Ruh Eşi

21."Sıra bende"

"sonra birden arabanın üstünde büyük bir ses duydum tam sağa kırıcakken..." Dedi abim. Devamını hatırlayamamıştı.
"Evet" diyip onu dikkatle dinleyen Aren sonrasında ne olduğunu öğrenmek için sabırsızlanıyordu.
"Sonra... Kafamı çarptım, bişiler oldu ama hatırlayamıyorum" dedi. Boğazını temizlediğinde elimde yarım kalan bardaktaki suyu ona uzattım.

Suyu alıp kafasına diktiğinde hızlı bir şekilde Arene dönmüştüm. Onunda bana baktığını fark edince 'ne yapacaz?' diye bir bakış attığımda. Bana aynı hızla göz kırptı.

Bu, 'bana güven, o iş bende' demek mi oluyor du?

Önüme döndüğümde abim kafasını eğmiş bardağı bana uzatmıştı.
Bardağı alıp yandaki çekmecenin üstüne koyacağımda Arenin konuşmasıni duydum.
"Merak etme abi, biz yani ben bizzat ilgilenecem konuyla. Zaten araştırma yapıldı. Ve benim bir kaç arkadaş var onlarlada konuştuğumda arabayı ayının veya başka büyük bir hayvanın yaptığı düşünülüyor" dedi.
Geriye çekildiğimde, abimde şu cevabı vermişti.
"Bilemiyorum" diyip sustu. Galiba fazla yormuştuk.

Bir şey demeden kafasını geriye atıp yatığı ile buluştuğunda uyuyacağını anlamıştım.

Arene dudaklarımla,
"Hadi gel çıkalım" dedim sessiz bir şekilde. Başını sallayıp oturduğu yerden kalktı.

Abimin söyleyeceklerini önceden bilirdim. Anlardım hareketlerinden.

İkimizde dışarı çıktığında kapının yanındaki dörtlü koltuklardan birine oturduk.

"Şimdi napıcaz?" Dedim durumu anlamak planinı öğrenmek isterce.
"Bir şey yapmayacaz. Abinin çıkmasını bekliyecez" dedi bana bakmadan.
Ben ondan Muratı öldürmesini beklemiyordum. Oda sadece' bunları söylerek bana anlatmaya çaktırmaya çalışıyodu. Ve bu konunun ikimizinde aklının bir köşesinde olduğunu fark edebiliyordum. Bana hala bir kırgınlıği varmış gibiydi.

Konuşmadım.

Konuşmadı.

Sessizliğimiz anlaştı.

Ellerimi tam göğsümde bağlamışken, dizlerimde bir ağırlık hissettim.

Aren. Dizime yatmıştı.

Kalçasından sonrası ne kadarda dışarda kalsa dizime yatmıştı.

"Arem kalk!" Dedim aceleyle. Biri görebilirdi.
"Niye?" Dedi gözlerini kapatıp umursamaz bir tavırla.
"Ya kalk biri görücek!" Dedim dizimi zıplatarak.
"Cık"
"Ne demek cık' ya!" Diye çıkıştığımda yüzünü büzdü.
"Bağırma, uyuyacam. Sıra bende. Sen benim kollarımda uyudun bende şimdi dizlerinde uyuyacam" dedi sonrada ellerini önünde,göğsünde birleştirip iyice uyku moduna geçti.
Hiçbir şey demeden sıranın onda oluşunu izledim.

Desemde kalkmazdı zaten.

Neden bilmiyorum ama garip bir istekle elim saçlarına gitti.

Bir tık yerinde kıpırdandığında elimi hemen çektim.
Gözleri kapalı bir şekilde kaşlarını çattı.
"Neden çektin?" Diye sordu.
Ne yani oynamamı mı istiyordu?
"Rahatsız olduğunu sandım" dedim gerçekleri söyleyip, açıklayarak.
"Sanma. Rahatsız olsam söylerdim."
Dedi hâlâ gözleri kapalıyken.
"Yani..." Diyip sustum. Oynama mı istiyordu öyle mi saçları ile?
"Devin. At şu şaşkınlığını üstünden. Evet saçlarımla oynamanı istiyorum. Çünkü böyle daha çabuk uyuyorum. Oyna artık." Dedi sabırsızca. Hiç bir şey söylemeden hemen ellimi tekrar saçına koydum. Yüzünde memnun bir ofade gördüğümde, istemsizce gülümsemiştim.

Ben, inanması söylemesindem daha güç ama ruhumun eşini bulmuştum ve bir kurtadamdı. Ruh eşime inanamaz değildim. Ruh eşimin bi kurtadam olacağına inanmazdım.

Belki benim için söylemesi zor fakat bende bir şeyler hissediyordum.

O bana ilgi gösterdiği için değil.
Benle kavgalıyken bile hasta olmıyım diye beni kucağına aldığı için değil.
Bana kıyamadığı için değil.
Beni koruduğu için değil.

Ruhunda,ruhuma karşı bir şey hissediyordum.

Kalbinde benim için atan bir ritim.

Beni seçen bir akıl veya.

Ne olduğunu bilmediğim garip ama güçlü bir duygu.

Çok güçlü.

Sanki ne olursa olsun bitmeyecek bir duygu.

Saçlarını biraz daha oynadığımda nefes seslerinin düzene girmesi ve yavaşlamasından uyuduğunu anlayabiliyordum.

Yalan yok. Yalan söylemeyecem. Sadece hani şirinler diye bir çizgi film vardı ya. İşte ordaki uykucu kadar tatlı uyuyordu.

Hiç onu uyurken görmemiştim.

Fakat rahatsız olduğum konu önümüzden kim geçerse bize bakıyordu.

...