My Man (ငါ့လူကြီး)

Part - 45

"ကားသော့ဘယ်နားကျခဲ့လဲမသိဘူး ဆရာဝင်းထွန်း..."

ဒါရိုက်ဘာအဘ၏ပြောသံကြောင့် ဘေးနားပတ်ပတ်လည်သို့ ကြည့်ရလေပြီ။ခါးကြားထဲလဲမရှိသလို အိတ်ကပ်ထဲ၌လည်းမတွေ့ရ။

"ဒီနားမှာတော့မရှိဘူး သချိုင်းဘက်မဟုတ်ရင် ဇရပ်အဆောင်ထဲမှာ သွားရှာကြည့်ပါလား အဘ..."

ရေဝေးသုဿန်ဖြစ်လေရာ ​မြေချအခမ်းအနားမှာလည်း ညနေစောင်းပေမို့
အနောက်ဘက်အရပ်သို့ တစ်ဟုန်ဟုန်နဲ့ထိုးကျနေသောနေရောင်မှာလည်း လွမ်းဆွေးဖွယ်ရာအတိနဲ့ မှိုင်းအုံ့အုံ့။ အထီးကျန်စွာနေခဲ့ရတော့မည့် ညီလေးအတွက်လည်း ရင်နစ်စွာငိုကြွေးချင်မိသည်။

လူဆိုတာမျိုးက တစ်နေ့ကျသေကြရမည်။
တစ်နေ့မွေးပြီး တစ်နေ့သေရမည်ဆိုတာ လူ့ဘဝရဲ့ဓမ္မတာပင်။ ကံ၊ကံ၏အကျိုးပေးသည် လူတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်တော့
မတူကြပေ။ လူသားရယ်လို့ ဖြစ်လာတာနှင့်အမျှ အို၊နာ၊သေဆိုသော ​ဒုက္ခသစ္စာတရားများကိုခံစားရမည်မှာ ဧကန်မုချမလွဲပေ။

လူတိုင်းဟာ တစ်နေ့တော့ခွဲခွာရမည်။
မရဏတရား သေဆုံးခြင်း၊ဝေးကွာရခြင်းဟူသည် လူချမ်းသာ၊ လူဆင်းရဲဟူ၍ခွဲခြားမထားပေ။ ဒီနေ့ဖြစ်မည်။မနက်ဖြန်မှ ဖြစ်မည်ဟူ၍မရှိ။
လူ့ဘဝ လူ့ကံကုန်ပါက ခွဲခွာခြင်းဟူသောအမျိုးနှင့် အခုချက်ခြင်းလက်ငင်းတွေ့နိုင်သလို။ မိနစ်ပိုင်းနှင့်လည်း အလင်းကွယ်လို့ နာမ်ရုပ်တရားဟာ ကွယ်ပျောက်တတ်ပါ၏။

သုဿန်ရေဝေးရှေ့တွင်ရပ်လျက် မီးခိုးခေါင်းတိုင်၏ အငေွ့တလူးလူးတက်နေ
ပံုကိုငေးနေသော သူသည်အနက်ရောင်တိုင်းရင်းသားဝတ်စုံကိုဝတ်ဆင်ထား၏။ သက်မတပြင်ပြင်နဲ့ရင်မောနေပုံ ဒေါက်တာဝင်းထွန်း၏ ငြိုးငယ်နေသောမျက်ဝန်းတို့သည် မျက်ဝန်းအိမ်အတွင်း၌ လှပစွာတည်ရှိနေ၏။ တကယ့်ကိုလှသောအမျိုးသား၏ဘေးတွင် ရုပ်တည်အသင့်အတင့်နှင့်ခပ်ညိုညိုအသားအရည်ပိုင်ဆိုင်သော လူငယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်လည်း
ရှိနေခဲ့၏။

"ဆရာဝင်းထွန်း ခန်းမထဲမှာ ကားသော့ရှာမတွေ့ခဲ့ဘူးခင်ဗျ...မြေကျင်းအနားမှာ မမလေးငိုတော့ဆွဲရင်း ကျခဲ့တာထင်တယ်..."