YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR!
İlk yayınlanma tarihi: 05.07.2017
Tekrar yayınlanma tarihi: 12.12.2022
"Şunu unutma. Ben şehri yıkıp geçen kasırgayım ama sen, yerinden bile kıpırdatamadığım bir kuş tüyüsün. Bir kuş tüyü kadar hafifsin, üflesem uçars...
Artık sınır koymayacağım ancak lütfen oy vermeden, yorum yapmadan geçmeyin. Zira ne kadar çok talep o kadar çok arz. Bu her zaman böyledir. Şimdiden teşekkür ederim.
Instagram: @ezgivani @vanililatee
Diğer Kitaplarım: SİYAH ATEŞ, MİSİL
🎧ZAYN - There You Are 🎧Ogün Sanlısoy, Özlem Tekin - Dayanamam 🎧Serhat Erdem - Bırak Beni 🎧Haluk Levent - Zifiri
Keyifli Okumalar! 🪶
"Çünkü geçmiş bazen şimdiyle savaşıp geleceği esir alabiliyor." -Kaan Murat Yanık, Butimar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçmiş, çok önceden izlediğiniz ve ayrıntısını hatırlamadığınız bir film gibiydi. Geçmişteki bir anıyı düşünürken çoğu zaman böyle hissederdim. Tıpkı izlediğim bir filmi anımsıyormuşum gibi. Bazı kilit anlar hariç çoğu zaman hatırladıklarımı gerçekten yaşayıp yaşamadığım konusunda yanılgıya düşerdim. "Vay be, böyle bir şey geçmişti başımdan," dediğim çok an vardı.
Bir de hiç yaşayamadığım anılar vardı. Yaşamak için benliğimi feda edebileceğim ancak hiç yaşayamadığım anlar. Onlar yaşanmışlıklardan daha etkiliydi. Ukte kalmış her şey yokluğuyla var olurdu ve o yokluk, sizi günden güne küle dönüştürürdü.
Benim en büyük korkumdu terk edilmek.
Terk edilişlerim ruhumda öyle büyük bir yaraydı ki saptığım tüm yolların müsebbibi oydu. Bir eli tuttuğum o ilk anda başlardım korkmaya, bir gün beni bırakmasından. Bırakmasın diye ne gerekiyorsa yapardım. Gözümün önünü göremeyecek kadar kendimi kaybederdim terk edilmemek için. İşte bunun tek sebebi o yokluğun ruhumda var ettikleriydi.
Bakıldığında güçlü görünsem de acizdim. Çok acizdim.
Öte yandan babamın yokluğu beni her gün biraz daha yaksa da içime öyle bir gömülmüştü ki varlığını hiç hayal edememiştim. Elbette zaman zaman, bir gün karşıma çıksa ne yaparım diye düşündüğüm oluyordu ancak o günün geleceğine hiç ihtimal vermemiştim. Bir gün babamı kanlı canlı karşımda göreceğime hiç inanmamıştım.
Zaman durmuştu. Zamanın sesi durmuştu. Zaman akıp gidiyordu aslında ancak ben, günahlarımın sahibi olan o yeşil gözlere asırlardır bakıyordum sanki.
Onu ilk gördüğümde, o restaurantta gözlerine ilk baktığımda hissettiğim o tanışıklık hissi usul usul zihnimde bir anlam kazanıyordu şimdi fakat onu tanıyormuşum gibi hissetsem de aslında hiç tanımıyordum. Kanını taşıdığım bu adam sadece bir yabancıydı. Geçmişimde, belleğimde onunla ilgili tek bir anı yoktu. Yüzüne baktığımda sanki yıllardır yanıbaşımdaymış gibi hissetsem de aslında hayatımda sadece iki kez gördüğüm bir yabancıya bakıyordum şu anda.
