My Man (ငါ့လူကြီး)

Part - 42

အရေးပေါ်ကားရောက်လာသည့်အချိန်ကို မစောင့်နိုင်တော့သလို အသက်မရှူတော့သော လူနှစ်ယောက်ကြောင့်လူအားလုံးပူထူစွာ။ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသော လက်အသေးလေးက လက်ဖဝါးကြီးထက်ဝယ် မြဲ​မြံလျက်။

မှိုင်းညှို့ငယ်ရဲ့လက်ကလေးကိုဆွဲခွာကာ ဦးဝဠာထွန်းကို ကားပေါ်တင်ဖို့ပြင်သော်လည်း ဘယ်လိုမှခွာမရတော့​ေသာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးကိုကားပေါ်တင်ပြီး ဆေးရုံသို့ပို့ရ၏။ ကားကူရှင်ကနှစ်ယောက်အတွက်အဆင်မပြေသော်လည်း ရအောင်တော့တင်လိုက်ရပေသည်။

"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ...အမလေး ငါ့မြေးလေး..."

အပြေးရောက်လာကြသောနှစ်ဖက်မှဆွေမျိုးများ။
ကြီးမေနှင့်မှိုင်းညှို့ငယ်ရဲ့အဘွားတို့ကိုယ်မှာ ဟင်းနံလေးများပင်ကပ်ပါနေကြသေးသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ တူသားမောင်မယ်တွေအတွက်ဆိုပြီး ရည်ရွယ်ကာချက်ပြုတ်နေကြတာဖြစ်လိမ့်မည်။

"ကိုစဝ်သီ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..."

"မင်းရဲ့လက်ချက်မဟုတ်လား နန်း..."

လူအားလုံး၏အကြည့်များ သံသယမျက်ဝန်းများက မိမိထံသို့ရောက်လာလေခဲ့ပြီ။ မယုံကင်းသောအကြည့်များက ဝန်ခံဖို့ရာဆော်ဩနေခဲ့၏။ တကယ်လား။ သေချာနေတာလားဆိုတဲ့မေးခွန်းထက် နင်မှနင်ပဲဟုစွပ်စွဲနေသလို။

"မေမေ..."

"..."

"မှိုင်းညှို့လေးရဲ့အသက်အန္တရာယ်က
စိုးရိမ်ရတယ်...၆၀/၄၀ပဲ..."

ခွန်းစဝ်သီလက သူ၏အမျိုးသမီးရှိရာမျက်နှာလွှဲထားသလို သားဖြစ်သူတို့ရဲ့အကြည့်တွေဟာလည်း သူမအပေါ်တာဝန်မဲ့နေသယောင်။ ပြောမပြနိုင်သော၊ ရှင်းမပြနိုင်လောက်အောင်ကို စိမ်းသက်သက်နဲ့ သူစိမ်းပမာ။

"ဝဠာရော...ဝဠာထွန်းရဲ့အခြေအနေရော..."

"ဦးဝဠာ ဆုံးသွားပြီ..."

ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ချပြီး မျက်လွှာချကာငေးငိုင်သွားသော ဟော်နန်း၏မိဖုရားနန်းနွယ်နှင့် ငိုနေသော မင်းသမီးလေးဖနွမ်တို့၏ အသံကတိတ်ဆိတ်သွားကြလေပြီ။ ဘယ်သူကမှ ဘယ်သူ့ကိုမှ အပြစ်တင်ပြောဆိုခြင်းမရှိတော့သလို ခွဲခန်းအတွင်းမှ လူသားတွေကိုသာစောင့်နေကြပြီ။