Ruh Eşi

15."Abim"

Şaşkındım. Aklıma gelen milyonlarca soru vardı. Çözemediğim bir sürüde cevap.

Yanlış bir şey söylemekten korkuyordum. Yanlış bir şey dememden ve onun sinirlenmesinden.

Neden utanıyordu?

"Abim" dedi zorlukla ondan bir cevap beklemiyordum.
Söylemek zorunda değildi.
"Zorunda değilsin" dedim kafamdakileri dile getirerek.
Başını olumsuz anlamda salladı.
"Sen, bilmek zorundasin" diyip gözlerini, gözlerime dikti.
O mor gözleri en koyu tonundaydı. Bu ton öfkelendiği için mi? Yoksa utandığı için miydi?

"Bundan yıllar önce, hastalandim. Yataklara düştüm" diyerek nasıl başlayacağına karar verip,konuşmaya devam etti.
"Ve bu hastalığıma bir kişi sevindi. Oda Murattı. Ne düşündü bilmiyorum kafasında ne planladı. Ama hastalanınca Alfalığımi elimden almaya çalıştı.
Kısa bir süreliğine aldıda. Fakat ben güçlenince tekrar sağlıklı hale geldiğimde onu öldürdüm. " Dedi soluk vererek. Gerçekten öldürmemişti. Kafasının içinde öldürmüştü.  Pür dikkar onu dinliyordum.
"Vampirler,devler, cüceler,cinler bu büyülü ormanda yaşayan kim varsa onu öldü biliyor. Alfa, yerine geçmeye çalışan kardeşini öldürdü. Bütün ormanda 3 ay boyunca bu konuşuldu. Herkes Alfanın caniliğini konuştu. Ama bilmiyorlardı ki eğer Alfa, kardeşine göz yumsaydı bu ormanı yakacaktı." Diyip yaptığım kahveden boğazındaki kuruluğu gidermek için bir yudum aldı. Benim abim,bana böyle bir şey yapsa ben napardım acaba?
"Herkes, bütün herkes beni kötü,cani, acımasız bir Alfa olarak gördü. Bütün halk yüzüme söylemesede içten içe Alfa olmami istemiyor." Dediğinde kalbimin acıdığıni hissettim. Bu kötü bir şeydi. Düşünsenize birini koruyorsunuz fakat yüzünüze gülüp arkanızdan lanetler okuyor. Ve siz bunu biliyorsunuz. Ne kadar kötü bir şey.
"Ormanı yakmasının sebebi ise intikam. Babam sürekli benimle gurur duyardı,beni Murattan daha cok severdi. Oda bu sevgiyi fark edince babamin olan ormani ondan tek hatıra kalan yeri yakmak istiyor." Dedi dudaklarıni yalayarak. Böyle bir hikaye beklemiyordum. İhtimal vermemiştim. Tahmin bile edememişti.
"Murat'ı 5 yıl önce buraya yeni gelen bir misafir olarak biliyorlar. Bu yüzdede benden çok onu seviyorlar" Dediğinde sözünü bitiridiğini anlamam için derin bir nefes verdi. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Ağzımı açıp tam bir şeyler komuşacakken geri kapattım.
Bir şey diyemezdim nasıl teselli edebilirdim?
"Bir şey demene teselli etmene gerek yok. Hiç bir zaman beni sevmeyecekler. Olsun sevmesinler. benim onları koruduğumu, korumayı, bıraktığım zaman fark edecekler." Diyip tekrar, boğazını sıkan eli sanki eritmek isterce soğumaya yüz tutmuş kahfesinden bir yudum alarak geçirmeye çalıştı.
"Aren" dedim dudaklarımı yalayarak.
"Emin ol değerini en kısa zamanda fark edecekler. En kısa zamanda anlayacaklar" dedim. Cümlelerimi kafamda toplamaya çalışıyordum.
"Sen gönlünü ferah tut. Hepsi senin en iyi Alfa olduğunu görecek" diyip onu teselli ettim. Kahvesinden başını kaldırıp bana baktı. Gözlerinde hüzün vardı. Yüzünde güzel bir tebessüm belirirken,
"Teşekür ederim,Devin" dedi.
Bende ona aynı şekilde gülümsediğimde kahvesini kafasına dikip bardağı önüme koydu. Kendi bardağım ileBardağını alıp mutfağa ilerledim.

"Hadi bir şeyler aç! Film izleyelim" diye ona seslendiğimde
"Tamam!" Diyerek bana cevap vermişti. Bardakları tezgaha koyup yukarıdaki dolaptan 2-3 tane kase çıkardım.
Aşağı dolaptanda atıştırmalıkları alıp kaselere doldurmaya başladım.

Bir tepsiye tabakları koyduğum televzonun sesi kulaklarıma doluşmuştu.

"Orman yolunda kaza yapan araçtan 27 yaşlarında bir adam  çıkartıldı sayın seyirciler. Kazanın 6 saat önce olduğu tahmin ediliyor"

Elimdekileri ortadaki sehpaya koyduğumda, Arenin dikkatli bir şekilde haberi izlediğini gördüm.

Bende kafamı çevirdiğimde kameramanla birlikte yerde kanlar içinde yatan adam tanıdık geliyordu.

"Kaza yapan adamın adının yağız olduğu şuanda ekipler tarafından belirlendi sayın seyirciler."

Dediğinde donup kalmıştım.

"Tamam abim dikkat et. Bişi olursa bir aramanda nolursa olsun burda olurum"

Abim...

Abimdi....

Kaza yapan....

Kaza yapan benim abimdi....