Ruh Eşi

54."küçük kızım"

YAZARIN ANLATIMI İLE

İlk sağ sonra sol dizini yere koydu tam Devinin karşısına diz çöktü.

"Ben" dedi zorlukla. Bu onun için çok zor bir andi.

Devin saatler sonra, kafasını kaldırıp Arenin mor gözlerine baktı.

Aren zaten ona bakıyordu.

"Y-yalvarıyorum... Aras... Bana Ruhumu geri ver" diyip noktayı koymuştu.

Başını öne eğdi. Elinde sıktığı toprak eğer bir canlı olsaydı, şimdiye paramparça olmuştu.

Herkesin ağzından şaşkınlık sesleri çıkarken Arasın yüzünde gurur vardı.

Babası ölsede annesi için intikamımı aldı demek isterdi.

"BÜTÜN ORMAN HALKI DUYSUN BİLSİN! ALFANIZ ALFALIKTAN SÜRÜLDÜ! KENDİ GÖZLERİNİZLE GÖRDÜNÜZ! ARTIK YENİ KRALINIZ BENİM"

Orman halkı salak değildi. Kral kelmesi yerine Alfa' kelimesini kullansaydı daha ılımlı karşılardı.

Kral sözcüğü, masallarda aslanlara verilen biz sözdü onlar için.

Ve kralın ne kadar acımasız olduğunu kendi kültürlerinin efsanelerinden biliyorlardı.

Herkesin gözleri korku ile büyüdü.

"Şimdide bu ormandan sürülmemek için yalvar!" Dedi Aras.

Muratla böyle konuşmamışlardı.

Aras intikamını alacak Muratta başa geçecekti, Aras ona yardım etmesi karşılığında bunu vaadetmişti.

"Yalvar!" Dedi Aras tekrar.

"Yalvarıyorum, bizi ormandan sürme" dediğinde bütün gözler Devinin üstündeydi.

Evet, bunu Devin söylemişti.
Çünkü Ruh eşi, yalvarırken o susamazdı. Aren ağlarken o gülemezdi,
Aren açken o tok uyuyamazdı.

Aren hangi konumdaysa, oda onunla aynı konumdaydı.

Aren, mor gözlerini kaldırıp Devine dikti. Devin de başını kaldırdığında o yeşil ile karışık mavi gözlerini Arenle buluşturmuştu.

Kimsenin bilmediği ama herkesin anladığı bir şey vardı;
Aren ve Devin birbirleri için yaratılmıştı, aslada aralarindaki aşkı kimse bozamazdı. Tabi kendilerinden başka.

"Aras! Yalvardı istediğini aldın ver artık Devini" diyip ortaya atıldı Ayaz.

Diğerleri gibi sıkılmıştı bu durumdan, kardeşinin zorlanmasıni istemiyordu.

"Evet, fakat merak ettiğim bir diğer konuda Alfa annesinden bi kız için nasıl bu kadar kolay vazgeçebildiği?" Diyerek çenesini kaşıdı.

Bütün orman halkı Alfanın Murat sayesinde yani sahte kardeşini öldürdüğünü bildigi için onu acımasız görüyordu.

Aras, hevesini alamayıp dahada kinlendiği için şartları çok fazla zorluyordu.

"Cevap... Yok tabiki" dediğinde Muratta bu durumdan sıkılmaya başlamıştı.

Arasın, kini herkesten ve herşeyden çoktu. Bütün dünyayı öldürür, ülkede gücü uğruna yaşayan canlı bırakmazdı.

"Aras! Köpeklerinide al, git!" Diyip bir adımla oda Ayaz'ın hizasıba gelip onlara meydan okudu.

Aras iki elini teslim olur gibi havaya kaldırdı.

"Tamam, gidiyorum. Görüşürüz halkım," elini meydandakilwee doğru salladı.
"Görüşürüz abi. A pardon eski Alfa." Dedi ellini sallarken.

Arkasını dönüp bir adım attı.

"Gelicem, yakında tahtına yerleşneye gelecem" diyip Murat ve Asena ile meydandan ayrıldı.

Kimseden tık çıkmıyor herkes Arene
Bakıyordu.

Devin ile Aren göz temasıni kesmiyordu.

Aren, ellerini yere bastırdı ardından ayağa kalktı.

Sonra yavaş yavaş adımlayarak, Devinin yanına gitti.

Elini ona uzattı.

"Küçük kızım" diyerek tek bir cümle çıktı ağzından.
Devin başını kaldırıp ilk ona sonra gözlerine baktı.
"Köpecik" dediğinde elleri buluşmuştu.

Aren bir çırpıda Devini kaldırıp ona sarıldı.

Devinde buz kesmiş kolları ile onu sardığında ikiside ağlıyordu.

"Çok özledim" diyerek o özel kokusunu içine çekti Devinin Aren.

"Çok özledim" bu sefer Devin söylemişti.

"Mor gözlerini çok özledim" dedi burnunu çekerek.

Herkes, bütün herkes onları izliyor kalplerinin bir parçası cız ediyordu.

Şimdi ne olacaktı?

Aren Alfalıktan sürülmüş, Aras istediğini almıştı.

Şehre gidip yeni bir hayat mı kuracaklardı?

Murat istediğini almış, Asena ile mi evlenecekti?

Evlenemezdi.

Murat mühürsüzdü.

Bu yüzdende onun Alfa olma hayalleri yıkılmıştı. Bunu Aras yıkmıştı.

Arasın kini, sevgisinden daha büyüktü.
Daha acımasızdı.