My Man (ငါ့လူကြီး)

Part - 19

ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်ချိန်၌ နေဝင်စပြုနေလေပြီ။ အမှောင်ဟာ ကြီးစိုးဖို့လိုသေးသော်လည်း ခပ်နွမ်းနွမ်းကောင်းကင်ကြီးကိုမြင်ရရုံနဲ့ တိမ်စိုင်တွေဘယ်သို့ပြေးနေပြီလဲသိနိုင်လေပြီ။

ရန်ကုန်မြို့မှကြိုဆိုပါ၏ဆိုသော ဆိုင်းဘုတ်ကိုမြင်လိုက်ရလေပြီ။ ဟိုက်ဝေးလမ်းမကြီးမှ မြို့အတွင်းဘက်ဝင်လိုက်လေပြီမို့ ရန်ကုန်မြို့၏ထုံးစံအတိုင်း လမ်းအကျိုးအပျက်များနဲ့ကြုံရလေပြီ။

"ကားမောင်းတာနှေးတယ်ကွယ်...အလျင်လိုနေပါတယ်ဆို မြန်မြန်မောင်းလို့မရဘူးလားကွယ်..."

"ကားလမ်းတွေပိတ်နေပါတယ် မယ်မယ်..."

ရှေ့ကိုမော့ငေးကြည့်တော့ ယာဥ်ကြောပိတ်ဆို့မှုဖြစ်နေခဲ့၏။ သားဖြစ်သူနေထိုင်ရာသို့ရောက်ဖို့ရာလည်း တော်တော်လေးလိုသေးသည်။

ဒေါသတွေကိုလည်းထိန်း၍မရတော့ပေ။ သတင်းရတဲ့အချိန်တည်းက ဟော်နန်းမှ ရန်ကုန်သို့အပြင်းအထန်ဆင်းလာရခြင်းပေ။

မင်းသမီးလေးလည်းရန်ကုန်မှာလို့ပြောပြီး
မောင်လေးကို စောင့်ရှောက်မှုမ​ပေးခဲ့တာလား။
သူတို့နှစ်ယောက်နေတဲ့အိမ်ကလည်း ဘေးချင်းကပ်လျက်ဖြစ်နေတာကိုတောင် ဘယ်မှာနေကြတယ်မသိဘူးဟု ပြောလေကြသူများကိုကြည့်ပြီးလဲ အားမရပါ။

လက်ထဲပါလာလေသော ဓာတ်ပုံများကိုကြည့်ပြီး တွေးနေမိ၏။ ဘယ်သူကများရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ မယ်မယ်ကြီးဆီအရောက်ပို့ရတာလဲ။

ဓာတ်ပုံများကိုကြည့်မိချိန်၌ မိမိရဲ့သားဖြစ်သူနှင့် အခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်နမ်းနေကြခြင်းကိုမြင်နေရ၏။ ဓာတ်ပုံထဲကအမျိုးသားမှာ ကျောပေးထားလေတာမို့ ဘယ်သူ၊ဘယ်ဝါရယ်လို့ ခန့်မှန်းမရခဲ့ပေ။ သားဖြစ်သူရဲ့လည်ပင်းသားတွေနဲ့ ပခုံးပေါ်ကညှပ်ရိုးကိုနမ်းလျက် ဘောင်းဘီခါးပတ်လည်းဖြုတ်ထား၏။

"နင်တို့ရဲ့ မင်းသားလေးဟာလေ ဒီလိုပုံစံဘာကြောင့်ဖြစ်ရတာလဲ...ငါ့ကိုပြောကြပါဦး
ငါကြာရင် ရူးတော့မယ်...ငါ့ကိုပြောကြပါဦး..."