Ruh Eşi

10."seviyorum"

İnsan hem ölü hemde diri olabilir miydi?

Şuan burda içeride olacak kavgayı mümkün olduğunca durdurmak için ölüp ölüp diriliyordum.

Ben burada, evin dışında ecel terleri dökerken Arenin ve abimin kolkola çıkmasını bekliyordum.

Tamam tamam bende inanmadım bu dediğime.

Elim göğüsümde beklerken kapının sesini duydum.

Tabikide abimin ağzı yüzü kan içinde içeriden çıkmasını beklemiyordum.

İkiside birbirine dönük konuşuyorlardı.

Tamam kimse ölmeyecek.

Yanıma geldiklerinde.
"O zaman merkeze mi inelim senin eve mi? Yoksa açık bi alan senin için uygun mu?" Dedi. Neden bahsediyordu abim?

"Fark etmez. Ama açık ve geniş olursa daha iyi olur" diyip bana döndü Aren.

"Siz neyden bahsediyorsunuz?" Dedim kaşlarımı çatarak. Konuşmaları çok saçma gelmişti.
"Senin için küçük bir oyun güzelim sen geç izle" dedu Aren.
Galiba içeride bir şeyler atıştırmıştlardı. Vede Aren yürek yemişti. Çünkü abimin yanında rahatça, çok rahatça konuşuyordu.

"Oyun? Kendine bu kadar güveniyor musun?" Dedi abim alay ederce bir gülüş takmışti suratına. Oda ceketini çıkarıyordu. Aren cevap vermeyip sadece bi kere başını salladı.

İkiside birbirine bakarak. Ceketlerini bana uzatti.
"Burda?" Diye sorarca elleni beline atti abim.
"Burda" Aren onu onayladığında, evimin yanındaki geniş araziye ilerlemeye başlamışlardı.

Benim için Aren oyun mu oynayacaktı?

Konuya fazla Fransız kalmıştım.

Ceketleri kaputa koyup bende onlara yetişmeye çalışarak arkalarından yürüdüm.

İkiside aralarında en az 5 metre olmak üzere karşı karşıya durdular.

Abim elini uzattı, Aren elini tuttu.

El sıkışıp başlarını ile birbirini selamladılar.

Sonrada beklemediğim bir anda abim sağ ayağı geriye sürtüp, çekti ve Arene hızlı bir tekme savurdu.

Arenin mükemmel refleksleri sayesinde abimin ayağını havada tutup diğer elinide yanına koyup ayağını çevirdi. Abim belinden dönerken ayağını tekrar hızlı bir hareketle çekti.

"Reflexleklerin güzel" dedi nefesini verirken.
"Yumruklarım daha güzel" diyip ikinci hamleyi Aren yaptı.

Abimin sağ tarafına bir yumruk savurduğunda bu sefer abim elini tutup oda sol eli ile Arene bir yumruk savurdu.

Nefes kesen muhteşem bi film izliyordum sanki.

(...)

Aradam neredeyse 45 dakika geçmişti. Arenin sol kaşının köşesi ve dudağının sag tarafı patlamıştı.

Abimin ise elmacik kemiği şişmiş, sol gözü hafif morarmıştı.

Aren, abimin attığı tekmeyi son anda iki elini birleştirip engelleyerek tekmesini geri itti.
Ve kendi 180° dönerek abime bir tekme savurdu.

Abim omurgasi ile kendini geri çektiğinde Arenin tekmesi boşa gitmişti.

Ama şuna emindim ki Aren gücünü kullanmıyordu. Hatta kullanmamak içinde ayrı bir efor sarf ediyordu.

Çünkü doğal olarak bizden, yani insanlardan üstünlerdi.

İkiside elleri yumruk bir şekilde göğüslerinin hizasında savunmada dururken soluk soluğaydı.

"Dur" dedi abim en son.
Aren yumrukların çözüp belini doğrulttu.
Abimde ayni hareketi yaptığında ikiside normal boylarında dimdik duruyordu.

"Devini, gerçekten seviyor musun?"

Ciddi misin abi? Kim sevmediği biri için seninle dövüşür?

Usta bir tekvandocuyla?

Aren ilk önce bana baktı, gözlerini gözlerimden çekmeden bana bakarak cevap verdi.
"Seviyorum."