YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR!
İlk yayınlanma tarihi: 05.07.2017
Tekrar yayınlanma tarihi: 12.12.2022
"Şunu unutma. Ben şehri yıkıp geçen kasırgayım ama sen, yerinden bile kıpırdatamadığım bir kuş tüyüsün. Bir kuş tüyü kadar hafifsin, üflesem uçars...
Berkay Altunyay - Rengarenk Acılar Güntaç Özdemir - Benimle Yan Mehmet Can Asfuroğlu - Ben Kötü Değilim Ruelle - Find You Kuzey Güney Dizi Müziği - Çamurdan Dibim Görünmüyor (güzel şarkı napiyim)
Keyifli okumalar 💜
"Bir erkeğin evi, dışarıdan onun kalesi gibi görünebilir; oysa içeriden daha çok çocuk odasına benzer." - Clare Boothe Luce
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Parmaklarım ince telli, yumuşak sarı saçların arasında gezinirken sıkıntıyla iç geçirdim. Arya'nın yatağının baş ucunda oturmuş, tekrar uykuya dalmasını bekliyordum. Eve geldiğimizde bir ağlama krizi daha geçirmişti. Onu güçlükle sakinleştirmiştik.
O, ailenin sevgi gören tek çocuğuydu. Kaya sayesinde mi, yoksa anne ve babasının aklı başına geldiğinden mi bilmiyordum ama Arya için gerçek birer anne baba olmuşlardı. Bu sebepten Arya ikisine de çok düşkündü.
Odanın kapısı sessizce açılınca yaslandığım yatak başlığından yavaşça doğruldum ve gelen kişiye baktım.
Kaya yorgun bakışlarla içeri girerken gözleri önce mışıl mışıl uyuyan Arya'yı buldu, sonra bana döndü. "Uyudu mu?" diye fısıldadığında başımı salladım.
Bana doğru ilerledi ve önüme çömeldi. Elimi Arya'nın saçlarından çekip tamamen ona döndüm. Bir süre gözlerime baktı, sonra başını yavaşça dizlerime koydu. İçim burkulurken elimi saçlarına götürdüm ve parmaklarımı dağınık saçlarının arasında gezdirdim.
"Onun için endişeleniyorum," diye itiraf etti.
Görebiliyordum. Babasından çok Arya için endişeleniyordu.
İç geçirdim. "İyi olacak," dedim kısık bir sesle. "Merak etme."
Başını kaldırdı ve bana gülümsedi. Gözleri yorgun bakıyordu. "Hadi," dedi fısıldayarak. Ayağa kalktı ve elini uzattı. "Çok yoruldun."
"Annen nerede?" diye sordum. Az önce salondaki koltuğun en köşesinde, minderin ucunda diken üstündeymiş gibi oturuyordu ve o hâli istemsizce içime dokunmuştu. Sanki oğlunun değil de bir yabancının evine gelmiş gibiydi. Hareket etmeye bile çekiniyordu.
"Daria onu misafir odalarından birine yerleştirdi," dedi beni ayağa kaldırıp kolunun altına alırken. "İyi, rahat. Meraklanma."
İç geçirdim ve kapıyı yavaşça açtım. "Üstüme vazife değil, biliyorum ama... annene üzüldüm Kaya."
Koridora çıktığımızda Kaya dönüp Arya'ya son bir kez baktı ve kapıyı yavaşça kapattı.
"Biliyorum," dedi ifadesiz bir sesle. "Vicdanlı bir insansın çünkü. Ama emin ol o sana asla üzülmezdi."
