Ruh Eşi

53."Beril"

YAZARIN ANLATIMI İLE

Aren havanın kararmasıyla meydana gitmiş Devini bekliyordu. Ve ne yapacağını inanın kendiside bilmiyordu.

Bütün herkes yavaş yavaş meydanda tolanmaya başlamıştı.

Oda tahtına oturmuş Ruhunu bekliyordu.

Ayazlar geldiğinde, hepsi Arenin etrafına doluştu.

"Aren sana bir heberimiz var" dedi Ayaz korkarak.

Hepsi, onu dikkatlice süzüyordu.

Ayaz arka cebinden telefonu çıkardı.

Arene videou gösterdi.

...........≈≈≈≈...........

Kokusunu alıyordu Aren,
Sevdiğinin küçük kızının kokusu alıyordu.

İçindeki o korkuyuda iliklerine kadar hissediyordu.

Murat'ın kokusu ile Asenanın kokusunuda alıyordu.

Ama bir koku daha alıyordu. Çok tanıdık gelen fakat bambaşka bir koku...

Aren merakla o tanıdık kokuyu beklemeye başladı.

Devinin kokusu iyice yaklaştığında kalbinin sesinide duymaya başlamıştı.

Kalbi bir kuşun kanat çırpışı gibiydi.

Meydana baktığında bütün orman halkı ordaydı.

Sol taraftan çalılıklardan büyük bi ses geldiğinde ise ilk Asena sonra kucağınada Devin ile Murat Arenin karşısına atlamıştı.

Arenin gözleri, Devinin belini ve bacaklarını tutuan Murat'ın ellerindeydi.

O parmakları tek tek kırmak o elleri kendi ateşine atmak istiyordu.

Murat Devini kucağından indirdiğinde Devin dizlerinin üstüne yere çökmüştü.

"Nasılsın Alfa?" Diyerek bile bile abi kelimesini kullanmadı Murat.

"Devini ver! Gerçi bir dakika vermesende ben alırım zaten" diyip onlara doğru bir adım attı.

"Cık cık cık eğer Devini almaya çalışırsan berili göremezsin" dediğinde Arenin adımları bir çivi gibi yere saplanmıştı.

"İnandığımımi sandınız?" Dedi Aren alayla. Beril denilen kadının annesi olabileceğine inanmıyordu.

"Kanıtlamamı ister misin?" Diyerek o pis sırıtışıyla yine o günkü gibi sırıttı Murat.

"Lütfen" diyip küçümseme ile
kollarını göğsünde birleştirdi Aren.

Devin yere bakıyor başını kaldırmıyordu. Tabiki bu Alfanın gelini başını öne eğmez" diye söylenen sözü unutturmadı. Bilerek başını eğiyordu Devin. Çünkü kafasını kaldırdığında ilk Arenin gözlerine bakacaktı. Ve onun gözlerine bakarsa koşarak ona giderdi.

"Aras" diyip tanınmayan o kokunun sahibi çağırdığında Aras bulutlara yetişen ağacın tepesinden büyük bi gürültü ile aşağıya atladı.

"İşte gerçek kardeşin Alfa!" Diyerek ellerini birbirine çırpıp alkışladı Murat.

Herkesin ağzında şaşkın nidalar çıkarken Aren sinirle bağırdı.

Arenin ağzını açtığı an, Devinin gözünden bir damla yaş düşmüştü.

"LAN İT! YALAN SÖYLENE BENİM KARDEŞİM YOK!" dedi Aren. Herkesin tüyleri ürperirken Aren içindeki o aktif volkanı patlatmak istiyordu.

"Abi? Beni tanımadın mı? Aras, Aral babamın çocuğu,senin kardeşin, yıllardır terk edilmiş annemi bir hastalıktan kaybetmiş olan Aras" dedi.

Aren bunları duymak istemiyordu.

"SEN! SENİ! 6 YIL ÖNCE BU ORMANDAN SÜRDÜM... İNTİKAM İÇİN GELDİN!..." dediğinde bütün taşlar yerine oturmuştu.

Hatırlamıştı.

Aren anlamışti herşey bi plandı.

"SİZ!" Diye kükredi.
"HER ŞEYİ PLANLADINIZ!"
"aaa Alfa sen çok zekisin, annemden böyle zekiydi. Hep ondan bir şey saklayacağımda anlardı. Melez olması aptal olduğunu göstermez değil mi?" Dedi Aras.

"BENİM ANNEM YOK! SENDE YOKSUN!" Annesini hayatı boyunca ne kadar merak etsede güçlü olmalıydı 
"İnkar etme abi, ben senin öz be öz kardeşinim. Gerçi babam ne kadar annemi melez olduğu için terk etsede seni bırakmamış." Diyip son darbeyi vurmuştu Aras.

6 yıl önce Aras herkese rezil olduktan sonra eve gitmiş annesi ölmeden saatler öncede ona herşeyi anlatmıştı.

1 yıl sonra ise Aras ile Murat tanışmıśtı işte.

"ŞİMDİ EĞER DEVİNİ İSTİYORSAN, YALVARMALISIN!" Diyip ellerini iki yana açarak meydanda olan orman halkına döndü.
"AMA EĞER ANNENİ HAYATİNDA BİR KERE DAHİ GÖRMEK İSTİYORSAN EĞİLME. SANA GÖNDERDİĞİM VİDEODAKİ GİBİ!"
Dedi.

Evet Aras, Ayaz ile Arene video göndermişti.

"ANNEN Mİ? YOKSA EŞİN Mİ?"

Aras bu planı uzun zamandır yapıyordu.

Aslında niyeti intikam almaktı ama aklına son anda bu plan gelmişti.

Bir taşla iki kuş misali.

"Ben..." Diyip sustu Aren.

Çaresizdi.

Ne yapacağını bilemez bir haldeydi.

Siniri, çaresizliğe dönüyordu.

"Evet, bak herkes cevabını bekliyor"

Aren annesini çok merak ediyordu.
Hayatı boyunca anne özlemiyle yanıp tutuşmuştu. Tabiki kimseyede bunu fark ettirmemişti.

Aren ilk orman halkına sonrada Devine baktı.

Devin yere bakıyordu.

"Kaldır başını Alfanın gelini" dedi hasret olan o gözleri görmek için.

İkiside, eğer Devin gözlerini Arenle buluşturursa Arenin adil bi karar veremeyeceğini biliyordu.

Aren sonunda bir şey söylemeye yeltenmiş ağzını açmıştı...

ARKADAŞLAR, YAZARIN ANLATIMI NASIL? DEVAM EDEYİM Mİ? BANA BUNU SÖYLER MİSİNİZ?