HUNTING PAST ✓

chapter 66

අයියා කාමරේ දොරෙන් ඇතුලට මතු වෙද්දි අපි හැමෝම එයා දිහා බලන් හිටියේ එයා කොච්චර වෙලාවක් තිස්සේ ඉඳන් ආච්චිගේ නාඩගම අහන් හිටියද දන්නේ නෑ කියලා හිතෙද්දී..කලබලයක් නැතුව කාමරේ ඇතුලට ආවත් එයාගේ ඇස් වල තිබ්බේ නොසන්සුන්තාවයක්..

"මොකක්ද?"

ආච්චි තුෂ්නිම්භූත වෙලා අයියා දිහා බලන් ඉන්න කොට එයා අඩියට දෙකට මම ලඟට ආවා..

"ගිහින් අත්‍යවශ්‍ය බඩු ටික පැක් කරගන්න.."

"අයියේ ?"

"කියන එක කරනවා"

ආච්චිට වඩා තුෂ්නිම්භූත වුන මම ⁣නෙතිල් අයියා දිහායි අයියා දිහායි මාරැවෙන් මාරැවට බලද්දී ඒ දෙන්නා මූනට මූන බලන් හිටිය විදිහෙන්ම මොකක් හරි අවබෝධයක් හුවමාරැ කරගත්තා කියලා මට තේරැනා..

නෙතිල් අයියා මොහොතක් අයියා දිහා බලන් ඉදලා නිහඬවම යකඩ ඇනේක එල්ලලා තිබ්බ මගේ බෑග් එක අතට අරන් මගේ අල්මාරිය ලඟට ගිහින් මගේ අැඳුම් එක එක බෑග් එකට දාන්න ගත්තම ආච්චි ඉස්සරහට කඩන් පැන්නා..

"තමුන් කොහෙන් අාපු හයියකින්ද ලමයව ගෙනියන්න ආ ?"

"ඇයි දැන් ඕනේ වෙලා තිබ්බේ යවා ගන්න නෙමේද?"

මෙච්චර වෙලා කටවහන් හිටිය නෙතිල් අයියා එකපාරට කිව්වම ආච්චි ආපහු රතු වුනේ මේ මනුස්සයා මම එක්ක මොන තරහක් පිරිමහනවද කියලා හිතා ගන්න බැරි වෙදිදි..

"මමයි එයාගේ බාරකාරයා..ලොකු පුතාත් බාර ගන්න බෑ බෑ කියා කියා ඉන්න කොට අනේ පව් කියලා මම ගෙට වද්ද ගත්ත එකාටම දැන් ඔගොල්ලො ඔහොම කතා කරනවද?"

"අනේ පව් කියලා බාර ගන්න ඇයි අහක දාපු බල්ලෙක් වගේද පෙනුනේ "

අයියා කෑගැහුව විදිහට ආච්චි නොවුනා නම් මෙලහකට හොඳටම කාලා මේ මනුස්සයා..

අයියාගේ මූන නොසන්සුන්කමෙන් කේන්තියකට පෙරලෙද්දී මම මුකුත් කියන්නේ නැතුව තව බෑග් එකක් අරන් පොත් ටිකත් ඔබා ගන්න පටන් ගත්තේ දැන් අයියලා මාව එක්කන් නොගියොත් මම කොහේ හරි යනවා නැත්නම් ආච්චි එක්ක ඉන්න බෑ කියලා හිතාගෙන..