Ruh Eşi

8."Abi"

Arenin evi ile benim evimin arası 6 saat olduğu için, Aren beni sırtında götürmeyi planlıyordu.

Kurda dönüşüp.

Tabikide kabul etmedim.

Biraz ilerde siyah bi jeepin olduğunu gördüğümde ise çoktan o tarafa doğru yönelmişti.

Ve neredeyse Arenin hızından dolayı 4 saate gelmiştik.

Figenle zaten bu meseleyi telefon ile konuşurum diye pek irdelemedim hatta belki gerçekleride anlatabilirdim. Ondan saklım olmazdı. Ondan taraf için rahattı.

Küçük 2+1 bir evim vardı.
Sade ve şık sıcak bir ev.

Son valizimide toplayıp ayakta bekleyen Arene uzattım. Diğer 2 valizimide alarak kapıdan yan dönerek geçti.

Evime son kez bakıp anahtarı delikten çıkardım.
Buraya kışın gelirdim genelde 1 hafta kadar bir süre kalır kafamı dinlerdim.

Kapının kulpundan çekip sert bir şekilde kapattığımda anahtarımıda cebime koymuştum.

Arkami dönüp bir adım atmıştım ki Arenin yere yığılması ile korkup bir iki adım geriledim.

Resmen toprağa gömülmüştü.
"DEVİN! NERDESİN!(?)" diye bir kükreyiş duymuştum. Bu ses abime aitti.

Ama geleceginden hiç bahsetmemişti ki.

Tabikide o sürprizleri severdi.
Ama ben şuandan itibaren sürprizlerden nefret etmeye başlamıştım.

"Abi!" Dedim. Koşar adım yanına giderken.
Aren yerden kalktığında ikisi karşı karşıyaydı. Aren şuan benden ötürü bir şey yapamadığı için sadece kasılmış bir şekilde bekliyordu. Aralarındaki gerginliği bastırmak için küçük bir adım atarak abimin dikkatini çekip onun önüne geçtim.

"Abi, senin burda ne işin var?" Sanki bu cümle, kardeşini bir erkekle basan bir kızın soylecegi şeyler gibiydi ama neyse.

"Devin ne diyor bu adam ne evlenmesi?" Abim burnundan soluyordu.

İnsan sevgiliyiz falander be adam ne evlenmesi cidden ya.

"Abi şey-" diyip işi tam toplayacakken
"Ben kardeşinizi çok seviyorum ve onunla evlenmekte kararlıyım" diyip sözümü böldü Aren.

Hayır yani iki dakika sussan Alfalığın mı bozulur?

"Ulan sen!" Dedk beni iterek Arenin yakasına yapısan abim.

"Abi dur!" Diyerek onları ayırmaya çalışıyordum.

Bir yandan abim bir yandanda Aren birbiri ile sürtüşürken ayaklarım birbirine dolanmış yere düşmüştüm.

"Ah!" Ağzımdan çıkan bir nida ile hemen Aren,

Kesinlikle Alfa olduğu için.

Hızlı bir şekilde yanıma eğildi.
"Devin" diyip elini uzattı.

Ona bön bön bakarken başımı sağ tarafa cevirdiğimde abiminde bana elini uzattığını gördüm.

Şimdi hangi eli tutucaktım?

İkisinede bakıp ellerimi geriye attım ve yerden destek alarak ayağa kalktım.

Ellerini çekip onlarda çöktükleri yerden doğruldular.

Abim, ilk bana sonra Arene bakarken. Aren gözelerini vücudumda gezdiriyordu.
Hasar tespiti yapar gibiydi.

"İş ciddi. Biz seninle bi konuşalım delikanlı" dedi gözleri Arede durduğunda bir baba edası ile. Aren başkaları abime yöneltti.
"Konuşalım buyrun eve" diyip bir adım geriledi.

Abim bana dönüp,
"Senlede konuşucaz küçük hanım sende bekle sırana savmadin" dedi. İlerlerken.

Arene, lütfen alttan al bakışı atarken bir kere başını salladı. Sonra oda abimin arkasından eve girdi.

Tabiki abimdede bir anahtar vardı. Sonuçta adı üstünde nasıl 'süpriz" yapacaktı?

Keşke sürpriz yapmasaydı.