek. Hep aynı kadın doğuracak. Hep aynı kadın kaçacak. Her şey birdir. Her şey birdir. Her şey birdir. O kadın ... o aynı kadın ... külliyen delidir. -Mine Söğüt, Deli Kadın Hikayeleri
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bedenim uzun süredir bir boşlukta sallanıyordu. Ayaklarım uzun süredir yere basmıyordu. Asılı kalmıştım. Korkuyordum. Düşmekten çok korkuyordum. Bir kez daha yere çakılmaktan çok korkuyordum.
Tutunduğum her şey orada öylece durmaya devam ediyordu. Parmak boğumlarım acıyordu. Gücüm tükeniyordu. Ellerim, onları her saniye biraz daha gevşek tutuyordu.
Başımı eğip yeniden aşağı baktım. Dalgalar beni bekleyen kayalıklara gürültüyle çarparken yutkundum. Düşersem çok acır mıydı? Hemen ölür müydüm yoksa bir süre can mı çekişirdim?
İnandıklarım beni bırakır mıydı? Düşmeme izin verirler miydi?
Bedenim tir tir titriyordu. Korkum somutlaşmış bir şekilde kollarımdan ellerime doğru ilerliyordu. Birazdan ellerimi tutup çekecek ve beni boşluğa bırakacaktı. Çok uzun sürmeyecekti yere çakılmam. Belki birkaç salise, belki birkaç saniye sonra bedenim kayalıklara sert bir şekilde çarpacaktı. Belki dağılacaktı vücudum, paramparça olacaktım. Tıpkı ruhumun paramparça olduğu gibi.
İnandığım her şey derin bir çukura doğru çekiliyordu. Ellerimin altından yavaş yavaş kayıyordu. Çaresizce tutunmaya devam ettim. Kendimi yukarı çekmeye çalışmadan, sadece boşlukta asılı kalmaya devam ettim.
Yukarı çıkabileceğime inancım yoktu, sadece tutunabileceğime inanıyordum. Biraz daha dayanabilmekti tek amacım. Kurtulabileceğimi aklımın ucundan dahi geçiremiyordum.
Çünkü eğer kurtulabilme ihtimâlimi bir an bile düşünürsem çakıldığımda çok daha büyük bir acı yaşayacaktım. İnsanı öldüren tek şey yaşama umuduydu. Ölümden korkanın ölümü acı olurdu.
Tutunduğum şey inançtı. Mutlu olabileceğime olan inancımdı. Hislerimdi, yaşadığım güzel anılardı. Kaan'ın dokunuşuydu. Kaan'ın toprak rengi gözlerinde gördüğüm şefkâtti.
Kaan'dı.
Ama sonra gerçekler geldi. Tutunduğum her şeyi kökünden kopardı ve beni boşluğa bıraktı. Tutunduklarımla birlikte düştüm. Saniyeler sürer sanmıştım ama düşüşüm çok uzun sürdü. Uzun bir yolculuk gibiydi.
